Það sem þú segir geiri, er að vissu leyti kjarni málsins. Auðvitað ætti hið opinbera að sinna almennilega grunnþjónustu og bjóða út aðra þætti, en eins og staðan er nú er grunnþjónustan léleg á þéttbýlissvæðum og leitun til sérfræðinga sem kostar meira fyrir okkur skattborgara í rekstri er raunin.
Ég veit ekki hvort þú manst eftir tilvísanadeilu á sínum tíma þegar einn ráðherra heilbrigðismála ætlaði að taka upp tilvísanakerfi og sérfræðingar ætluðu vitlausir að verða og skrifuðu geinar í blöð sem óðir menn á móti slíkri breytingu. Þessi sami ráðherra lét þess getið að það kostaði “ blóð, svita og tár ” að reyna að breyta einhverju í þessu kerfi sem krani fjármagns hefði verið opinn ár eftir ár.
Svo er þvi miður enn og varla hefur farið framhjá nokkrum ef einhverjum er sagt upp eða tilfærslur
fyrirhugaðar innan raða ríkisstarfsmanna er heita sérfræðilæknar, því engu má breyta og stjórnmálamenn úthrópaðir sem fávísir ef þeim dettur það í hug.
Þeir hafa einnig tekið það að sér að hafa vit fyrir sjúklingum t.d. hvað varðar gagnagrunn á heilbrigðissviði, líkt og sjúklíngar gætu ekki myndað sér skoðun á því sjálfir.
Þetta kerfi eins og það er er óskilvirkt, hvað það varðar að nota þá peninga vel sem það fær til þjónustu við sinn tilgang og markmið.
kveðja.
gmaria.

Til að koma í veg fyrir misskilning í dæminu sem ég tók fyrr um fatlaða einstaklinga, þá var ég ekki að segja að þeir ættu ekki að fá aðstoð heldur aðeins að benda á að það er ekki sanngjarnt að gera upp á milli hópa og þeirrar hjálpar (ríkisaðstoðar m.a.) sem þeir eiga/ættu að fá á forsendum „alvarleika“ sjúkdóms þeirra. Ég er einnig hlynt því að ekki þurfi að greiða fyrir fóstureyðingar (annnars gæti það leitt af sér veruleg félagsleg vandamál) en vildi bara benda á þann tvískinnungshátt sem er í heilbrigðiskerfinu þar sem félagsleg vandamál vegna ófrósemi eru vart til umræðu.

Það er alltaf matsatriði hvenær sjúkdómur „gerir skaða“, í raun er þetta siðferðisleg spurning. Að mínu mati eiga læknavísindin að vera hlutlaus gagnvart skjólstæðingum sínum, hvaða sjúkdóm sem þeir eiga við að stríða. Rök lhq og annarra sem segja að þeir sem þjáist af „skaðlausum sjúkdómi“ (hvað svo sem það er) skuli borga fullt verð fyrir læknisþjónustu þess vegna finnast mér byggjast á nokkurri læknisfræðilegri nytjahyggu. þ.e. að fórna einum sjúklingahóp fyrir annan (þ.e. þeim sem haldnir eru „óskaðlegum sjúkdómum“ fyrir þá sem eru með „skaðlega sjúkdóma“). Með þeim hætti eru sjúklingar með „óskaðlega sjúkdóma“ í raun að greiða niður lækniskostnað þeirra sem haldnir eru „óskaðlegum sjúkdómum“. Þarna er hrein og klár mismunun á ferð og stangast hún þvert á alla siðfræði læknisfræðinnar og Hyppókratesareiðinn.

Annað sem mælir gegn þessu. Ef til er skaðlegur sjúkdómur hlýtur líka að vera til óskaðlegur sjúkdómur. Hvað er óskaðlegur sjúkdómur í þeim skilningi? Sjúkdómur hlýtur alltaf að vera skaðlegur (þó hann sé ekki bráðdrepandi), annars myndi ástandið varla flokkast sem sjúkdómur. Mér þykja menn komnir út á nokkuð hálar brautir siðferðislega séð með því að fara að flokka sjúkdóma á þennan hátt. Hvaða yfirvald ætti að sjá um slíka flokkun? Þetta er allt saman háð gildismati hvers og eins og því ekki byggjandi á slíkum flokkunum, þær eru einfaldlega andlýðræðislegar.

