Já, mér sýnist að munchkin sé sá sem hugsar lítið um persónuna sem slíka, heldur er aðallega í því að sanka að sér einungis þeim galdrahlutum sem gera pers' sem máttugasta.

Tökum tvo fightera sem dæmi. Þeir eru báðir í sama heimi, á sömu slóðum. Þetta er heimur, þar sem göldrum er vantreyst og ‘menningarlegu’ vopnin eru axir og langsverð. Að klæðast brynju (annarri en hjálmi og skildi) í bardaga er álitið huglaust og óheiðarlegt.

A fer eftir þessum ‘reglum’. Hún hefur exina sína og skjöldinn sinn, og finnst ekkert mikið koma til þessarra tveggjahandasverða sem félagi hennar að sunnan er að sveifla. Þegar þau finna fjársjóð hleypu hún ekki til og grípur töfrasverðið; frekar sveiflar hún exinni sem henni var gefin. Hún er ekki ólm í að komast yfir einhverja galdrabrynju, heldur. Henni finnast brynjur þrengja svo að sér og hefta hreyfingar hennar á svo óþægilegan hátt. Kannski, eftir mörg ár í annarri menningu, lætur hún til leiðast og prófar einhverja brynju, og jafnvel venur sig á það. Hún fer ekki til hvaða prests eða musteris sem er til að fá lækningu sára sinna, heldur fer hún til ‘sinna’ presta. Það fer alltaf dálítið í taugarnar á henni þegar galdramenn fara með þulur sínar, og hún er dálítið hrædd við allt þetta galdrastand.

B hefur engar svona kvaðir. Við fyrsta tækifæri fær hann sér þá þyngstu og bestu brynju sem völ er á, leiðir ekki hugann að því að alla sína ævi hefur honum verið sagt að einungis ‘heiglar að sunnan fela sig á bakvið málmhúð’. Hann myndar engin tengsl við vopn sín, heldur fleygir +2 tveggjahandasverðinu sínu um leið og hann sér +3 sverð. Honum finnst ekkert að því að galdrar fjúki fram og til baka allt í kringum hann, jafnvel þegar hann er ennþá bara fyrsta levels gaur.

Annars held ég að það séu engin skýr mörk á milli öflugra og munchkina. Flest reynum við að verða betri og betri í því sem við gerum, og þegar það sem við gerum er fyrst og fremst að berjast (svo dæmi sé tekið) þá reynum við auðvitað að læra að berjast sem best og valda óvinum okkar og andstæðingum sem mestum skaða.

En væri ekki munurinn á þessum tveim að munchkin er ekki eins mikið ‘role-playað’?

Það er þröng lína á milli þeirra.

t.d.: Mér finnst sumir hugsa of mikið um að gera kallinn sinn öflugan, en þeir hinir sömu hugsa líka um persónuna… hvort eru þeir þá?

ég held að það sjáist best þegar það er spilað; munchinin vilja gera allt; bjarga prinsessunni, drepa drekann og hirða fjársjóðinn. helst í einu á meðan hinir fara eftir karakternum; sumir myndu aldrei bjarga prinsessunni fyrr en fjársjóðurinn er kannaður og drekinn drepinn, og öfugt. svo myndu sumir læðast í burtu frá drekanum, jafnvel þó þeim væri rétt dragonslayer +5, bara afþví karakterinn ber virðingu fyrir drekum eða er of hræddur við þá.

ég veit um góða spilara sem er samt á jaðrinum við að vera munchin… en sem betur fer halda þeir sig frá því!

Ég bjó eitt sinn til VERULEGA krafmikinn cyperpunk caracter (óvart). Og til að bjarga honum (og mér) frá því að verða munch-í þá gaf ég honum verulega skemtilegan caracter. Hann var fyrrverandi lögga sem gerðist leigumorðingi. Hann drap ekki konur, börn, hermenn né löggur. Sem sagt 2/3 af öllum “skotmörkunum”. Hann trúði á Elvis the devine, (kóngurinn lifir) og var með expert knowlige: Elvis. Hanns helsta áhugamál var að vera í einskonar Battman leik í fátækrakverfunum, hantaka afbrotamenn og skilja þá eftir handa löggunum.
Hann hafði fyrir því að fynna sér Edgerunner grúbbíur til að negla. Svona einhverja stelpu sem vann í 10-11 og fílaði svona hættulega gæja svo að hún hefði cool sögur til að segja vinkonunum. Ég komst líka að því að því að nánast allir kvennkyns NPC caracter í cyperpunk sem er mynd af eru geðveikar gellur, Þannig að í hjáverkum dundaði ég mér við að reyna við þær.

