Jæja þetta gerist þegar þú étur of mikið af tannkremi fá bónus. Ég skal skrifa um félagsskap og kvartanir. Kannski ekki samt, af því það getur verið að ég sé heimsk að kenna þessu helvítis tannkremi um ruglið í mér, til dæmis það að það eru blóm og kettlingar út um allt. En Magga sagði að ef ég held áfram að sjá kettlinga og blóm út um allt þá er ég pottþétt étandi of mikið af tannkremi…
Nei hey! …bíddu nú aðeins O:

“Heyrðu nú mig Magga, þetta var voða furðulegt! Ég myndi vilja sjá þig í svona aðstæðum!”
“Ha!? Hvað sagði ég ?? ég er ekki einusinni að tala við þig O.o…”
“Það sem þú sagðir við mig síðasta föstudag!”
“hey, hvernig geturu verið svona slow? Ég er löngu búin að gleyma hvað ég sagði þá!”
“..Allavegana þá var það mjööög heimskulegt.”
“Piff, þú ert eins og gíraffi! –svo heimskur að þú borar í nefið með tungunni”
“Já, og þú ert eins og api –forljót en næstum því mennsk”
“Hmph” svaraði hún og labbaði hægt í burtu.
Og þarna var ég, skilin alein eftir á skólalóðinni, sem var nú samt ekkert alslæmt þar sem ég vil frekar minn eigin félagskap heldur en félagskap frá algjörum hálfvitum.
En snúum okkur aftur að kettlingunum (og blómunum auðvitað). Það var eins og þetta væri ALLSTAÐAR: í sjónvarpinu var bíómynd “Kettlingarnir átu öll blómin”, í öllum bókarbúðum voru bækur: “Sætir kettlingar og falleg blóm”, “Hvað skal gera ef kettlingarnir éta öll blómin þín. Mamma fór á námskeið sem var kallað “Kettlingar og blóm: hvernig skal mála þá”, í ljósmyndunartímum sem afi minn fer í eru þau alltaf að rannsaka hvernig sé best að taka myndir af blómum og kettlingum.
Þetta var að gera mig geðveika!!! Eða okei kannski ekki, en ég þurfti samt eitthvað til að kvarta yfir. Ég bara hef ekki verið að veita þessum hlutum athygli áður fyrr en núna e þetta væri of einfalt, svo ef “snilldar”ráðið mitt mistekst varð ég bara að láta mig hafa þessa fjölskildu bölvum og gleyma þessu.
Bjallan hringir.
Við löbbum öll inn í stofna kvartandi og veinandi yfir því hvað frímínútunar eru stuttar.
Eftir að ég loksins næ til skólastofunar minnar eftir að hafa labbað upp fjóra langa stiga, settist ég niður og kennarinn sagði okkur að Orri myndi halda ræðu fyrir okkur um blóm og kettlinga. Ertu ekki að djóka? Þetta eru bara örlögin mín!…Ég held mig við örlög, ég vildi að ég gæti staðið upp og sagt eitthvað til að rjúfa þessa bölvun í eitt skipti fyrir öll.
Bjallan hringir aftur.
Núna neiðumst við til þess að fara út í þetta skipti í þetta viðbjóðslega veður (auðvitað sita kennaranir áfram í funheitri kaffistofu og horfa á okkur út um gluggann, kjaftæði).
Svo auðvitað…tíbíst, þegar ég er í svona ógeðslegu skapi þá er stærfræði næst…hvernig geta kennara verið svona illir ?? þetta er ekki eðlilegt…satan er inní þeim öllum, proof me wrong!.
Aftur hringir þessi blessaða bjalla.
Matur, æðislegt, þá þarf ég ekki að fara út.
Það er allt á rúi og stúi í matsalnum. Erfitt að segja hver vegna…fiskur í matinn, ætli það sé ekki bara út af veðrinu. Mér til mikillar ánægju er samt EKKI soðnir ketlingar með steiktum blómum í matinn, kraftaverk  !
Ég opna nestisboxið mitt…piff, það venjulega…aldrei er nein tilbreyting í hausnum á mömmu. Samloka, með skinku og osti. *sigh* Ég nenni ekki að grilla núna, skítt með það, ég ét þetta bara svona.
Arnar horfir á samlokuna mína með ógeðssvip (hann er grænmetisæta)

“Ólöf!!! Hvernig geturu étið þetta? Þetta er viðbjóður, hugsaðu um hversu mörg svín þurftu að drepast fyrir skinkuna þína ! HUGSAÐU AÐEINS UM ÞAÐ.”
“Arnar…chill.”
“Ólöf!! Þú ert morðingi! MORÐINGI”
“…..só?”
“og þú veist að þú gætir alveg eins verið að éta lítið barn ?”
Bjallan hringir aftur
Pjúff! Saved by the bell..nenni ekki að hlusta á röflið í honum.
Myndmennt næst, en heyrðu, gettu hvað verkefnið var…einmitt! mála eitt stykki mynd af kettlingum og blómum.