Einu sinni fyrir langa langa löngu var dordingull. þessi dordingull hét Darwin og var ofurhetja í pöddubæ.
erki óvinur darwins var hin illi Teitur Tarantúla, hann var stór og feit og vond tarantúla.
einu sinni þegar Darwin var að horfa á spæderman heima hjá sér hringdi síminn. þetta var bæjarstjóri pöddubæjar.

stjóri:“darwin, þú verður að koma niður í banka strax, það er gengi af flugum að ræna bankann”

Darwin:“flugum hvernig getur það verið, þær eru alltaf svo friðsælar”

stjóri:“þannig er það nú samt, drullastu nú niðureftir og stöðvaðu glæpinn”

“klikk” dududududududu

“fokk” hugsaði darwin “ég er svo sveppaður að ég á eftir að klúðra þessu allveg”
svo darwinn flaug af stað í dordinglaflauginni sinni.
þegar darwinn kom að bankanum sá hann fullt af löggum fyrir utan að borða kleinuhringi, og hermenn uppi á þaki að hlaupa í hringi og segja “ROGER” og “GO GO GO”
darwin var svo sveppaður að hann fór að skelli hlægja og klessti flaugina sína utan í vegg. 4 lögreglu þjónar birtust síðan allt í einu eins og elding úr heðskíru lofti
þá var darwinn handtekin firir ólöglega neislu ofskinjunarsveppa og glæfralegan akstur.
flugurnar sem voru reindar teitur og félagar í dulargerfi sluppu með allar gersemarnar og lifðu hamingjusömu lífi til æfiloka

boðskapur sögunar er: góði kallin vinnur ekki altaf!!!!!