En fáum eitt á hreint.

Ég hata mig. Ég hata allt sem mér tengist og allt sem ég þrái því ég þrái það. Í staðinn fyrir að segja: “Skjóttu þig” þá segi ég: “Skjóttu mig”. Ég hata að ég þurfi að vakna á hverjum einasta degi, bara til að ganga í gegnum alla vítiskvöl gærdagsins. Ég hata það að ég sé dæmdur á útlitinu, að ég sé dæmdur áður en fólk kynnist mér. Ég hata hvað ég er oft beittur andlegu ofbeldi. Ég hata það að ég var eitt sinn truflandi ýmindunarveikur. Ég hata það að ég á mér ekkert líf. Ég hata það að mér tekst alltaf að taka ránga ákvörðun. Ég hata það að ég sé nokkuð viss um að ég sé manic-depressive. Ég hata það að ég get ekki lifað lífinu sem ég hefði getað lifað. Ég hata það að ég veit að ég á bara eftir að bregðast vinum mínum og á endanum munu þau öll hata mig fyrir það sem ég er í alvöru. Ég hata hvað ég var og hvað ég er í dag.

Ég hata mig.

Ég er ekki goth.

Ég er ekki EMO.

Ég er bara ég og ég hata það.