Þjóðmálefni

Nytjanýtingartaka.
1944 var stofnað fullvalda Lýðveldi en ekki Alþingisræði. Þjóðin ákvað þá að það skyldi vera Alþingi sem setti æru og reglu í rekstrarstofna ríkis, raunverulega er það ríkisráðs að leggja til að stofna stofna, en síðan á að vísa því til þjóðaratkvæðis og ef þjóðin sem rekstrar aðili, velur með meirihlutaréttarvali að rétt sé að stofninn sé stofnaður til reksturs ríkis, þá ber að senda samþykktan stofn til Alþingis, til umsetnings, því Alþingisæra er Umsetningsæra. þingið setur því æru og reglu í rekstrarstofna ríkis. (sem er skuldbindingar í skipulag það sem (Þjóðin) ríkið er að reka.)
Lögsetning er æra og regla í stofni, því er lögsetning í fullvalda Lýðveldi, æra og regla í þeim stofni,(í því skipulagi) sem stofnað) hefur verið, en til reksturs ríkis) sem stofnaður hefur verið, til reksturs ríkis.
Alþingi setur lög landssins, að setja æru og reglu í rekstrarstofna ríkis, og dómstólunum æruna heitir saman tekið að setja lög landssins.
Lögsetning er ekki bara regla, í skyldum og skilyrðum, og rétturinn og æran er ekki sett af þinginu, heldur fastsettum stofnum Stjórnarskrár. Er af skipulagsrétti.

Æru setning dómstóls.
Nokkrir aðilar vita ekki hvað ærusetning dómstóls er, en til að allir viti það þá þurfa viðkomandi að gera sér grein fyrir því hvað Stjórnarskrá er (stofnæra, og skipulagsstofnar) og hvað lögsetning er í raun og veru, (skuldbindingarregla í skipulagi) og hvernig lögsetning verður, ærusetning dómstóls.
Ein og sér er lögsetning ekki ærusetning dómstóls, réttarþings æra er sannaður skörunarlaus réttur í sannaðri skörunarlausri skyldu til, (samkvæmt stjórnarskrá) en samkvæmt skuldbindingarreglu í rekstrarstofnum ríks, er um réttarregluréttarþing að ræða, en skuldbindingarnar eru í ærunum svo sem skyldum og skilyrðum og tímaærunum. Það gerir það að verkan að réttarþing er æranarregluþing á sama tíma og það er réttarreglu-og úrskurðar-þing í rekstrarstofnum ríkis. Og eða rekstrarstofnum einstaklinga, sem eru sannaðir skörunarlausir við rekstrarstofna ríkis, það gerir það mögulegt að vera með lög um meðferð einkamála. Réttarþingið er stofnað, til að hafa tvær ærur, sem eru vegna réttar og skyldu, vegna réttar ríkis og einstaklinga, og hins vegar vegna skyldu, og það verður því tvöföld skylda í raun, sem gerir það að skyldu ríkisins, að reka réttarþing. Réttarþing er stofnað af tilæran, en rekið vegna réttar og skyldu, réttarþingið sjálft hefur æranaræru, sem er þá aðeins skyldu, sem eru tvær skyldur, en engann rétt, sem er þá aðeins skyldu, og tilæranin er þá, vegna reksturs ríkis á rekstrarstofnum, og úrlausnarskyldu (deilna) um það sem rétt er.
Setning lögsetningar er eitt af rekstrarskipulagi þjóðarinnar, sem gerir það að verkan að það fellur undir réttarþingæru að úrskurða um skuldbindingarreglu sem kemur frá þingi, sem þýðir þá að sanna þarf æranarréttinn fyrir skuldbindingunni frýjan, til að lögsetning geti tekið gildi. Sem sannar að að lagagrein er ekki gildistökuaðila. Þingmenn ekki heldur, og Alþingi hefur ekkert með gildistöku lögsetninga að gera. Lagagrein ekki heldur.

Ærusetningin er tvennskonar, í þrefaldri virkni.
Stjórnskipunarákvæði (ákvörðun þjóðar (um stofnun stofns) stofnun skipulags, til reksturs ríkis) er stofn annarsvegar og stýrigrein fyrir æru og reglu hinsvegar, en í raun stýrigrein fyrir setningu á æru og reglu, þó stýrigreinin sé í fyrstugrein Stjórnskipunar.
Stjórnskipunarákvæði er tvennt, stofn og æra, (tökuæra, tilæra, réttaræra og æranaræra,) stofninn hefur þann tilgang að gera yfirlýsingu fyrstugreinar Stjórnskipunar að veruleika í framkvæmdar framkvæmd, er þar með markmiðið, og þar með verður Stjórnskipunarákvæði að uppfylla þrjár kröfur, það þarf að vera stýrigrein fyrir æru og reglu, og það þarf að vera stofn, “markmið þess stofnaða er að gera yfirlýsingu fyrstugreinar að veruleika í framkvæmdar framkvæmd,” því þarf hið tilstofnaða að vera skipulag ásamt réttaræran eða tökuæran, sem æra og regla er sett um, það til stofnaða má því ekki vera á skjön við yfirlýsingu fyrstugreinar eða leiða til andhverfu sinnar, og það á við um það sama gagnvart æru og reglu, æra og regla má ekki skara æru og reglu, því má aldrei túlka æru og reglu, út fyrir stofn, sem gerir það að verkum að það má aldrei framkvæma framkvæmd útfyrir stofn. (Sem sannar að geiri lögsetninga, aðskilur lögsetningavaldið, framkvæmdavaldið og dómsvaldið)
Saman tekið er það þá æra og regla í skipulagi sem stofnað hefur verið til reksturs ríkis.
(Lögsetninga bundið. = Skuldbindingareglu bundið)

Ærusetningin er því, af ærunum æru og reglu, og fastsettu Stjórnskipunarákvæði. Það er því ekki hægt að segja hvað það er fyrirfram, því það er breytilegt, en fæst upp gefið á hverjum tíma. (því og tímaæranir í stofnum stjóra ekki allar framkvæmdinni) og það sem raunverulega gerir yfirlýsingu fyrstugreinar Stjórnskipunar að veruleika í framkvæmdarframkvæmd er (æra og regla) framkvæmd æru og reglu í stofni, hún gerir stofnin virkan og þá virkar meining stofns.