Þammig að: Ég semsagt bjó til algera drápsvél með samvisku og good guy feel to him sem bara í einstaka tilvikum drap fólk.

Það er hægt að spila powerplay caractera ef þú gefur þeim bara powerfull persónuleika og leikur þá vel.

Einfalt mál ef búnaðurinn er það sem gerir characterinn spec þá er hann Munchin. Ef þú lýsir charecternum þannig: "characterinn minn er rosalegur hann á longsword +128… þá er þetta ekki merkilegur char.

PS: Theifs cant backstab dragons… Eitthvað með size og must be humanoid að gera ;]

Ég fann fyrir löngu síðan lista yfir lélegt roleplay (ef ég finn hann pósta honum á korkunum) þar sem eitt atriðið var að þú lýsir karakternum með númerum. Þetta er það sem fólki hættir til þegar það ofmetnast í karaktersköpuninni, en einnig er hætta á ferðum þegar persónan hækkar of hratt um level/skill (fer eftir kerfinu) semsagt allt í einu getur persónan meira en hún gat, og þú ferð að hugsa um hana sem tölur. Þetta finnst mér ekki eins áberandi í hægari campaignum.

P.s. Hvaða merkingu leggiði í orðið “Munchkin”?

Það hafa komið hér margar góðar skýringar frá fólki að ofan, en ég held að það megi útskýra “Munchkin” á mjög einfaldan hátt:

– Það er leikmaður sem hefur skemmtun, eingöngu af þeim hluta spilsins sem að reglunum og statistíkinni snýr, og lítur á spunaspil sem einhverskonar keppni á milli hans, hinna spilarana, og guð má vita hvers, þar sem takmarkið er á endanum (í einfölduðu máli) að verða líkamlega öflugri en hinar persónurnar. Einskonar pissukeppni á milli leikmanna. –

Það er ekki svo að skilja að þetta sé í sjálfu sér eitthvað verri spilamennska en önnur, en ég held þó að þetta fólk (Munchkins) séu að missa af ákveðnum þáttum spilamennskunnar. Munchkins líta á Spunaspil sem spunaSPIL, þar sem takmarkið er að vinna og eyðileggja, ekki skapa. Það skín kannski í gegn að ég er þrátt fyrir að reyna að halda opnum huga, ekkert sérlega hrifinn af þessum þjóðflokki, enda tel ég hann eiga stærstan hluta í því óorði sem spunaspil og D&D sér í lagi fengu á sig á sínum tíma.

Kveðja,
Vargu

Að MÍNU mati er “munchin” character sem hefur verið gerður eins oflugur og hægt er með reglunum. Reglurnar “Tweeked” til að gefa sem mesta bonusa upp á attack AC og þess háttar. Munchin characterer drepa ekki allt heldur leitast frekar að því að sýna framm á að þeir séu tölfræðilega betri en hinnir í Groupunni.

PS: Evil characterar drepa ekki allt….það er enginn hagnaður í því..

;aður er orðinn munchkin þegar maður á Bókina(sumir segja biblíuna :) “Munchkins guide to powerplaying” sem inniheldur meðal annars galdrana “charm DM” , “temporarely blind DM” og fleiri sniðuga galdra!

Nei í alvöru talað er þetta ein fyndnast bók sem til er.Takk Úlli!!!!!!

Powerplayer er einhver sem fynsst gman að vera öflugur en fílar samt að RP, munchkin veit ekki hvað RP er, hann heldur að það sé Nýja tech Ninethousant elctromagnetic pocketrailgun með mass driver launcher!

munch·kin (mŭnch'kĭn)n.
a. A very small person.
b. Informal. A child.
c. Informal. A minor official.
[After the Munchkins, characters in The Wonderful Wizard of Oz by L. Frank Baum.]

