á ég að segja þér svoldið merkilegt…
Ef einhver einn stendur upp og segir eitthvað þá koma aðeins djöflar úr munni hans, þess vegna finnst mér að við ,mennirnir, ættum að bjóða alla þá sem fljúga vængjuðum skepnum velkomna, því aðeins þeir geta tamið orð upprétta mannsins. En ef orð hans eru ekki tamin getur myndast óreiða á skrifborði mannsins og þá er ég ekki að tala um að einhverjar bækur rifni heldur að það verði F allsstaðar sem 2 eiga að vera á og það er ekki gott. En hvar finnum við slíka menn sem geta tamið vængjaðar skepnur? Inn í ískáp á venjulegu heimili því á skugga hvers manns leynist átaka mikil saga sem aðrir hafa étið í kringum tíðina og afgangar þessara sagna eru minningar um betri tíð, minningar um vængjaðar skepnur. En hvernig náum við slíkum skepnum? hvernig föngum við þær? Kannski hugsa þær, kannski ekki, en eitt er víst: þær skapa mikið. En eru sköpunarverk alltaf góð? Gæti ekki verið að þessi sköpunarverk sé bæði F og 2 saman í einni mynd. En er það ekki bara önnur mynd óreiðu eða er bara alltaf óreiða? En þá er óreiða í rauninni ekki óreiða. Allar svona spurningar geta myndað spennu og þá meina ég ekki rafmagn heldur það sem heldur rafmagninu fljótandi. Það sem heldur kjarna lífsins brennandi, þannig að við erum alltaf á hreyfingu og tími myndast, en er tíminn til? Erum við kannski ekki brennandi, aðeins fljótandi og við rennum bar í gegn? “Ekki drepa deyjandi asa,”það var hann Haraldur Jón Sveinsson sem sagði þetta og ég er samála þessu því ef við myndum drepa deyjandi asa þá myndi engin standa upp og þar af leiðandi kæmu engir djöflar og aðeins frostpinna englar sem mennirnir vilja, sem allir girnast og sérstaklega þeir veiku. Þeir sem geta ekki lifað í heimi þar sem F er 2 og þá koma vængjuðu skepnurnar til að stoppa líf þeirra og bæta heiminn um eitt stig. En ef of mörg stig bætast þá geta allir staðið upp og þá getum við mennirnir átt í þeim vanda að vita ekki einu sinni hvað F og 2 eru og þá erum við eins og heilalausar ýr sem standa allan daginn og borða pólitík. En niðurstaðan úr þessu er sú að hrukkótt sætabrauð töfra ull úr glitrandi viljastyrk.
Ég heiti ekki gummi (og ekki heldur Guðmundur)…