Kæri Zillus. Þú getur ekki breytt borðleggjandi staðreyndum þótt þú endurtakir rangfærslurnar. Vændi er ekki lögleg atvinnugrein á Íslandi og í raun eru þau lönd sem hafa gefið vændi þá stöðu sárafá í heiminum í dag. Vændi til framfærslu er lögbrot í dag og verður það áfram.
Staða vændis meðal annarra lögbrota á borð við vinnuþrælkun, ólöglegar og ekki mannsæmandi vinnuaðstæður, barnaklám, ofbeldi, nauðganir, skattsvik, eiturlyfjasölu og margt margt fleira endurspeglar það siðferðislega mat samfélagsins að kaup á líkömum fólks til kynferðislegra afnota geti ekki talist atvinnugrein. Þetta mat á íslenskt samfélag sameiginlegt með langflestum öðrum samfélögum í heiminum og reynir því að sporna við vændi af þeim ástæðum sem ég rakti í fyrri innleggi mínu og þú getur alveg lesið aftur ef þú kærir þig um.
Þú segist ekki vera að fara fram á breytingar á viðmiðunum fólks en ert samt að því þegar þú krefst þess að kaup á fólki til kynferðislegra afnota sé talin lögleg atvinnugrein.
Ábending þín um að lögleiðing vændis myndi gera það sýnilegra og því auðveldara að aðstoða vændisfólk sem á í erfiðleikum er ágæt að öðru leyti en því að hún stangast gersamlega á við veruleikann. Skjalfest og rannsökuð reynsla af því að leyfa vændi er sú að þar dafna skuggahliðar þess, mansal, kynlífsþrælkun og barnaþrælkun, sem aldrei fyrr og mun erfiðara hefur reynst að ná utan um þau vandamál.
Það er meðal annars hlutverk laga að standa vörð um mannvirðingu og frelsi hvers einstaklings. Þess vegna kýs ég að lögin tryggi að í þessu samfélagi þurfi aldrei eitt einasta barn að alast upp við það að kaup á fólki til kynferðislegra afnota séu löglegur og eðlilegur hluti af atvinnustarfsemi í landinu. Sú löggjöf tryggir að mínu mati frelsi og virðingu hvers einstaklings og til að ná því er engu fórnað nema persónulegu frelsi Zillusar og annarra mögulegra vændiskúnna til að kaupa sér tálsýn. Menn ættu að gæta þess að leggja ekki hugtakið frelsi við hégóma.

“Til að byrja með þá langar mig að taka það fram að ég hef aldrei haldið því fram að til sé hin hamingjusama vændiskona enda skiptir það ekki öllu máli. ”
Það er mjög gott að þú heldur því ekki fram. Hins vegar eru margir skoðanabræður þínir á því að tilhneiging femínista og annarra til að líta á vændiskonur sem óhamingjusama einstaklinga í vanda sé bara útaf því að þær séu teprur og afskiptasamir. Og svo draga þeir upp mynd af hinni fullkomlega hamingjusömu og meðvituðu hóru sem stundar vændi útaf því að það sé svo spennandi lífsstíll og gróðavænlegur. Og í skjóli þessarar ímyndar boða þeir frelsi í viðskiptum.
Það eru einmitt svona einstaklingar sem sanna það að Íslendingar eru ekki í stakk búnir til að lögleiða vændi og takast það sem hefur ekki tekist annars staðar. Því að ef lögleiðing vændis á að vera til að hjálpa vændiskonum (ég neita því ekki að það eru til rök fyrir því að það gæti gert það ef þjóðfélagið væri aðeins meðvitaðra um raunveruleika vændisfólks) þá eru svona einstaklingar einmitt lifandi sönnun þess að okkar ágæta þjóðfélag er ekki í stakk búið til að láta það gerast. Það hefur nákvæmlega ekkert upp á sig að gera lítið úr ábendingum um félagsleg vandamál vændiskvenna í nafni viðskiptafrelsis.
Hin greinin sem mér sýnist þín grein byggja á er líka sönnun þess að boðbera lögleiðingar vændis eru ekki að gera það á réttum forsendum; þar var tekið dæmi um konu sem hafði vændi til viðurværis og fékk dóm (sem nýju lögin nota bene hefðu hlíft henni við), og maðurinn hennar líka, sem hafði þvingað hana til að stunda vændi. Þarna er dæmi um augljósa kúgun sem þó var gert lítið úr hér á huga af því að það þótti ekki sýnt að maðurinn hafði beitt konuna líkamlegu ofbeldi. Það þarf semsagt líkamlegt ofbeldi til til þess að það flokkist sem kúgun að mati þeirra sem segjast vilja lögleiða kaup á vændi en banna kúgun.

