Spilaði svolítið af Rokugan fyrir einhverjum mánuðum, og þá var einmitt svona kerfi í gangi, maður fékk ekki hellingur af hit points, og það var í rauninni bara mun auðveldara að deyja. Þetta gerði það að verkum að það var mun meira spennandi að spila heldur en áður. Einnig er sú regla að það er amk ein dauðagildra í hverju sessioni, svo það er alveg nóg af paranoia factors þegar ég spila.

Allaveganna hefur meiri áhersla verið lögð á sögu, roleplay, húmor og fleira heldur en loot og bardaga í þeim ævintýrum sem ég hef spilað undanfarin tvö ár, og það hefur bara verið fjandi skemmtilegt.

“Eru super powerfull special abilityinn í D&D að draga úr Roleplayinu?”

Mér hefur alltaf fundist það, já!

Þegar ég byrjaði að spila af einhverju viti, circa 1988 þá var Ad&D fyrir valinu. Flott kerfi til að byrja með en eftir að maður eldist fór þetta að vera endurtekningar samt.

Það var ekki fyrr en ég fór að spila GURPS á fullu að RP varð meirra “inni” í spiliríinu. Þar getur hvað “normal” PC drepist af rifil eða boga skot af Joe Bob the lousy guard, detta af hestbaki getur orsakað crippling en kannski ekki dauða nema í svon 1 af hverjum 2000 dilfellum.

Svo var eg að prufa D&D aftur fyrir svona 2 árum í nýjum hóp og viti menn… RP var númer 2 að það virtist en ofur PC no. 1. Wisardinn var alltaf með perfect spell tilbúinn og Joe Bob the lousy guard var bara skraut.

Hef ég í gegnum tíðina orðið var við að Level kerfi hvetja Meta spilun meðan önnur kerfi einsog Cyperpunk eða Gurps geta leitt til meirra af RP.

En þetta er nú bara mín skoðun.

Best fíla ég D&D með lítið af göldrum og lága PC 3-6 level þar sem Sword +2 er eitthvað merkilegt. En D&D er bara sett upp sem AC vs. ToHit.

Eg man þegar eg var að spila Ask og rollaði kannski einhverjum algjerum aula en það gat verið rosa gamann að spila hann.

Held samt oftar að folki finnst gamann að spila svalar personur frekar en kraftmiklar.

Ég skrifaði álíka grein á korkinn fyrir nokkru og fékk ekkert nema skítkast frá munchkins sem eru hérna.So i salute you fyrir að taka þetta málefni upp aftur.Ég spilaði realms of darkness hjá þér á spilamótinu,var danski ruddinn sem var drykkjufélagi kóngsinns.Ég skemmti mér vel í þessu.

Ekki aftur! Ég vill ekki vera ókurteis en please, hvenær ætla spilarar að fara að koma því í gegnum kúpuna á sér að kerfið er ekki aðal málið í svona tilfellum!

Voðalega virðist fólk alltaf vera fljótt að stökkva til og fara að blammera D&D (eða d20 - fólk virðist ekki vilja eða vera fært um að skilja að þar getur verið munur á) sem power player kerfi. Ég skal vera sá fyrsti til að viðurkenna að það er ekkert mál að stunda power play í D&D/d20 en í alvöru talað, það er heldur ekkert mál að gera það í hvaða role-play kerfi sem er. Ég skal þó hiklaust viðurkenna að sum kerfi, t.d. D&D gera manni það auðveldara en önnur.

Ég hef spilað D&D í nánast öllum sínum myndum ansi lengi. Ég hef spilað Cyberpunk frá því fyrsta útgáfan af því kom út. Ég hef spilað GURPS í fjöldamörg ár. Ég hef spilað flest af core World of Darkness kerfunum. Og ég ætla ekki að reyna að telja upp öll kerfin sem ég prófað innan um þessa fjóra risa sem ég nefndi hér á undan.