Sýniskýring
Ærusetning dómstóls fyrir vöxtum er í raun eignarandvirðisregla, vextir svegjast frá tíma til tíma, eftir rekstrarkosnaði ríkis á rekstri fjármagnsskipulags, því þarf að sanna æranir réttar. Rökum rekja rétt samkvæmt æru og reglu. (rekstrarkosnaði ríkis á rekstri fjármagnsskipulags frá tíma til tíma,)

En til að gera sér alvörugrein fyrir ærusetningu dómstóls þarf að lesa bréfið sem heitir,
Sóknaræra fyrir kröfu.
Því réttarþings æra er sannaður skörunarlaus réttur og sönnuð skylda til og til að sanna vexti og vaxtakröfu, fyrir réttarþingi þarf að sanna rekstrarkostnað ríkis á rekstri fjármagnsskipulags, fyrir hvert tímabil fyrir sig, samkvæmt sönnunarbyrðisreglunni, sem fellur á sækjanda kröfu.

Raunveru lega er um æranarreglu fyrir ærusetningu dómstóls, því rekstrarstofnar eru breitilegir og stjórnast sumir af ærunum annars stofns, reglan segir; skráðar æranir fyrir rekstrarkosnaði á tímbili, sem í raun þýðir að ráðuneyti er ekki réttaraðili til að heimila greiðsluseinkun til ríkisjóðs, og telja ber með upphæðirnar sem ráðuneyti er að rangheimila seinkun á skilum á.
(Annað hækkar vexti, hjá einstakling í bankaviðskiptum. Sú hækkun vaxta er ólögleg. Sönnuð ólögleg, staðfest ólögleg af réttarþingi, en þó stunduð af ráðuneyti í skjóli rangheimilana frá þingi.)

Annað dæmi.
Nytjanýtingartaka þýðir, að tekið er svæði í nytjanýtingarhelgi, nytjar til nýtingar sem teknar eru á svæði, eru þar með í stofni (skipulagi), til framfærslu þjóðar, til og samkvæmt skipulagsrétti Stjórnarskrár.
Stjórnarskráin er réttartegundarákvörðunaraðilinn en ekki lögsetning, lögsetning er æra og regla, og æra og regla er fyrir setningu á æru og reglu frá Stjórnarskrá. (En æra og regla hefur sjálf enga meiningu, hún er eins og tanhjól í vél sem snýst í hringi til að meining stofns verði að veruleika.) En það gerir það að verkum að æranirnar í æru og reglu ber að setja jafnt að rétti ríkis sem og einstaks manns, þá og í framkvæmanlega framkvæmd án skörunar á æru og reglu í stofni sem og öðrum stofum.
Á mörgum stöðum má lesa eftirfarandi villur: /markmið laga/
Skyldur og skilyrði eru æranir, sem í sumum stofnum fara eftir réttarvísum, er þar oft vandi að setja ekki á skjön við hvert annað, þá og eru oft aðrir stofnar sem fara ber eftir líka, en ekkert má skarast.
Það er því skilyrðislaus skylda að stofna stofnana fyrst sem æra og regla er sett um. Og sýðan athuga með æranaréttin (hvenær er hægt að gildistaka reglurnar).

Lög.? þýðir það samsetta. Æra og regla, í æranabyndingum Stjórnarskrár.
Það til stofnaða með tilæran hefur ávalt það markmið að gera yfirlýsingu fyrstugreinar Stjórnskipunar að veruleika í framkvæmdar framkvæmd, og verður þá æra og regla að vera sú að það sé hægt að gera framkvæmdina án skörunar á æru og reglu og eða vera hluti sem leiðir til þess að markmiði verði náð með athöfn. Stofninn verður því að vera Stjórnarskrárákvæði, sem aftur útheimtir réttaræran til bráðabirgðar úrlausnar á meðan æra og regla eða æranirnar hafa ekki verið settar.
Til að auðvelda þetta fyrir þeim sem ekki skilja ,þá má setja upp í eftirfarandi orð: Skipulagstofn fer út og orðið vél kemur í staðinn, orðin æra og regla fer út og orðið tannhjól kemur í staðinn.
Flestir Íslendingar vita hvað skeður í vél ef tannhjól skarast við tanhjól eða tannhjól vinnur gegn tannhjóli, vélin brotnar eða tannhjólin brotna. Eða annað brotnar.

( Það var ekki ætlunin að sýna að þingmenn eru blindir kunnáttulausir þursar. Það er engu að síður öllum sjáandi ljóst.)
Halda bara áfram.

Stjórnarskrárákvæði verður að vera stofn og æra, aldrei tilkynning.
En tilkynning má vera neðanmáli í ákvæði.

