Ég fór í bað í gær.
Ég lá þarna í rólegheitunum þegar ég sá flugu í vatninu.
Mér sýndist hún vera dauð.
Hún reyndi að fljóta á mig.
Mér líkaði það ekki.
En hún hélt áfram að sækja á mig.
Ég öskarði á ömmu.
Hún svaraði ekki.
Örugglega dauð við sjónvarpið.
Það er ekki venjulegt hvað hún amma drekkur mikið.
Flugan hélt áfram að sækja á mig.
Ég horfði á hana illu auga.
En hún lét sem hún sægi það ekki.
Kannski var hún blind.
Eða að hún þurft að nota gleraugu en týnt þeim.
Greyið flugan.
Hún hefur verið í sjálfheldu.
En ég þorði ekki að taka hana upp.
Í ótta við að hún myndi smita mig með alnæmi.
En hvað veit ég.
Kannski var hún ekki almæmissmituð.
Kannski var vatið og heitt fyrir hana.
En ég lét hana deyja.
Ég hataði mig fyrir þetta.
Þá ákvað ég að taka hana upp.
Ég kallaði á hana.
Bjargvætturinn var á leiðinni.
Ég reyni að ná henni.
En öldugangurinn var of mikill.
Loks, eftir mikla baráttu þá náði ég henni.
En þá var þetta bara kusk sem hafði komist í baðið.