Já okei, ég hef aldrei pælt í því fyrr en nú :Þ

Ég skal bara koma með alla söguna;

Hún sat við borðið sitt, í annari röð frá hurðinni, fyrir aftan tossa bekkjarins. Hún var búin með stafsetningar og hlustunarhlutann, enda var hann alltaf tekinn fyrstur [*misskilur*]. Hún hafði flogið í gegnum málfræðina og lesskilninginn á mettíma, án þess þó að vera flýta sér og nú var komið að ritgerðinni.
Hún var búin að kíkja á ritunarefnið áður, til að melta það aðeins, og um leið og hún tók sér blýant í hönd til að skrifa uppkast á krassblað sem henni hafði verið afhent í upphafi prófs, byrjuðu orðin að flæða á blaðið.
Hún gat ekki stoppað sig, hátíðlegu orðin og formlega orðalagið flæddi fram eins og sjór í flóði. Brátt var hún komin með meira en nóg af orðum svo hún endaði ritgerðina og mundaði pennann.
Orð eftir orð, skrifaði hún nákvæmlega upp eftir krassblaðinu og inn í prófheftið. Hún passaði sig á stafsetningarvillum en þurfti þó að munda tippexið nokkrum sinnum.
Loks skrifaði hún síðasta punktinn á blaðið og leit stolt yfir. Hún pakkaði eigum sínum saman, skilaði prófblöðunum og labbaði að hurðinni.
Við hliðina á hurðinni stóð ruslafata, gerð fyrir rusl af allri gerð. Hún hélt á seríospoka, rauðum kristal plús og krassblaðinu mikla. Þegar hún labbaði fram hjá henti hún seríospokanum og hikaði svo, ætti krassblaðið að fara með?
Sekúndu seinna lá krassblaðið samankrumpað ofan á hinu ruslinu - það var á leið á haugana!


Endir.

Júbb =)