Allir nytjatökustofnar eru í tökuhelgi, lögsetning ræður engu. Lögsetning er ekki ráðaaðili né réttaraðili ferkar en tannhjól í vél, er ökuréttaraðili né ræður tannhjólið því hvert er farið.

Dæmi:
Markmið tannhjóls. er ekki til. En tilgangur tannhjóls er að snúast í hringi.
(Markmið Tilgangur(laga) þess) samsetta er að, gera (meiningu stofns, að veruleika með framkvæmd æru og reglu í stofni,) og það gerir síðan markmið stofns að veruleika sem er yfirlýsingu, fyrstugreinar Stjórnarskrár að veruleika í framkvæmdar framkvæmd, með því að fara eftir æru og reglu þeirri sem í stofni er og um það hefur verið sett. (tannhjól í vélinni þurfa að vera rétt sett, lögsetning í skipulagsstofni þarf að vera rétt sett)
Þetta má setja upp á eftirfarandi hátt og þá ber að skilja orðið markmið sem tilgang:

Markmið og eða meining. Tilgangur
Markmið tannhjóls, ((þess) samsetta) er að, gera (meiningu vélar að veruleika)
Vélin á síðan að gera meiningu bílsins að veruleika. En orðið tannhjól, er ekki rétt orð fyrir meininguna vél né hugtakið vél, þó tannhjól sé í vélinni. Því má ekki nota orðið tannhjól um vél.
Sama gildir fyrir lög, lög má ekki nota, (túlka) sem samgönguskipulagsstofn, þó lögsetning sé í samgönguskipulags-stofni. Tannhjól er ekki setningaraðili á vélinni, né vélarhúsið, lögsetning er ekki setningaraðili á skipulagsstofnum. Þing og eða þingmenn hafa ekkert að gera með setningu á skipulagsstofnum. ( það er þjóðin sem ákveður það)
Það er réttarval (kosið) um þjóðmálefni, og þar með framgang þjóðmálefnis í skipulagsstofnum ríkis. Allir skipulagsstofnar ríkis hafa að gera með æranir í og eða við SAMGÖNGUSKIPULAGSSTOFN, meiningin með samg.sk.st. er gera yfirlýsing fyrstugreinar Stjórnarskrár að veruleika í framkvæmdar framkvæmd, sem þýðir að setja ber samskiptareglur og samgöngureglur þannig að yfirlýsing fyrstugreinar Stjórnarskrár sé veruleiki í framkvæmdar framkvæmd, ? “hvernig meiga þá aðrir stofnar fara og eða vera á skjön við samgönguskipulagsstofn, ef það eru æranir sem verða að vera í lagi við samgöngustofn. (Það var ekki ætlunin að sanna dómara vanhæfa í starfi en sjáandi sjá, en og halda bara áfram)

Þetta sannar að hvergi meiga vera skaranir á æru og reglu í skipulagsstofnum ríkis. (dómarar geta ekki lagt fram sannanir fyrir því að reglur réttarþings séu rétt settar, og eru því ærulausir í starfi, á eigin ábyrgð, en og halda bara áfram)

Þetta eru rakarreglurök, sem eru rétt heimfærð í lögæru dómstóls fyrir þeirri kröfu að dómari staðfesti staðfestingarkröfu, og engin og ekkert orð er frá varnaraðila, engin rök eru frá varnaraðila fyrir því að reglur megi skarast, í skipulagsstofnum frekar en tannhjól megi skarast í vél.

Menn eru hreinlega hissa á, að mönnum skuli detta í hug að setja vél þannig saman að hún, brjóti sig niður við gangsetningu, það er sennilega skýringin á að engin rök eru fyrir því að þingmenn séu “valdhafar” heimildaraðilar né heimilunaraðilar þá og engin rök fyrir því að lögsetning sé heimild,” né réttarveitandi og eða réttaraðili til ráðherra, til að brjóta niður skipulagsrétt ríkis, (með samþykktum sem eru á skjön við æru og reglu og eða brjóta gegn meiningu samgönguskipulagsstofns.) “””með lögum”””? Hvað meinar hver þegar hann segir orðið
LÖG, er meiningin annað en æra og regla í skipulagsstofni, ef svo er þá er um brot og ólög að ræða þá og óreglu að ræða ef það er gegn skipulagsrétti og eða meiningu skipulagsstofns.

(Það er best að dómendur skýri það sjálfir út hvað þeir meina með bullinu sem gengur undir nafninu lögæranarúrskurður í máli númer 12 /2000, ekki eitt einast orð af viti er að finna í dómnum.
Og hvergi er lögtýgiskröfum ríkis gerð skil, og hvergi kemur það fram hver þau lög eru sem rökin eru rekin eftir til þeirrar úrlausnar sem dómsorð segir, og rökin vantar einnig, bæði frá sækjand til dómenda sem og frá dómendum sjálfum sem sett hafa sig í sækjandastól. Það stendur hvergi í Stjórnarskrá að dómendur Hæstaréttar skuli dæma eftir þrýstingi frá aðila út í bæ.

Dómstjóri ber ábyrgð á því að ríkinu berist lögtýgiskröfur ríkis fyrir dómnum, ásamt réttum rökum sem rekin eru eftir sannaðri rétt settri reglu réttarþings. Engu hefur verið skilað til ríkis, og því er ekkert lögtýgi lengur við dómendur.
Bullræðisdómur er ekki í neinu lögtýgi.
Bullræðisdómur er ekki lögæranarúrsskurður. Svona eyðileggja starfsmenn réttarþinga, réttarþingin sem þjóði á, og er að reka)
En halda bara áfram.

