Fyrir mér er Powergaming þegar kerfið sem upphaflega átti að hjálpa sögunni sem spunaspilarar spinna að flæða áfram hamlar sögunni því Powergamerinn er með óþarfa nákvæmni, væntingar um “efficiency” og vesen.

Í mínum augum er það þegar playerinn notar of aukna stata til að sleppa við hluta af söguni eða

“bæta upp fyrir að hann geti ekki roleplayað með því að gera mega öflugan caracter sem eina sem hann gerir er að öskra hversu öflugur hann er kastandi eldhnöttum á rauðan drekka”

Ég er alveg frekar hlutlaus fyrir powergaming.

Það er pirrandi ef aðeins einn spilari hóps stundar það, en það getur verið skemmtilegt ef það gera það allir.

Fyrir mér er það frekar jákvætt en hitt, svo lengi sem það er á skynsamlegum nótum. Frábært ef fólk getur nýtt alla möguleika kerfisins til að gera effektíva charactera, svo lengi sem það kemur ekki niður á roleplayinu. Það sem mér er illa við er að fólk misnoti reglurnar á einhvern hátt sem var ekki ætlast til - Frá því að nota Precocious Apprentice til að taka Mystic Theurge of snemma upp í Infinite Titan Loop, Omniscifier (og tengt honum: Infinite Damage Loop) og Pun-Pun.

Á hinn bóginn eru flest þessara dæma sem ég nefndi einungis fræðilegir, og ég efast um að nokkur myndi nota neitt af þessu í raunverulegum leik.

Félagi minn kallaði það að maxa út character og vera með “þétt” build sem ræður við slatta af contingencies og er drullu hart Munchkinism, á meðan það sem hann kallaði powergaming væri gaur sem gæti gert allt því hann er of awesome og hefur of mikið af resources til þess að gera alla þessa fáránlegu hluti sem aðeins þeir sem eru of awesome geta gert þessa dagana, Sbr. að spila guð í D&D eða vera að spila charactera á klass level 90 eða eitthvað svoleiðis, sem er svosem ágætis lýsing. Stæðsta vandamálið er lýnan milli munchkinism og powergaming. Svo eru þeir sem kalla þetta það sama.