Já kannski vorum við að rífast um sitthvoran hlutinn, en var að spjalla við vini mína um bækur fyrir stuttu og samdóma álitið var að Salvatore hefði hrakað mikið en var kannski ekki einu sinni svo frábær upphaflega. Allavega hvað varðar hinar lélegu bækurnar að ofan:

Allt eftir Ed Greenwood er ekki ýkjur, í fyrsta lagi er Elminster hans sköpunarverk, alltof of öflugur, reyndar svo öflugur að það er óþolandi. Getur einfaldlega allt og hefur svör við öllu - svoleiðis fólk er pirrandi ;-). Í öðru lagi, spellfire, sem er hans sköpunarverk er alltof öflugt, í þessum bókum þ.e. Spellfire og framhöldum gengur aðalpersónan, Shandril, um og drepur dracolich, beholdera, Manshoon og fleiri án þess að blikka, hún er eina manneskjan sem getur wieldað þessum spellfire, nema náttúrlega Elminster sem lærir það. Need I say more?

Dragonlord of Mystara serían er einfaldlega hræðileg, gegnumgangandi lélegar klisjur af lélegum klisjum. Illa skrifaðar, eins og höfundurinn kunni bara eina samtengingu og sífelldar útskýringar á augljósum hlutum sem hafa löngu komið fram, “He couldn´t do it because his home had been burned and he had always been terrified of fire since then” Þegar þessi setning kemur aftur 100 bls seinna ofbýður manni heimskan, kannski ýkjur en þetta fannst mér. Ein sú allra erfiðasta trilogía sem ég hef þrælað mér í gegnum.

Salvatore er reyndar aðeins að koma til en fór í gegnum rosalegt dip með Spine of the World pakkanum. Wulfgar er frekar grunnur en þegar á að fara dýpka hann með því að gera hann að alkóhólista, sem var btw löngu búið að gera með Caramon í Dragonlance Chronicles, sem sagt klisja á klisju ofan. Artemis Entreri, hvað á að þurfa að búa til mikla spennu í kringum “einvígið” mikla sem fer svo fram í hverri einustu bók. Hefði mátt drepast miklu fyrr eða drepa Drizzt, það hefði nefnilega verið kúl. Monologuin hans Drizzt eru um það bil það leiðinlegasta sem maður les nú til dags. “When will man ever learn that ofbeldi leysir engan vanda?”-kaflarnir voru ágætir en eru alltaf eins. Eins og ég sagði fannst mér fyrstu trílógíurnar mjög skemmtilegar, swashbuckling adventure fantasy týpa, en svo húrraði allt niður til helvítis en er svona að stíga hægt upp með Jarlaxle og Crenshinibon. Og svo auðvitað sá ég Sea of Swords í Nexus áðan og mun auðvitað kaupa hana og vonandi skemmta mér yfir henni. Cleric Quintet nenni ég ekki að rakka mikið niður hérna en fannst hún illa skrifuð, naive, og byrjendabragur á henni, held nú samt að hann hafi skrifað hana seinna en Drizzt, ojæja.

Það væri nú gaman ef þú legðir þínar uppáhaldsbækur í púkkið, alltaf gaman að spjalla við bókafólk.

Takk fyrir mig og bless í bili