Lýðveldisregla er regla, jafnt að rétti ríkis sem og einstaks manns, sem er þá regla sem verður að fara eftir þegar sett er regla, regla að markmiði er æra, viðmiðunarstaður, lokastaður, en allsherjarregla fyrir æru og reglu er sú að æra og regla skari ekki æru og reglu, setja þarf því æru og reglu í rekstrarstofna ríkis, jafnt að rétti ríkis sem og einstaks manns, þá og í framkvæmanlegri framkvæmd án skörunar á æru og reglu, það er að og samkvæmt því markmiði að gera yfirlýsingu fyrstu greinar að veru leika í framkvæmdar framkvæmd, sem er þá regla að markmiði, en það er því samantekið SETNINGARÆRA. og það er þá lögsetning samkvæmt tilstofnaðri Stjórnarskrá.
Setningaræra fyrir nytjanýtingu, er því af réttaræran. Er því skipulagsréttur (allir eiga / hafa / jafnan rétt til að nýta nytjaauðlyndir þær sem eru í nytjajanýtingartökuhelgi þjóðar.)
Allt innan landhelgi, allt innan lofthelgi allt innan lághelgi sem er þá allt innan tökuhelgi.
En þó allir eigi sama rétt til að nýta þær nytjar sem eru í nytjajanýtingartökuhelgi þjóðar, þá er það aðeins af því magni, sem heimilt er að taka, sem er þá í heildarkvóta og því ber að skipta af ráðuneyti, niður á þá sem sækja um að nýta nytjastofna. /Samkvæmt Lýðveldisreglu.
Nytjastofnar eru í æru og reglu fyrir töku, heimildin er af skipulagsrétti, en úthlutunin samkvæmt æru og reglu og verður að vera af æru og reglu, en ekki ráðherra. Ráðherra ber ábyrgð á því að heimildin sé af skipulagsrétti og samkvæmt æru og reglu, þá og að æra og regla sé rétt sett, túlkuð og framkvæmd.
Það er misskilningur að ráðherra sé heimildaraðili. Ráðherra er ekki heimildaraðili, fyrir rekstrarstofnum ríkis, heldur ábyrgðaraðili á því að æra og regla sé rétt sett, túlkuð og framkvæmd, í skipulagsréttarskipulagi.
Heimildaraðili er aðeins heimildaraðili að sönnuðum frýjum kröfurétti, en lögsenting er æranakrafa á skuldbundinn, en æra og regla fyrir þeim óskuldbundna, þar með getur ráðherra, ríkistjórn, eða Alþingi ekki og aldrei verið heimildaraðili.

Nytjajanýtingartökuhelgi þjóðar.
Eignarréttur er ekki til, á því sem er í nytjajanýtingartökuhelgi þjóðar.
Það er skipulagsréttarskipulag fyrir tökunni, og fara ber eftir æru og reglu fyrir því magni sem má taka, hvað varðar heildarmagnið, sem er þá heildarkvóti í samræmi við sannaða leifilega töku, á magni og tekið í samræmi við velferð þjóðar, án skaða fyrir stofninn, og þá samkvæmt skipulagsréttarskipulagi, annað er landráð, nema neyð bjóði.

Lögsetning um stofna, (æra og regla um (skipulagsrétt) rétt, til nýtingu á nytjastofnum.)
Rétturinn til nýtingar er allra þeirra sem þátt taka í fullvalda Lýðveldi.
Það er einfaldlega skipulagsréttur skipulagsins.
Æra og regla þarf að vera án skörunar á æru og reglu, jafnt að rétti ríkis sem og einstaks manns, þá og framkvæmanleg framkvæmd án skörunar á æru og reglu í öðrum stofnum.
Þannið er hún innan þjóðartrausts, því þannig er hún skörunarlaus framkvæmanleg framkvæmd.
Valdstjórn fullvalda Lýðveldis er þjóðartraust að Stjórnskipan.

Það er örvitaháttur af hálfu dómara, að vera ekki innann þjóðartraust, með úrlausn.

Hverjum manni er skylt að sjá sér fyrir framfærslu, ef hann getur það ekki vegna þess að rétti hans til nýtingar á nytjastofnum er hallað, er skylt að gera honum framfærslu á kosnað ríkis, annað telst varð við 139. gr. hegningarlaga. Er þá miðað við að tekin er af honum skipulagsrétturinn til nýtingar á nytjastofni, en það ber að gera það fyrir dómi, en ekki með lögsetningu, lögsetning er ekki réttartöku heimilunaraðili. Það er ekki lögsetning í fullvalda Lýðveldi að taka rétt af, og til að taka rétt af þarf að sanna fyrir dómi að réttur sá sem er samkvæmt Stjórnskipaninni sem er skipulagsréttur, sé að marki settur fullskipaður, ekki heimilt að nýta stofn meira en það sem þegar er gert, og gert samkvæmt skilgreiningu Stjórnskipunarinnar sem er þá að þeir sem nýta nytjastofna hafi ekki meira en sem nemur framfærslu af. Því það sannar að réttaræra sé fyrir starfi, í nýtingu stofns, ef kvóti sá sem er á stofninum skilar meiri upphæð en sem nemur framfærsluupphæð til þeirra sem nýta stofninn. Og sannar réttinn til að fá úthlutaðan hlut af heildarmagni því sem má taka af nytjastofni, á sama tíma er það lögsönnun máls, fyrir dómi að kröfu kæranda. Lögsönnun máls, er eitt atriði af lögtýgiskröfum ríkis fyrir dómi.