“Eaue þegar þú ert að tala um að mikil félagleg vandamál séu í kringum vændi ertu að lýsa því ástandi sem er fyrir hendi núna þegar vændi er bannað. Ég geri mér fullkonlega grein fyrir því að það eru ýmiss vandamál í kringum vændi. ”

Má ég núna benda þér á að í Hollandi hefur félagslegum vandamálum í kringum vændi ekkert fækkað. Mynstrið hefur vissulega breyst, vegna þess að nú er meira um það að innfæddar og evrópskar vændiskonur starfi “á yfirborðinu” eins og það er kallað, en hins vegar hefur vændiskonum frá þriðjaheimsríkjunum fjölgað gífurlega og ekki er skilningi yfirvalda í þeirra garð fyrir að fara. Margar hafa verið kúgaðar eða plataðar, og sýnt þykir í mörgum tilfellum að lögleiðing vændis var einmitt hvatinn að því að margar þeirra fóru til landsins. Ég spyr, eigum við ekki að læra af reynslu Hollendinga? (fyrst þú efast um reynslu Svía þá verð ég líka að benda á Holland) Eru okkar yfirvöld í stakk búin til að veita þriðjaheimskonum skjól og vernd í frekari mæli? Skiptir vernd þeirra kannski minna máli heldur en vernd innfæddra?
Ég held að þú og hinir takið alveg eftir því hversu mikið er litið niður á innflytjendur frá fjarlægum heimsálfum hér á landi. Ég er, guð sé oss næstur, ekki að saka ykkur um að líta niður á þetta fólk, það geri ég heldur ekki, en þessa xenófóbíu verður að taka með inn í reikninginn þegar spurningin er að auka veg vændisins hér á landi, því að innflytjendur eru alltaf sá hópur fólks sem minnst má sín í þeim bransa. Og þessari útlendingafóbíu verður að útrýma.

Hvernig sem þú lítur á það þá er þetta lagafrumvarp miðað að því að reyna að koma til móts við vændisfólk og hafa í huga félagsleg vandamál þeirra. Þetta er annað og meira en teprulegir siðapostular með nefið, puttana og aðra líkamsparta í hvers manns koppi.
Hvort þessi lög eru svo rétta leiðin til að koma til móts við vændisfólks er hin eina rétta leið er nokkuð sem má rökræða og reyna. Ef lögleiðing á kaupum vændis mun einhvern tíman þykja sýna að dragi úr vandamálum vændisfólks og styðja við bakið á því í nágrannalöndunum skal ég vera fyrst manna og kvenna til að styðja það. Ég er líka alveg tilbúin til að hlusta á mótrök sem þó miða að því sama og þetta lagafrumvarp; að taka tillit til félagslegra þátta og hjálpa fólkinu. En til að það gerist þá verður umræðan bara að fara upp úr þessu lága plani sem hún er mjög oft, það er að segja í nafni frjálshyggju í viðskiptum og hinnar hamingjusömu hóru. Og þeir sem hafa þá tálsýn í höfðinu um vændi eru einmitt líka sönnun þess að þeirra forsenda fyrir lögleiðingu vændis á ekki rétt á sér eða stoð í raunveruleikanum.