“Blásvört nóttin er móðir þessara Hrafna, Ingjaldur.” sagði gamla konan, þar sem þau stóðu og horfðu eins og dáleidd á gríðarstóra þyrpingu hrafnanna sem hafði safnast saman í dalalæðunni. Allt kvöldið hafði drifið að hrafna hvaðævana að, og undir náttmál var blóðrauður himininn svertur af vængjum. “Ég hef heyrt sögur af atburði sem þessum, alla leið aftur úr forneskju.” Hvíslaði hás rödd krækklótt gamalmennisins. Fuglarnir höfðu þagnað og svifu nú rólega niður til jarðar áður en þeir hurfu alveg niður í djúpa þokuna. “Þeir eru komnir til að heiðra móður myrkursins, og steypa mannkyninu í glötun sem fórn til skapara síns.” Ingjaldur leit vantrúaður á Þorgerði. “Kerlingin hlýtur að vera að ganga af göflunum.” hugsaði hann með sér, en samt sem áður var eitthað meira en lítið undarlegt við allan þennan dag. Þokan sem var svo þykk að ekki sást úr húsi fram undir hádegi, undarlegur niðurinn, hrafnarnir, tunglið mót sólu og síðast en ekki síst þessi skrítna tilfinning að eitthvað óáþreifanlegt afl stæði að baki þessu öllu. Ingjaldur hryllti sig ósjálfrátt. “Við skulum koma okkur inn, það er farið að kólna.”

Það var ekki fyrr en ungi maðurinn í bláa jakkanum hafði snúið sér við en umhverfið virtist tryllast. Ýlfur, fuglagarg og önnur hljóð sem hann kunni ekki að nefna ómuðu allt í kring, og hávaðinn var ærandi. Svo dró fyrir sólu, og allt þagnaði. Í örskamma stund dansaði gulhvít kóróna út frá
kölsvörtum hring á himni áður en annað og meira myrkur breiddist yfir hana líka. Bleksvart myrkrið þrýsti sér inn um hvert skilningarvit Ingjalds og var nánast kæfandi. Honum fannst líða heil eilífð áður en hann heyrði engu betra hljóð úr myrkrinu en ónáttúrulega þögnina sem áður hafði ríkt. Ekkert í huga hans gat lýst hljóðinu en tilfinninguna sem því fylgdi hafði hann aldrei áður fundið jafn sterkt: Ótta.

Hljóðið magnaðist sífellt upp og Ingjaldur stóð frosinn á enda sólpallsins með gömlu konuna örenda úr hræðslu við hlið sér. Óteljandi hárbeittar, svartar fjaðrir skutust, veltust og yegðu sig út úr myrkrinu og slettu mannverunni á vegginn fyrir aftan, áður en sendiboði hins eilífa myrkurs hélt áfram för sinni til að tortíma öllu lífi.

Endir.

ps. Öööö… já.