En ef stofn er of lítill og getur aðeins staðið að hluta til sem “framfærslu” nytjastofn, þá eða hluti af nytjum sem nýttur er til framfærslu þjóðar, vandast málið verulega því allir eiga að hafa sama rétt til framfleyta sér, það er tryggt af Stjórnarskrá, skiulagsrétti skipulagssins, og því þarf ríkið að tryggja mönnum lífsafkomu, ef réttur til að nýta nytjastofna er skertur af nauðsyn sem er þá vegna (heilla stofns og þjóðarheilla) þess að þeir geta ekki staðið undir álagi, sem og eða þörf.
Það er þá ekki meira til skiptana, það er þá svo samkvæmt æru og reglu, í æru og reglu, frá æru og reglu til æru og reglu. Það er lausnin á vanda þingmanna sem og landsmanna sem og úrlausn fyrir dómi.

Þeir sem þátt taka í fullvalda Lýðveldi, eru skuldbundnir til að virða samskiptareglur ríkisins, sem þýðir þá að setja þarf samskiptareglurnar samkvæmt Stjórnskipunaræru, sem er þá setningaræra fyrir setningu lögsetningar. Æra Stjórnskipunarinnar er Lýðveldi, sem er þá setning samkvæmt Lýðveldisreglu.

Það sem er í nytjajanýtingartökuhelgi þjóðar, er því í rétti hvers þess sem þátt tekur í fullvalda Lýðveldi til að nýta, en ekki bátseiganda, í nafni ákvörðunarræðissamþykkta þingmanna eftir áunninni aflareynslu. Slíkt á ekkert skylt við stofn í Lýðveldi né æru og reglu né rétt og er því eitthvað sem á ekki við sem viðmiðun og er hvergi til í Stjórnarskrá fullvalda Lýðveldis. Þar að auki eru sértilgreindar æranir útúr skipulagsstofni hvergi tilteknar, meiga ekki vera þar og þurfa ekki að vera þar, því komi til neyðarástands, sem kemur skipulaginu frá, þá fer einnig stofnaregluskipulagsréttur undir neyðarástands ráð.
Það hefði þá ekkert gildi sem tilteknar æranir, því rétturinn til þeirra er þá farinn.

Nytjanýtingartaka er því ávalt í ærunum Stjórnskipunar hvers ríkis fyrir sig, og því ber að leita til dómstóla til að endurheimta rétt sinn sem tekin hefur verið í ósamræmi við Stjórnarskrá (með ólögum, ákvörðunarræðisglæpasamþykkt) og það á þeirri forsendu að þingmenn eiga engann rétt til að setja ólög, engann rétt til að gefa réttinn (þingmenn eru ekki skipulagsréttareigengur) til að nýta þá auðlind sem tekin hefur verið í nytjanýtingarhelgi þjóðar til framfærslu þjóðar, því það er ósamræmi við Stjórnarskrá, staðfest af Hæstarétti og þingmenn eiga engann rétt til að setja ólög og engan rétt til að setja neitt sem er á skjön við Stjórnarskrá Skipulagsrétt og þá sérstaklega á skjön við þá skyldu sem hvílir á mönnum, að sjá sér fyrir framfærslu, ekkert má því skara skylduna sem ber heitið lögsetning. En menn losna ekki við að sækja málið (rétt sinn, skipulagsréttinn)fyrir dómstól. Það er ein af skuldbyndingunum við samskiptareglur ríkisins.
Ef eitthvað sem ber heitið lögsetning, skarar æru og reglu, rétt ríkis eða einstaks manns þá ber að kæra það, kæra það af mörgum ástæðum, því það gerir mönnum ófært að sjá sér fyrir framfærslu, en í leiðinni er það rangtúlkun á Stjórnarskrá og eða lygar um hana til rangfærslu og glæpa, glæpurinn er réttarhöllun bæði ríkis og einstaks manns, því og, sá glæpur gerir ríkinu ófært að halda uppi æru og reglu í ríkinu, en hinum ófært að sjá fyrir sér, því þá er réttinum til að nýta nytjastofna komið fyrir í öðru skipulagi en segir í stofnyfirlýsingu Stjórnarskrár.
Ef menn bíða bana af réttarhöllun til nýtingar nytjastofna, eru þingmenn bæði morðingar lífs og réttar, en jafnframt eiðasvikarar við Stjórnskipanina, réttarþjófar í nafni skipulags sem er rangfærslu-óregla, sem og er þá einkaleyfi til atvinnu og afkomu í nafni æru og reglu, sem er þá æranar og réttarráns óæra og óregla. Glæpurinn er landráð og nafngiftin “fiskveiðistjórnunarlög”? til þjóðarvelferðar, virkar sem þá sem landráð til afkomuréttarmorða.

Þar sem þvættingsaulaþvaðursamþykktir ganga undir nafninu, lögsetning frá Alþingi.
þarf að kæra, fá dóm sem gerir öllum ljóst að breyta þarf bullsamþykktum yfir í æru og reglu, og það í rekstrarstofnum ríkis, frá rekstrarstofnum bátseiganda. Það þarf að gera þetta fyrir og með dómi, því þingmenn eru örvitar, og óhæfir til starfa.

Hæstiréttur vaknaði til vitundar, eitt augnablik og afslær 15 ára óregluréttarveitingu og bullskipulag, sem stefnir allri þjóðinni í öngþveiti og vesöld.

