Hið tíbíska rifrildi snerist oftast um hvar á hillunni þeir áttu að standa. Það var nefnilega þannig, að í húsinu sem hillan sem þeir stóðu á var í, áttu tveir litlir strákpjakkar heima. Hallgrímur og Andri.
Andri var frægur fyrir að drekka mjög pennt og skemmtilega, þannig að varirnar og hendurnar nudduðu bollann þægilega á meðan hann drakk. Hann slefaði aldrei, ropaði aldrei, og drakk oftast kók eða vatn.
Hallgrímur var hinsvegar frægur fyrir miskunarlausa kakómalts drykkju sína, sterkar hendur og sull. Það var nefnilega þannig, að hann tók svo fast um bollana að þeir brotnuðu næstum því, svo sullaði hann niður og þá varð bollinn blautur að UTAN, hann drakk bara kakólalt sem skildi eftir sig þykka sykurleðju skán á bollanum, og var yfir höfuð erfiður viðskiptavinur bollana.
Það var líka þekkt, að bræðurnir tveir tóku alltaf bolla af sama stað, það er, Hallgrímur teygði sig upp í hilluna og tók bollann sem var annar til hægri í fremstu röð, á meðan Andri tók bollann fimmta til vinstri í þriðju fremstu röð.
Þeir kepptust því mikið til við að mjaka sér á staðinn þar sem Andri náði jafnan í bollana sína. Kormákur var yfirleitt ekki jafn fljótur á sér og Ísak, og drakk Andri því oftast úr Ísak.
En drykkjuskapur bræðranna var ekki það eina sem þeir þurftu að ganga í gegnum. Já, þeir myndu jafnvel fórna sæti sínu í þriðju fremstu röð, fimmta til vinstri, ef þeir gætu fengið að fara í kaffiboð ásamt Helenu.
Litli, græni bollinn með gulu sólunum og rauðu, handmáluðu rósunum fangaði athygli þeirra hvert sem þeir fóru innan hillunnar. Mjúk, létt áferð postulínsins varð oft til þess að þeir gátu vart sofið.
En hún virtist hafa augun á Bessa, stóra, svarta og brúna járnbollanum lengst til hægri í fremstu röð, sem Halldór, elsti bróðirinn, drakk jafnan úr.
Þið fáið að vita meira um bollana okkar í framhaldinu ( sem mun trúlega aldrei koma)
Dance, my puppets! Dance! *Insert creepy-beyond-believe laughter here*