Ég heiti Kormákur Jónasardóttir og elska að fróa litlum dverga ostum í kanilsnúðalandi þarsem ég bý. Ég á ekki marga vini, en þó eiga margir vinir mig! Ég á ekki bíl né hjól, en á þó eitt reiðhjól og drungalegann gamlann hest.
Hesturinn minn hinnsvegar reynir að fremja sjálfsmorð frekar oft, ég held að það sé vegna þess að ég sýni honum ekki nógu mikla athygli.

Konan mín heitir Borghildur Beygjari og er hún kölluð það vegna þess að hún beygir sig alltaf þegar ég kem heim. Ekki beygjir sig svona til að taka í afturendann, heldur í fósturstellinguna með hendur hyljandi andlitið. Þannig eiga allar konur að líta út þegar maðurinn kemur heim.
Ég skít ekki mikið, ég þoli ekki skít. Ég tek heldur ekki skít frá neinum. Ég hinsvegar skít mikið á fugla í orðsins fyllstu merkingu. Ég elska það, ég bíð eftir því á daginn þegar ég er að strjúka kisa sem ég kalla Fórnarlambið. Það viðurnefni fékk hann þegar ég lokaði hann inni með apanum mínum sem óvart hafði borðað allt viagraið mitt í mishreppum við M&M. Ég á strák sem að er allt í lagi með, hinsvegar heyrir hann ekkert né sér, og situr í hjólastól. Ég bað hann að ná í Kornflexið í morgun og hann er svo hundlatur að hann sat bara eins og klessa og svaraði ekki einu sinni. Ég sló hann tvímælalaust og drengstaulinn sat aftur og glotti bara. Þá sagaði ég sko af honum allt hárið og rakaði af honum hendurnar.

En annars er ekki mikið að frétta!

—————–

Hef heyrt að þið Sorparar hlægið að bókstaflega öllu…..Prófaði að brainstorma eitthvað rugl og testa ykkur.