En spurningunni er ó svarað.
Því í ósköpunum dæmdi hann ekki þingmenn á fávitahæli, í gæsluvarhald, að minnsta kosti á meðan rannsókn á brotum í starfi, fór fram. Ég veit að krafan um það var ekki fyrir dómi, enda saksóknari ekki vaknaður, en ástæðan er sú að dómendur þurfa að fara að lögum sem þýðir þá að þeir þurfa að leysa úr máli, frá broti til æru og reglu, sem sannar þá að það er ekki hægt því þingið hefur ekki sett neina reglu og sú óregla sem sett hefur verið er á skjön við sjálfasig sem og Stjórnarskrá, sem og önnur landslög. Hvernig á þá dómari að leysa úr máli til æru og reglu, ef ekkert nema rugl og bull kemur frá þingmönnum.

Það þarf að endur setja allt lögskipulagið frá a til ö í öllum stofnum. Því það drullræði, að flytja bara ákvörðunarræðissamþykktir inn frá Danmörk, passar ekki við réttartegund skipulagssins og lögsetning er æra og regla en ekki ákvörðunar-ræði.
Það stendur hvergi í Stjórnarskrá að stofnað hafi verið til ákvörðunarræðis, og það hefði ekki þurft að stofna neitt Lýðveldi, ef reka skyldi það ákvörðunarbullræði, áfram sem menn voru að berjast frá 1944. Alþingi ber að reka sem æranaembætti í samgönguskipulagsstofn, því ákvörðunarbullræði dana Alþingis endaði 1944.
Allt ákvörðunarbullræði endaði 1944, en þingmenn þekkja ekki annað en danakóng.
Og halda áfram að lifa í hans bulli. En ræði er stimpill upp á dýraulaskipulag.
Og eða réttara sagt skipulagsleysi og skipulagsréttartómarúm.

Ákvörðunarbullræði. Sem lögsetning.
Það gerir dómara ófært að fara eftir og að slíkum lögum því það gerði hann sekan um hegningarlagabrot, sem sannar að það geta þá ekki verið lög. Geta ekki verið í gildi og eða aldrei tekið gildi. Æranarréttur er aldrei sannaður laus til að gildistaka lögæranabrotasamþykktir. En það getur verið bullsamþykkt þingmanna, sem enginn má fara eftir. Í bullræðisríki er hinsvegar ekki Æranaréttur, ekkert skipulag og enginn skipulagsréttur, bara ákvörðunarræði, lýðræði er meirihluta ræði, en það er ekkert skipulag sem virkar skörunarlaust í lýðræðis ríki. Því skipulagsréttur er aðeins nafnið, og ræði meirihlutans víkur skipulagsrétti, eða skipulagsræðinu, ræðið eyðileggur sig þannig. Það sannar að ræði er ónýtt og er þá ástæðan fyrir því að það er á úreldingar lista.

Réttur og réttuartegund er valinn með vali á Stjórnskipan. (tegund)
Lögsetning er æra og regla (umsetningur samkvæmt stofnsettu skipulagi)
Aðeins örvitar, halda því fram að réttur sé ákveðin með lögsetningu, og “sannar” í leiðinni að slíkir örvitar vita ekki hvað lögsetning er.
Ég get skýrt þetta út svo allir skilji,´! áður var ritað:
Réttur og réttartegund er valinn með vali á Stjórnskipan. (tegund)
Setjum annað í staðin fyrir flókin orð, orðið Réttur breytist í orðið Styrkur, orðið Stjórnarskrá fer út og orðið Málmur kemur í staðinn, smíða á bíl, valið er um tegund máms og þykkt til að styrkurinn sé réttur fyrir æra-n og regla-n með tilganginn.
Ef málmur er valinn fimm millimetra títan, en þriggja millimetra blikk sett í staðin, er ekki réttur styrkur fyrir æra-n og regla-n með tilganginn, og þar sem það er ráðgert að það eigi að bera þrjár þyngdir blikks styrkssinns, bilar blikkið vegna eðilisfræðilegs muns. Þetta heitir, tegundar og eðlis munur og það er einmitt tegundar og eðlis munur á ræði og veldi Lýðræði og Lýðveldi.

Konunga og herskipulög, eru ræðisæranarstjórnskipulög.
Ræðisæranarstjórnskipulög eru ekki lögskipulög, og eru óframkvæmanleg, því æra og regla skarast alltaf, því hafa þau verið kölluð dýraula og djöflaskipulög, því að þau eyðileggja sig sjálf, virkni sína, og virkni annara í leiðinni.

Stjórnskipulög.
sem eru ræði þau enda sem stjórnskipulagslegt krabbamein í ríkinu, ef þau eru ekki lögð niður áður.
Best er að sjá það á því að slík ríki geta aldrei haldið æru og reglu uppi fyrir framkvæmd æru og reglu.
Allt sem heitir ræði er ónýtt, lýðræði er yfirgangur í nafni meirihlutaræðis, og virkar ekki sem Stjónskipulagsgrunnur, aðeins má vera réttar val, gagnvart þjóðmálefni á föstum grunni, sem er rökum rekjanlegur, án skörunar á æru og reglu, það er svo með Lýðveldi að það leifir réttar val um það, hvaða þjóðmálefni þjóðin velur að fari í framkvæmd, í rekstrarstofnum ríkis.
Ræðisskipulög hafa verið réttnefnd helstefnustjórnskipulög, og eru með fullt af veseni fyrir dómi út af sjálfu sér, vegna svokallaðrar skörunar (á æru og reglu.) ákvörðunarræðissamþykktum sem eru undir rangnefninu lög.