Eitt og hvert einasta af þessum kerfum bjóða blátt áfram og skammlaust upp á power play!

En vitið þið hvað? Það kemur kerfinu bara nákvæmnlega ekkert við! Þetta snýst allt um það hvernig stjórnandinn ákveður að hafa sinn heim, sitt spil, sínar venjur. Ef hann vill ekki power play, viti menn, sama hvaða kerfi þú spilar, þá er ekki power play. Ef stjórnandinn vill ekki að hópurinn geti fyllt sundlaug af klinki eftir hvert ævintýri eða að characterarnir séu eins og gangandi jólatré hlaðið ljósaseríum þegar einhver kastar á þá detect magic, nú þá er það hans mál að tryggja að svo sé ekki.

Svo við tökum nú D&D aðeins fyrir. Ég er ekki hrifinn af hit points í D&D. Finnst þau asnaleg og er örugglega ekki einn um það. Finnst hins vegar gott að nota Wounds/Vitality kerfið úr Star Wars og Spycraft, meira að segja í D&D þegar ég er að stjórna Rokugan eða Dragonlance.
Ég hef hins vegar engan áhuga að spila kerfi þar sem ég þarf að hafa áhyggjur af því að éf hestur charactersins míns sér snák í grasinu og fælist aðeins geti það kostað characterinn minn lífið. Allt í lagi að geta meitt sig eitthvað en come on, hverjum langar að skrifa á hypothetical legstein persónunnar sinnar: Hér hvílir Joe Bob, hann var aumingi, hann datt á rassinn og dó?

Til að svara beint punktum höfundar þráðsins:
D&D snýst ekki um loot og equipment. Gott equipment getur haldið manni lifandi lengur - nefnið mér kerfi þar sem þetta er ekki satt. Loot - stjórnandinn ræður. Ef hann vill ekki mikið loot, þá er ekki mikið loot. Að vera ekki maður með mönnum nema eiga meiri galdrahluti en guðirnir - ef svo er, þá er stjórnandinn power player og þess vegna verða spilaranir að vera það líka hvort sem þeim líkar betur eða verr, kemur kerfinu sem slíku ekkert við þar sem þetta á við í öllum RPG kerfum.
Characterar í D&D hafa ekki guðdómleg powers. Langt frá því. Í D&D eru characterarnir möulegar hetjur og eru því ekki eins og fólk er flest og hafa hæfileika umfram almenninginn, en þeir eru langt frá því að hafa neitt sem telst guðdómlegt - nema þeir séu komnir á/yfir level 20-30 og stjórnandinn er að nota þetta Epic sorp sem WotC gaf út. Ef characterar eru guðdómlegir - t.d. chosen of Bane eins og Tves minnist á - þá er það vegna þess að stjórnandinn er power player og/eða nægilega vitlaust til að leyfa slíkt hið sama. Ekkert í kerfinu sjálfu (eða í Realms heiminum) gerir ráð fyrir að þú sért eða þurfir að verða slíkt uber-munchkin critter til að lifa af.

En eins og mörg RPG reglusett þá bíður D&D upp á MÖGULEIKANN á því að spila svona fyrirbæri. En þó möguleikinn sé til staðar er ekkert sem neyðir þig til að nýta hann.

Það hefur t.d. lengi loðað við GURPS að kerfið getur einfaldlega ekki höndlað high powered gaming. Nú er að koma útgáfa 4 af því fína kerfi og eitt af því sem höfundarnir hafa verið að stæra sig af er að nú eigi kerfið að geta höndlað nánast hvaða power level sem er. D&D beware. Kannski fer fólk þá að blammera GURPS fyrir að vera power play kerfi? Maður veit aldrei.

Er ekki tími til að fólk hætti að kenna kerfinu um og fari frekar að líta í eigin barm?

R.

