Bollaleggingar um umfang málsins byrjuðu snemma að láta á sér kræla, í slúðri saumaklúbbana, í undirmálsdálkum dagblaðanna, á minnisnótum stjórnamálamanna. Enginn gat þó gert sér grein fyrir því hve víðtæk áhrif það átti eftir að hafa fyrir gang mála, bæði hér heima fyrir og erlendis.

Og þegar skali þess varð loksins fyllilega ljós, greip umsvifalaust um sig skelfing og ringulreið. Tilraunir stjórnvalda til að stemma stigu við ógnvaldinum voru vanhugsaðar og fálmsturslegar, og í engum takti við stærð vandans.

Meinið stækkaði og dreifðist á ógnarhraða, fyrst um vesturlönd en síðar til þróunarríkjanna og hvergi varð rönd við reist. Samfélagið stóð berskjaldað fyrir hinum nýja ógnvaldi, sem hafði litið saklaus út í fyrstu en á undraskömmum tíma stökkbreyst í óstöðvandi eyðileggingarafl.

Í kjölfarið fylgdi svo algert hrun, fjárhagslegt, menningarlegt og loks siðferðislegt. Mannkynininu hafði loks tekist að verða sjálfu sér að falli, líkt og lengi hafði verið spáð fyrir um. En líklega hefði engum dottið í hug að það myndi bera að líkt og varð raunin.