OMFG á ég að segja ykkur!

Ég var næstum dáin áðan! :O Eða ég held því fram, a.m.k.! Það byrjaði allt þannig… *svona drlrl hljóð, þið vitið einsog kemur í bíómyndum?*

Það var að ganga lús í skólanum hjá litlabróður mínum. Svo í gærkvöldi sat ég í makindum mínum og var eitthvað að róta í hárinu á mér og fann NIT! EWWW! Lúsaregg í my pressjos hári! Mamma er með lúsar-must-meðhandla-maniu og ég var drifin framm í eldhús þar sem hún rótaði, rykkti, kembdi og greiddi hárið á mér í 2 tíma. Það var vont! En sem betur fer var engin lús, bara þessi ógeðslegu nit.

Síðan í dag þá þurfti að kemba aftur. Og, behold, setja EITUR! Jakkí! Og þar komum við að partinum þar sem ég var næstum dauð. Mamma fór að skvetta þessu í hárið á mér og vitiði hvernig lyktin var? Nei, það vitiði ekki. Það var svona viðbjóðsleg blanda af spritti og bensíni. Síðan þegar þurfti að setja í hnakkann varð ég að halla mér framm og þá fór allt hárið með lyktini í andlitið á mér. Og ég hélt nú bara að mín síðata stund væri upp runninn. Lungun fylltust af þessum eiturgufum og ég var farin að rennna yfir erfðaskránna í huganum. En ég vildi ekki láta “AAA ég er að deyja!” vera mín síðustu orð, það er ófrumlegt, þannig ég stakk hausnum ofaní peysuna mína og andaði að mér koltvíringsmettuðu súrefni í fimm mínútur sem hélt í mér lífinu.

Þvílík lífsrensla, fólk! Hugsið ykkur bara.

Og svo svona til gamans, hver verða ykkar síðustu orð? Mín verða pottþétt: “Elskurnar mínar… Ég finn að dauðinn nálgast. Því verð ég að segja ykkur hvar fjársjóðurinn er falinn. Fjársjóðurinn er…” Og svo dey ég!