Hún stoppaði bílinn drukkin af eigin valdi. Ekki á beinum vegi. Brekku. Fílar það gróft. Hún steig útúr bláblikkandi bílnum og swaggaði að mínum. Algjör B O B A … F E T T. “Ökuskírteini?” spurði hún eins og hún vissi ekki svarið á sama tíma og ég bað til Ganja að hún bæði ekki um skráningaskírteinið líka sökum líksins í hanskahólfinu. “Gjörðu svo vel.” sagði ég með undirlægni í röddini. Hún réð í vinnuni. Með kosningaréttinum sluppu þær úr eldhúsinu og á fleiri greinar atvinnumarkaðsins. Á meðan fretaði Churchill í gröf sinni. “Kanntu á svona?” og mundaði einhverskonar rörgræju. “Ég held það” sagði ég smá borubrattu því hver hefur ekki oft séð svona með bílpróf? Yfirstéttarfólk. Fokkings fokk. “Blástu.” sagði hún með stríðnistón í röddini og ég fann hvernig samtalið var byrjað að léttast. Augun hennar sögðu “ég vill þig en ég like, má það ekki.” “Sjúgðu.” svaraði ég á móti og augun svöruðu “Þú ert like, heit og stuff.” Ég blés. Ekki af áfergju tho. Það er gay og ég reyki. “Ekki dropi” sagði hún svo stolt vitandi að hún gæti bónað mig einhvertíman þegar hún væri ekki með skjöldinn. “Missti lifrina í Nam.” sagði ég og gerði mig tilbúinn að keyra af stað. “Bíddu aðeins” sagði hún snöggt og hjartað mitt tók stökk. Hún sektaði mig 15.000 kr. Fyrir klúrheit. Og síðan hvarf hún úr lífi mínu. Ennþá…








Also, sími til sölu like, wadt?