Lýðræði.: eða örvita bullræði.
Það eitt sér leiðir til þjófnaðar, því æra og regla sem ekki er hægt að framkvæma vegna annarar æru og reglu, sem tekur í sundur æru og reglu þá sem átti að framkvæma, verður að afskrifa ef ekki fást kvittanir fyrir færslu samkvæmt æru og reglu. Þjófnaðurinn er því þá það sem ekki er hægt að gera, þá og tekjurnar af því.
Það er tjón fyrir ríki og einstaklinga, og rétti beggja hallað sem er þá brot sem varðar við 139 .gr hegningarlaga ef það er á Ísladndi. Því miður kemur þetta frá Alþingi, því þjóðin innheimtir ekki sönnunargögnin af flokkunum um kunnáttu þeirra manna sem sendir eru á þing.

Lýðveldisregla er eina stjórnskipulagsreglan, sem skarar ekki æru og reglu í stofnum sínum og er því framkvæmanleg framkvæmd, sem stjórnskipulegt rekstrarform ríkis.
Dómendur í slíku ríki eru grysjunarréttarherrar annarsvegar og þingæruhyrðar hinsvegar, en í og samkvæmt boðæru Stjórnskipunarinnar. Því þarf að leysa úr máli til æru og reglu frá broti og óreglu, sem útheimtir að dómari þarf að starfa í æru og reglu, fyrir æru og reglu, samkvæmt æru og reglu, frá broti og óreglu, til æru og reglu.

Umsókn um nytjanýtingu í nytjanýtingarstofn sem er einn af rekstrarstofnum ríkis á að fara með samkvæmt skipulagsrétti og æru og reglu í stofni, um nytjanýtingar töku úr nytjanýtingarstofn, sem er þá rétt úrlausn samkvæmt skipulaginu, það útheimtir það að þjóðin kjósi menn sem sanna að þeir séu hæfir til að þjóna þjóðinni eins og stofnyfirlýsing Stjórnskipunar stendur fyrir, sanna það að þeir kunni að setja lög.

Nytjajanýtingartökuhelgi þjóðar, er sönnunin fyrir því að þjóðin er ekki eigandi fiskstofna, og getur aldrei orðið það. Þess vegna getur engin verið né orðið eigandi að (af því sem er í helgi) þjóðarauðlindum, og lögsettning er ekki eignarfærsluafl. Lögsetning er æra og regla sem fara ber eftir, af sönnuðum réttaraðilum, til að færa eignir, sem þeir eru sannaðir eigendur að, til í eignarstofnum.

Eiga og þá á að sanna eignina samkvæmt þeirri æru og reglu sem á að vera í stofni þeim sem stofnaður hefur verið til reksturs ríkis, sönnunar reglu fyrir eign og rökum reka það þar, sem útheimtir tilskyldar kvittanir, en æra og regla er sett túlkuð og framkvæmd til að gera meiningu skipulagsstofns að veruleyka sem er þá yfirlýsingu fyrstu greinar Stjórnarskrár að veruleika í framkvæmdar framkvæmd, það er markmiðið, því er það æranin að æranaræraninni og þar með þjóðlagaskylda allra þingmanna, sem og er það þá æran og æranin fyrir allri framkvæmd í öllum stofnum ríkisins. Eignun nytjatökustofna er landráð, því það er í tökuhelgi þjóðar til nytjanota. Lögsetning er ekki kvittun, hvorki kvittun um eign né skuld.

Eignun nytjatökustofna eða eignun réttar til að nýta nytjar er landráð, og eða tilkynning um skipulagsréttarþjófnað, og í raun tilkynning um þjófnað á Stjórnarskrár skipulaginu, það er stríð við þjóðina um framfærslu og afkomu hennar. Það er afkomuréttarmorðs tilkynning, og það er það sérstaka við þetta að það skuli vera undir nafninu fiskveiðistjórnunarlög og sett til og vegna þjóðarvelferðar. Sem er í framkvæmd sérhagsmunahyggjupotafræði, efnahagsskipulagsleysingja, og sérmentaðra viðskiptafáfræðinga. Sem er þá saman tekið rangfærslu ruglfræðingarskipulag til sjálfsafkomuréttareignunar.
Athugið það svo að allt er skráð, því er það auðvelt verk hjá saksónara að ná í sönnunargögnin. Þingið ber að innsigla og þingmenn ber að rannsaka.

Ég treysti mér til að flytja, lögarök að lögsök, rétt heim færa það í lögæru dómstóls, að dæma beri alla þingmenn í fangelsi.

Það er hins vegar til lítils því dómari er skyldugur að senda þá á fávitahæli.
Sagan verður sennilega skrifuð þannig að hér hafi verið á ferðinni vísindi þess tíma.

Því er vakin athygli á að embættismenn eru eiðsvarnir að boði 20 gr. Stjórnarskrár og með tilliti til þess sem þessir sömu aðilar, samþykkja sem “lög” frá þingi, slíkan þvætting sem ekki verður nafni á komið sem fiskveiðistjórnunarlög, þá verður að líta svo á að þingmenn viti ekki hverjar þjóðlagaskyldur þingmanna eru. Og hafi farið í vinnuna án vitsins, uppskera því allt ónýtt.

Allt er ógert sem þingmenn eiga að gera, því þeir vita ekki hvað það er sem þeir eiga að gera, en virðast vita sumt af því sem ekki á að gera, en það er lítið gagn af því.

