Þegar Davíð Oddsson lét af starfi forsætisráðherra skildi hann við landsmálin með miklum sóma. Sér í lagi tókst honum að halda vel á málum sem lutu að samstarfi okkar við Bandaríkjamenn. Þannig studdi hann George W. Bush bandaríkjaforseta heilshugar þegar hinn síðarnefndi skar upp herör gegn harðstjóranum í Írak. Davíð fór líka og heimsótti Bush í hvíta húsið, og fór þar vel á með þeim köppum. Bandarískir orrustuflugmenn undu líka glaðir við sitt og vörðu land og þjóð með oddi og egg.

Nú er hinsvegar svo komið að það eru helst umhverfisöfgamenn sem fara héðan og gera sig gildandi í Bandaríkjunum. Þeir tala í sífellu um gróðurhúsavá og telja einhvern jarðvarma á Íslandi eða kraftinn í einhverjum lækjarsprænum vera bjargvætt frá meintri vá. Það er auðvitað ekki nema von þegar svo er komið að Bush kalli félaga sína í flughernum heim. Eftir sitjum við varnarlaus og enginn tekur undir með Birni Bjarnasyni þegar hann talar um þá nauðsyn sem er til að stofna hér her og fara með vopnum.

Ísland hvar er þín fornaldarfrægð! Nú þarf að stofna her og vinna aftur traust vina okkar í Ameríku. Ekki blæs þó byrlega hvað það varðar því Framsóknarflokkurinn hefur runnið af hólmi í Íraksmálinu, Bush vafalítið til stórrar skapraunar. Má svo huga að því í framtíðinni að ganga í Bandaríkin, er það betri kostur en að hírast í Evrópusambandinu innan um forpokað snobblið. Tækifærin hafa verið og verða alltaf í Ameríku.

Höfum það hugfast þegar gengið verður til kosninga að stóra málið að þessu sinni er vinarþel okkar gagnvart nágrönnum okkar í vestri.