Góð grein :)

Persónulega finnst mér skemmtilegast af low-level þar sem ekki er alltaf ráðist head on á það fyrsta sem hópurinn sér, heldur þarf að hugsa um hvort það sé þess virði þar sem hálfur hópurinn gæti meiðst (ef ekki drepist) ef haldið er áfram.
…og þegar þau stoppa og hugsa dettur þeim stundum í hug að spjalla við það sem frammundan er :D

Þó finnst mér Role Play ekki algjörlega bundið powerleveli eða kerfum en frekar skapið sem fólk er í og aðstæður… þó að viss kerfi (eins og D&D) gefi ýti á high-power þá þarf ekki að vere samasem merki þar á milli. Hef lent í ágætis roleplayi með öfluga charactera og spilað algeran aumingja sem þó var level 18… aumingi miðað við d&d almennt þá (gat lítið sem ekkert barist, kunni bara “flotta” galdra og það helsta sem hún hafði að hún gat breytt sér í það sem hún vildi). Hins vegar eru erfiðleika stigin orðin fáránleg strax uppfrá lvl 15, skills DC eru engan vegin í takt við Skill Ranks og slíkt og það veldur stjórnendum vissum erfiðleikum með að gera Bobo the Guard challenging.

Það að eiga á hættu að deyja bara af “einhverju” random encounter þarf ekki að vera raunin í low-powered/gritty campaign. Það fer allt eftir því hvernig DMinn setur það upp og hvernig Playerar bregðast við… versta falli er alltaf hægt að flýja. Sjálf gef ég meir að segja “xp” annaðslagið fyrir að flýja eða gefast upp, þar sem hægt er að læra af slíku líkt og að drepa/yfirbuga óvininn.

Að sjálfsögðu eru misjafnar aðstæður fyrir afhverju fólk vill spila (sumum vantar einhvað til að berja á, aðrir vilja lenda í ævintýrum, enn aðrir að virðast ósigrandi…) og í raun ekki hægt að segja að ein sé réttarri en aðrar en ég verð að viðurkenna að ég er ein af þeim sem dæsir þegar characterar eru farnir að einkennast af galdrahlutum sem þeir eiga og þeir eru farðir að labba nánast blindandi niður gildrufylltan gang og koma út óskaddaðir vegna þess að þeir stukku frá gildrunum þegar þær sprungu.. hver þeir stukku veit enginn þar sem ekkert pláss var í göngunum en hátt level character getur þetta samkvæmt kerfinu. Líkt og bardagamaðurinn sem stendur af sér þúsund högg og er í fullu fjöri þar til 1001sta höggið kemur, þá dettur hann niður dauður (hit points.. you got to love them :P ).

D&D virðist vera auðvelt og henta flestum, þar sem munurinn er aðalega hve mikið DMinn leyfir af hlutum og hvaða lvl characterarnir eru… amk hentar það þegar um stutt session er að ræða. Þegar characterarnir verða öflugri fara þeir sem gaman hafa af low-power að missa áhugann.

*ypptir öxlum og fer að plana næsta skipti fyrir hina “óheppnu” ferðalanga sem eiga varla gullpening í vasa sínum*

IceQueen

*pæling* …low power hetjan er nú samt nokkuð oft notuð í skáldsögum er það ekki… svona “regular joe” sem lendir í einhverju sérstöku og þarf að takast á við það… það er næstum alltaf amk einn þannig. …nema Realms og Dragonlance… þær hafa alltaf “virkilegar hetjur” enda gefnar út sem spilabækur.

Low Power Hetja er t.d. þessum ævintýra seríum í
LotR: Fróði, Sam, Marry og Pippinn. (the Hobbit: bilbo)
song of Ice and fire: c.a. helmingurinn af persónunum.
wheel of time: Perrinn, Mat, Elaine, Egwene, Rand… í fyrstu 3 bókunum amk.. svo fara þau að fá meira power en það er alltaf einhver betri en þau (fyrir utan Rand)

Skál. Alveg sammála. Powerplay er eitthvað sem gerir spunaspil að tölvuleik með lélegri grafík.

