Yfirleitt er persónublaðið geymt, just in case að einhver skyldi ná að finna eitthvað eða einhvern sem getur notað wish/miracle.

Ég er vanur að skrifa bara R.I.P. efst á blaðið, en ég hef heyrt af brjálæðingum sem halda brennur og grafa öskuna (ekki Íslendingar).

við dauða þeirra er ég geðveikt harður með hörkusvip og mudlra eitthvað í kringum “þetta var töff kall”




en síðan þegar ég kem heim græt ég mig í svefn

Stroka Hann út eftir a félagarnir eru búnir að loota :)

Fer eftir því hversu lengi ég var búinn að spila hann, Geymi þá stundum en oftast skoðað eða þurrkað út.

Geymi oftast til að nota sem random encounter eða npc í einhverju allt öðru ævintýri

Ef það á við, geymi ég sheetið.

Geymi mína. Sem yfirleitt áttræðar drápur um þá að lífi þeirra loknu, svona til að minna mig á hetjudáðir þeirra. Er með sérmöppu undir persónur sem fallið hafa í valinn ásamt kvæðabálkunum. Öðru hvoru opna ég möppuna og ég skammast mín ekkert fyrir að segja, að það komi fyrir að stöku tár sjáist renna niður kinn.

Eitt sinn þótti einum fyrrverandi spilafélaga mínum mjög vænt um persónu sína. Eftir 7 mánaða campaign þá dó viðkomandi persóna og var, því miður, eini clericinn í hópnum. Hinar persónurnar voru auk þess ekki alveg á góðu nótunum og ákváðu að raise'a ekki prest, því hann hafði haldið full oft aftur af non-lawfulness þeirra. Þessi spilari varð frekar sár. Svo sár hann reif niður persónublaðið og át það. Upp til agna. Við boðuðum hann ekki aftur til að spila með okkur.

Ég hef venjulega geymt caracterana og fundið viðeigandi tilvitnun við caracterin: eins og seinasti caracterin minn í CoC fékk þetta:

Opeth
I hear the baying of the hounds
In the distance, I hear them devouring
Pest-ridden jackals of the earth
Diabolical beasts and roaming the forests
In wait and constant protectors
Calling you to sit by his side
Your self-loathing image in his flesh
A revelation upon which you linger

Note: þetta tengtist geðbilun caractersin.