Úlfar Úlfur sat í littla kofanum sínum og lagði kapal. Það var vetur og engin ofn í kofanum, nema ofnin sem Úlfar smíðaði sjálfur. Sá ofn var illa smíðaður og lélegur. Það var nýbúið að reka hann úr háskóla fyrir lélegar mætingar. Reyndar voru einu tímanir sem hann mætti í Leikfimi og Frímínútur, hann kaus að kalla Frímínútur tíma. Besti vinur hans var Hvalurinn Siggi.
Siggi og Úlfar gerðu allt til þess að hrela leikfimikennarann sinn. Stundum bara smáræði en stundum eithvað stórt. Einusinni settu þeir laxerolíu ofaní kaffið hjá leikfimikennaranum og einusinni augndropa.

Þegar þeir voru útí sjoppu í frímínútum fengu þeir sér aldrei Diet gos, þeim fannst það ekki kúl. Oftast nær lömdu þeir gaura fyrir að kaupa Diet gos. Þeir voru líka á móti sykursjúkum. Þegar leikfimikennarinn vildi ekki lengur hafa þá í tíma þá voru frímínúturnar eini tíminn sem Úlfar þurfti að mæta í. En Hann var kallaður uppá skrifstofu skólastjórans. Skólastjórinn sagði honum að það væri ekki hægt að hafa svona dreng í skólanum, Úlfar var mjög niðubrotinn, engar frímínútur! Svona var Úlfar í stuttum dráttum.

Þegar kólnaði í kofanum hans fór hann út að höggva eldivið. Snjórinn úti minnti hann á fæðingu sína en hann fæddist aftan í trukk sem foreldrar hans fundu þegar þau voru að flakka um þjóðveginn. Allt benti til þess að trukkurinn hafi farið útaf veginum fyrir nokkrum dögum því það var dauður bílstjóri frammí. Móðir hans hét Harpa og Pabbi hans Gvendur. Hann var illa alinn upp, en ekki fannst honum það. Hann beit puttana af stærðfræðikennaranum sínum í æsku. Nú kemur útskýringin af hverju hann fékk sér aldrei Diet gos og hann var á móti sykursjúkum. Þegar hann fór með mömmu sinni að kaupa kók mátti hann ekki fá Diet kók. Mamma hans Úlfars sagði við hann “ þú færð ekki Diet Kók þú ert ekki sykursjúkur!”

Úlfar var vanur að gera símaat, en símreikningurinn hann hækkaði með hverjum mánuðinum og hann átti ekki lengur efni á að borga hann. Hann gat ekki fengið lánað hjá Mömmu sinni og Pabba því þau voru dáinn. Hann byrjaði að kveikja eldinn. Hann kveikti í gólfinu á húsinu sínu til að halda á sér hita, góð hugmynd ekki satt. Hann opnaði bjór og fór svo að sofa. Úlfar vaknaði svo um miðja nótt við að gæludýrið hans, sem var kind, var að narta í hann. Kindin var að vara hann við eldinum sem hafði kviknað í húsinu eftir eldinn sem hann kveikti á gólfinu.
Hann flúði út með kindinni sinni og ákvað að afla sér peninga. Hann ákvað að hann þyrfti að selja kindina sína fyrir fullt og allt.

Næsta morgun eftir að hafa sofið í pappakassa fór hann í bæinn að reyna að selja kindina. Hví vildi enginn kaupa hana? Kindin hafði ekkert fengið að éta nema skópör í marga daga. Loksins bauð einn maður þrjár baunir í kindina. Engin hafði boðið meira í hana en þrjár baunir. Úlfar tók því en klukkutíma seinna áttaði hann sig á því að hann hafi látið plata sig. En hann ræktaði bauninar og komst að því að “þetta voru engar venjulegar baunir heldur Töfrabaunir” sagði Úlfar. “Töfrabaunir!” sagði hann aftur. “Töfrabaunir!” sagði hann í þriðja skptið og svo aftur “Töfr….”. “Andskotinn, ég lét plata mig þetta voru engar töfrabaunir, ja ekki nema ég reyki þær” sagði Úlfar. “Ekki nema ég reyki þær!” sagði Úlfar, “Ég fékk hugmynd!” “Ég prófa að rækta bauninar og gái hvort það komi grænmeti uppúr sem ég geti étið!”

Hann gróðursetti bauninar og beið í eina nótt. Þegar hann vaknaði næsta dag var risið risa blóm. Úlfar klifraði blómið og kom að stórum kastala. Hann bankaði uppá á kastalanum. Það kom dvergur til dyra, Úlfar sagði “Ég átti von á risa ekki dverg”, Dvergurinn leit skringilega á hann. Þá bætti úlfar við “Því í ævintýrinu…..”. Þá svaraði dvergurinn “ekki er þetta ævintýr”. Úlfar spurði hvort eithvað væri til að éta hjá þessum littla manni. Dvergurinn sem hét Glandur játaði og bauð Úlfari inn. Glandur bauð Úlfari inní búr og læst hann þar. Úlfar varð ,jög hræddur því hann hafði treyst Glandi. Glandur sagði að hann planaði að éta Úlfar.

Úlfar vildi komast þaðan út með hænununa sem Glandur átti, hún verpti silfri. Úlfar tróð sér í gegnum rimlana á búrinu og og tók hænuna, Glandur reyndi að stoppa Úlfar en án árangurs. Úlfar rann sér niður blómið og aftur til jarðar. Hænan var dáinn þegar hann kom níður, hún hafði fengið fyrir hjartað í öllum látunum, eða dáið þegar hausinn á henni skall fast og harkalega í hurðina á kastalanum hans Glands. Hann var einhverstaðar í eyðimörk í Egyptalandi, því blómið hafði stækkað síðan Úlfar kom I kastalann. Og það var ljóst að hænan myndi ekki verpa meira. Nú lá hann Úlfar í því, hann hefði átt að hlaupa úr því þegar hann gat. Þið viljið eflaust vita hvað þetta “það” var, en það var kviksyndi.