Vissulega eru sjúkdómar misalvarlegir og læknar verða alltaf að meta hvort einhver þarf nauðsynlega að komast á sjúkrahús fremur en annar. Slíkt er þó aðeins gert í einstaka atvikum. Það er ekki hægt að leggja þá siðferðislegu ábyrgð á lækna að búa til forgangslista yfir sjúklinga sem þurfa spítalainnlögn. Til að gæta hlutleysis höfum við biðlista. Það væri t.a.m. hægt að láta reyklausa ganga fyrir reykingamönnum í hjarta- og lungnaaðgerðið því að sjúkóm reykingamannsins má e.t.v. rekja til óholls lífernis, en sem betur fer er það ekki gert.

Það að segja að þeir sem eru ófrjóir valdi þeim engum skaða er býsna vafasöm staðhæfing og hæpin að mínu mati. Það er ekki hægt að setja sig í spor slíkra aðila og halda því fram að að það valdi þeim ekki skaða. Ófrjósemi hjá karlmönnum má t.d. oft rekja til langvinnrar bólgu í blöðruhálskirti sem síðar meir getur hlaðið utan á sig og orðið enn stærra vandamál. Krabbamein í blöðruhálskirti er t.a.m. eitt algengasta krabbamein hjá körlum. Fyrir utan þetta er tilfinningalegur skaði af sökum ófrjósemi mikill.

Dæmið sem lhq tekur þegar hann segir að ekki sé hægt að bera saman ófrjóan mann og þann sem vantar fótlegg er gott. Til að koma til móts við fatlaða manninn og lækna hans krankleika þarf hann að fá gervilim, annars getur hann ekki gengið. Til þess að koma til móts við ófrjóa manninn og lækna hans kraknleika þarf hann (og konan hans) að fara í tæknifrjóvgun. (Það eru alltaf tveir aðilar sem eru „sjúklingar“ þegar fólk leitar eftir tæknifrjóvgun). Á annar þessara manna meiri rétt til hjálpræðis en hinn? Það finnst mér ekki. Það má endalaust deila um nauðsyn þeirrar aðstoðar sem þessir tveir menn sækjast eftir. Þarf ófrjói maðurinn endilega að fara í tæknifrjóvgun? Nei, hann gæti sleppt því að eignast börn. En ef hann vill eignast þau þarf hann á slíkri aðgerð að halda. Þarf fatlaði maðurinn endilega á gervilim að halda? Nei, ekki nema hann vilji geta gengið, notað báðar hendur eða hvaðeina (fer eftir fötlun). Svona geta menn deilt um hvað er nauðsynlegt og hvað ekki alveg út í hið óendanlega. Að mínu mati eiga báðir eiga rétt á lífsgæðum til jafns við heilbrigða einstaklinga. Vangaveltur um nauðsyn lækninga og skaðsemi sjúkdóma er spurning um gildismat hvers og eins og flokkun og greining sjúklinga sem byggist á slíku er beinlínis hættuleg.

Það má ekki gleymast að þegar rætt er um bandaríska “alræmda” kerfið að það kerfi er einmitt mjög markaðssinnað og þangað leita peningarnir til þeirra sem nýta hann best. Sjúkrahús eru rekin með aðhaldi og þurfa að hafa áhyggjur af orðspori sínu og virðingu.

Það er líka út úr þessu bandaríska kerfi sem við þiggjum langflestar tækniframfarir í læknavísindum. Í bandaríska kerfinu er til fé og það nýtist beint í rannsóknir og “tilraunir” sem á endanum breiðast um heiminn allan og til Íslands þar á meðal.

Segir það ekkert um hvað heilbrigðiskerfi Evrópuþjóða eru geld og hvað hrokinn er mikill þegar bandaríska tryggingakerfið er fordæmt og daginn eftir eru nýjungar í læknavísindum þegnar um hæl?

Þú verður að fyrirgefa að ég skil þig ekki alveg.
Hvað koma tryggingalög um óhappatilvik þessu við.

Kannski er ég bara svona þreyttur og mun skilja þetta allt á morgun.

P.S. Ég er ekki að segja að okkar kefi sé eitthvað frábært. Mér sýnist það heldur betur vera á niðurleið.