Orðabókardæmi að ofan tekið af atomica.com

Þetta er einmitt kannski kjarninn. Munchkins eru oftast nær ungir leikmenn, stundum þó ekki ungir, bara óþroskaðir, sem finna fyrir einhverri löngun til að vera stór og sterkur, merkilegur eða virtur, finna henni ekki farveg í raunveruleikanum, og fá því útrás í spilamennskunni. Spáið í það, eru ekki flestir þeir leikmenn sem þið þekkið sem flokkast í hópa Munchkina og Powerplayera eitthvað pínulítið undir í samfélaginu? Feimnir, eða með smá nördacomplex? Ég held það.

:) Kveðja,
Vargu

lol.. ég myndi segja að það fari allt aftir ævintrýrinu, og Dm-inum

Sumir gera einfaldlega ráð fyrir að maður verði að munskinast dáldið til þess að lifa af eitt sesion. án þess að missa húmorinn, ævintrýrið og hlutverkið

!!

Ég dmaði slatta mikið áður fyrr en ég er meira að spila með aðra dma núna en ég hef samt reynslu af munchkinum… Ég er til dæmis með ævintýri í gangi þar sem tveir þjófar eru með sorcerer og fighter(1)/commoner(2)

hmm…
ég held að ég verði að viðurkenna að ég dett stundum í muchkin ástand.

maður var svona í gamla daga þegar það að kasta upp á töflunni í dm-guide var einna mesta spennan fyrir utan tilgagnslausa hetjubardaga við alla risa og dreka sem maður hitti, það vill loða við mann að einu leiti.

kannski er það ekki svo slæmt því að það hefur kennt mér munchkin roleplay, sem getur auðvitað komið mér í vandræði þó að það fari auðvitað að mestu leiti eftir persónunni sem ég er að leika.

eitt dæmi til að útskýra sjálfan mig:
ég er að leika eigingjarnan galdrasjúkan wild mage, fyrrverandi fighter sem leiddist að geta ekki notað alla galdrahlutina sem hann átti og snéri sér því til galdraiðkunar…greyinu hefur alls ekkert gengið illa en eitthvert skipti lenti karlinn í því að hitta nokkrar aðrar persónur sem sóttust eftir sama takmarki og hann og hagkvæmast var að slást í för með þeim…svona svo þeir færu sér ekki að voða.

og í fyrsta skipti í langan tíma leið persónunni minni eins og henni væri ógnað af annarri persónu í hópnum, einfaldlega vegna þess að hún kunni öflugri galdra og átti auðveldara með að slengja þeim í átt að öllu sem hreyfðist.

hvergi banginn hef ég baráttu mína um yfirráð innan hópsins með munchkin roleplay, geri bókstaflega hvað sem er til að sýna að þetta sé allt skítlétt og hinn galdrakarlinn eigi í raun miklu erfiðara með þetta en ég…
(smá statar fyrir þá forvitnu: þetta var ad&d; hann var með high level tilbúin character 30/30/30 fighter/mage/thief á meðan minn character var 22/16 fighter/wild mage)

þetta endaði með því að hann var farinn að bjóðast til að teleporta okkur út um allt og gefa mér nýja skó og ná í fyrir mig í matinn (ég varð að fá hann til að kasta out of combat göldrunum svo ég ætti einhverja eftir þegar þar að kæmi…)

basically, þá yfir-munchkin roleplayaði ég greyið guttann, plataði hann næstum til helvítis :o)

ef ég hefði viljað fara þá leið, þá hefði ég líklega skilið hann eftir í arcadia (álfa himnaríki)

allavega, munchkin getur verið fínt svo lengi sem það er persónan en ekki spilarinn sem hagar sér þannig ;o)

bj0rn - bölvaður asni

Þeir sem eiga Dragon númer 260 ættu að kíkja á leiðara Dave Grohl um þinn “innri munchkin”.
Þar skýrir hann frá því hvernig hann bjó til karakter sem honum fannst hann ætti að spila(interesting gaur sem gat ekkert) en ekki sem honum langaði að spila(sem gat eithvað) og upskar eftir því.

Í leiðaranum er einnig mjög flott máltæki sem stendur á einhverju skilti í einhverjum almenningsgarði í USA.

“You don't stop playing because you grow old.
You grow old because you stop playing.”

Lifið heil.