Það var einu sinni lítill páfagaukur sem hét Arnar!
Hann var svo lítill að hann gat varla flogið!!!
Einn góðan veðurdag kom lítill kall og sagði við Aranr: “Hey þú ert lítill páfagaukur”. Arnari brá svoldið en sagði svo: “uhh já það er rétt og hvað á það að segja mér?”
“Má ég eiga þig?” sagði kallinn fljótur.
-en mamma á mig!
-nei nú á ég þig. Maðurinn tók Arnar og lét hann í rassvasann en um leið og hann sleppti takinu á honum beit Arnar í puttann hans í þeim tilgangi að fá far uppúr vasanum. Arnar var svo lítill og léttur að maðurinn tók ekki eftir því að Arnar hafði bitið hann!!!
Um leið og hann var kominn nógu langt uppúr vasanum flaug hann frá manninum.

Hann komst því miður ekki langt því hann var svo “illfleygur” að hann datt fljótlega á áðnamaðk.

“HEY ARG , HVAÐ Í ANSKOTANUM ÞYKISTU VERA AÐ GERA” sagði áðnamaðkurinn æfur yfir þessum áresktri.
“Fyrirgefðu ég bara vissi ekki af þér þarna niðri”
“nú þannig, þér er fyrirgefið eigum við að vera vinir núna”
“uhh,” sagði Arnar mjög ringlaður bæði vegna þess að hann var nýbúinn að klessa á og vegna þess að hádeigismaturinn hans vildi vera vinur hans, “nei nei ég er ekki tilbúinn í neitt samband”

Þegar maðurinn tók eftir því að Arnar var ekki lengur í vasanum hans fór hann að gráta því honum hafði svo lengi langað í gæludýr.
En enginn vissi að það var bara til þess að éta það seinna, ekki einu sinni ég! Því ég er bara svo rosalega sorgleg!!!


Bless