Heimska leiðir til marklausrar hringrásar hégóma út í buskan, en ekki til þess að gera yfirlýsingu fyrstu greinar Stjórnarskrár að veruleika í framkvæmdar framkvæmd, sem er algjörlega nauðsynlegt til að komast til velferðar.
Ákvörðunarræðisglæpabullsamþyktir þingmanna út í buskann ber að fjarlægja úr ríkinu með dómi. En það ber að gera betur og það þarf að fá það staðfest að lögsetning í Lýðveldi, er æra og regla í skipulagi því sem þjóðin hefur stofnað til reksturs ríkis.
Lögsetning taki aðeins gildi, ef æranarréttur er sannaður frýr, til gildistöku á skuldbindingarreglu.

Það er krafa að þingmenn séu hæfir í starfi, því krafan er um fullkomið stjórnskipulag,
Það er þá átt við setningu túlkun og framkvæmd.
Það er lágmarkið að þingmenn sanni hæfni sína, þá og að embættismenn sanni að þeir viti hvað æra og regla er áður en þeir eru ráðnir í starf fyrir flokkinn.

Fullkomið Lýðveldi útheimtir að stofnar þess séu eins og þeir eiga að vera, því þarf að leiðrétta aðra grein Stjórnarskrár. Því hún er ekki stofn né æra, hún er tilkynning og á að vera neðanmáli, fyrstu greinar og þegar búið er að gera það, gera allir sér grein fyrir því að þingmenn ber að flytja fyrir dómstól, fyrir minnstu afglöp, í starfi.
Það er ekki vegna þeirru litlu afglapa sem teljast léttvæg heldur vegna þess að dómendum ber að leysa úr máli í æru og reglu samkvæmt æru og reglu frá broti og óreglu til æru og reglu.

Það er því skilyrðislaus skylda að að kæra brot í starfi.

Brot í starfi sem snýr að setningu lögsetningar, leiðir til dómsökunar ef æra og regla er vitlaust sett túlkuð eða framkvæmd. Dómsökun tekur lögtýgi dómara í sundur við dómstólinn, og er því ögrun við dómara sem og dómstólsæru, þar með réttaræru ríkis, sem er þá landráð.

Ljósið í lífinu er vitund hvers manns, sem ber að hækka dag frá degi, eftir æru og reglu setta þar um, allt til uppljómunar, ef hún er brotin verður engin vöxtur né þroski.
Hringrás líforkulögmála vitundarorkusamhljóma eilífðarinnar, eru fullkomin, draga ber lögsetningu manna af lögmálunum og gera lögskipulagið fullkomið, sem gerir þá mennina fullkomna ef þeir fara eftir æru og reglu lögmálanna og uppljómaða í leiðinni. Fyrimynd lögsetningar er sótt til lögmálanna, en ekki til annara landa sem hafa annað stjórnskipulag, því aðeins eru til dýraulaskipulög af ófullkomnari gerð en Lýðveldi.
Ekkert má annað vera né setja, en að æru og reglu, og í ærunum Stjórnarskrár Lýðveldis í Lýðveldi. Því vinna ber eftir Lýðveldisreglu í Lýðveldi. Þingmenn meiga aldrei fara útfyrir Lýðveldisreglu, meðan þeir eru þingmenn, það er eiðasvik.

Afleiðingarnar eru fyrir menn að skoða, og sjá í framkvæmdar framkvæmd.
Það verður hreinlega til heilt HELVÍTI. Ef ákvörðunarræði er einhverstaðar.

Það þarf að binda enda á allt ræði, sama er hvort um er að ræða herglæpadólgaræði, Alþingisræði, eða dómsökunarglæparæði. Morðglæparæði hriðjuverkamanna, er ráðaleysisræði, en glæpur engu að síður.

Ég tel það gert best með því að setja á laggirnar grunninn fyrir fullkomnu réttarskipulagi.
Setja það í framkvæmd, og sína fram á að það virki, í framkvæmdar framkvæmd án skörunar á æru og reglu sem og rétti. Þá og tryggi öllum þátttakendum framfærslu að lífsnauðsynjum (fæði, föt og húsnæði.)
90% glæpa má reka til skorts á lífsafkomugrunni, skorts á einu eða fleyri atriðum í framfærslugrunni. Skorts á fæði, skorts á klæði, og eða skorts á húsnæði.

Aðal óvinurinn er SKORTUR.
Skortur á viti og eða vitund , til að útvega lífsnauðsynjar, á mannsæmandi máta er í yfirgnæfandi meirihluta fyrir afbrotum, samkvæmt niðurstöðu á rannsóknar þar á, og er þá efnahagsafkoma, aðal ástæða afbrota.
Þar sem enginn trygging er fyrir afkomu, eins og í USA, er skorturinn valdur og ástæðan að um 97% afbrota, og staðan í dag er eitt morð á mínútu.

Afkomutryggingarleysi er dýrara en trygging, látum því ekki þingmenn ókærða fyrir afkomuréttarránsglæpinn stóra sem gengur undir nafninu FISKVEIÐISTJÓRNUNARLÖG.

Kæra ber dómendur Hæstaréttar, ásamt þingmönnum fyrir brot í starfi. Því þarf að endursetja í embætti starfsmenn í réttarþingin, ganga þar rækilega í skugga um hæfni starfsmanns.
Starfsmenn í réttarþingin sem geta dæmt dómendur fyrir réttarbrotadóma, dómsökunardóma, lögglæpasamþykktadóma, og réttarhöllunardóma þá og önnur brot í starfi.