“Það kemur mér reyndar mjög mikið á óvart að mansal skuli hafa aukist í þeim löndum þar sem vændi hefur verið gert löglegt. Það er þvert á allar hagfræðireglur.”

Hagfræði er sú vísindagrein sem byggir á kenningunni um framboð og eftirspurn. Þessi tvö atriði er leitast við að halda í jafnvægi. Framboðið á að vera nóg til að anna eftirspurninni, þó þannig að verð haldist ákjósanlegt til gróða.
En það er bara þannig, sama hversu talsmenn “hamingjusömu hóranna” mótmæla, að vændi er ekki eins og hver önnur atvinnugrein. Langflestir sem fara að stunda vændi eru dópistar (fyrr- eða núverandi), fátæklingar eða fólk sem hefur orðið fyrir misnotkun í æsku. Kaupendur vændis eru hins vegar mun fleiri, og því er framboðið aukið með mansali, ekki síst í löndum þarsem vændiskaup eru lögleg.
Það er alveg rétt hjá þér að kannanir eru misvel unnar. Hér bendi ég þér á eina vel unna, sem var hluti af mastersverkefni félagsfræðinema úr HÍ:

http://www.rannsoknir.is/html/vaendi_er_vandamal .html

Þarna kemur skýrt fram að sterk fylgni er milli þess að selja líkama sinn og neyslu á fíkniefnum, sögu um kynferðislegt ofbeldi og fleiru.
Fyrst það er svona, er alveg ljóst að vændi tengist dekkstu hliðum mannlífsins, og með því að leyfa kaup á vændi er allt eins hægt að kalla það lögleiðingu á misnotkun fátæklinga, dópista, þunglyndissjúklinga og fleiri.
Það er alveg sama hversu ákaft er barist fyrir frelsi “hinnar hamingjusömu hóru”. Það má nefnilega vera að lögleiðing á vændi auki frelsi hamingjusömu hórunnar, en eins og reynslan í Hollandi, Ástralíu og fleiri sýnir, þá eykur lögleiðingin mansal, og því er frelsi einnar hamingjusamrar hóru kostað með frelsissviptingu og sjálfsvirðingarmissi að minnsta kosti hundruð annarra.

Þér finnst fíkniefnaneysla eiga að vera lögleg og það er þá þín skoðun sem ég deili ekki með þér. Dóp er nefnilega, líkt og vændi, alltaf skaðlegt hvort sem eftirlit með því er mikið eða lítið.

Ég er alveg sammála þér hvað dæmið þitt um ökumanninn sem fer yfir á rauðu ljósi varðar. Vissulega hlýtur að vera í lagi að fara yfir á rauðu ef það er 100% öruggt að maður skaðar engan annan. En maður getur aldrei verið 100% öruggur, hversu viss sem maður er í sinni sök.
Hið sama gildir um vændi. Vændiskúnnar vilja gjarnan telja sér trú um að hóran sem þeir kaupa sé hamingjusöm og frjáls, og alveg laus við sögu um misnotkun í æsku, fátækt og mansal.
En þeir geta aldrei verið 100% vissir, og þess vegna ætti þeim að vera bannað að kaupa vændi.
Hið sama má segja um byssumanninn. Ég til dæmis get alveg lofað því að ég gæti gengið um vopnuð skammbyssu án þess að vera hættuleg einum eða neinum. Og kannski langar mig það alveg hryllilega, án þess að mega það.
Er það frelsissvipting á mér að mega ekki ganga um vopnuð á almannafæri?
Að vissu leyti, en maður skilur jú vel í þessu tilfelli að aukið frelsi mitt myndi skila sér í aukinni hættu fyrir aðra, því að ef ég fæ frelsi til að ganga um vopnuð þá hljóta aðrir að fá það líka, og hugsanlega þeir hættulegu þeirra á meðal.