Best að taka það fram að ég spila aðallega (A)D&D. Ég hef spilað mörg önnur kerfi en finnst D&D alltaf standa framúr (og Realms sérstaklega).

Mér finnst power-play ekki tengjast role-play á neinn hátt, og að bæði geti þrifist á sama tíma, algjörlega óháð hvoru öðru.

“Power-play” er orð sem yfirleitt er notað yfir það að spilarar byggja persónurnar sínar upp til þess að verða sem voldugastar. Þetta gerir hver player fyrir sig og DMinn og aðrir players þurfa að veita því aðeins litla eða enga athygli. Spilarar eiga að fá að spila það sem að þeir vilja. Við getum tekið alls konar vitleysu dæmi úr AD&D2nd með gömlu góðu disadvantages sem voru ekki disadvantages og “Spell-like Granted Powers” (hver man ekki eftir þeim?) sem gerðu alla balanserun nánast ómögulega. DMinn ræður hvort þetta leyfist, en þetta gengur samt jafnt yfir alla.

Mér finnst gaman að reyna að gera persónurnar sem bestar, en ég tek ekki einhverja fáránlega abilities til þess. Þetta er “gaming” hlutinn af RPG-inum, og nauðsynlegur hluti að mínu mati. Ef maður vill ekki að persónurnar reyni að verða voldugri og voldugri þá mæli ég frekar með free-form.

Og svo er það kannski bara ég en ég vil hafa fantasy gamingið mitt svolítið fantastic. Þetta eru ekki sérstaklega skild orð en það hljómar vel samt. :) Mér finnst ekki sérlega spennandi að kasta einum “Attack” teningi í umferð og ef ég er heppinn (og bara þá) þá fæ ég að kasta Damage líka. Svo er það líka að ef ég er með í höndunum hás levels persónu sem ég hef haft mikið fyrir að spila í gegnum tíðina þér mér ekkert sama hvað verður um hana. Ef persónan sem ég hef lítið sem ekkert haft fyrir deyr, nú þá er eiginlega sama. Það verður önnur í næstu viku, en 6 ára gamla persónan mín kemur ekkert aftur.

Hás levels persónur, ef mína reynslu er eitthvað að marka, eru líka mun hræddari við að byrja bardaga við einhverja óþekkta stærð. Það þarf bara einn (1-3) á d20 til þess að allt sé búið og ljósin slokkni. Það vill enginn spilari. Það fylgir nefnilega oft hás levels PCs hás levels NPC óvinir.

ég býst við að engum hérna finnst gaman að spila solar exalted

ég er að spila 25 lvl dverg fighter(10) /dwarfendefender(14)/noble(1)
og ég er að visu svoldið gjarn í power play, ég verð vísta að viðurkenna það. En ég er kominn í mesta roleplay núna heldur en þegar hann var á fimta lvl-i. Hann er landstjóri yfir smá landi og á greyfadæmi. og með því að gefa honum landar skika (greyfadæmi) var honum sökkt djúpt í roleplay.
En það sem ég er að segja að það skiptir ekki máli hvort maður er low lvl eða hi powerd grúppa það er alltaf hægt að koma að vænni slettu af roleplay-i

Hey, eins og hefur verið sagt áður, D&D snýst ekki um powerplay endilega. Það býður uppá það já… en það er ekki um það.

Gott roleplay tekur rollplay í görnina anyday, en það veltur allt á stjórnandanum t.d. ef hann rewardar gott roleplay þá reyna characterar að gera það náttúrulega frekar. Að hafa +3 bastardsword þarf ekki að vera powerplay, það gæti verið the hard struggle of a good roleplayed character.
Ég hef nú spilað nokkur kerfi og belive me, það er til powerplay í öllu.