Batguy lyfti hlutnum upp svo að allir gætu séð.
“WTF?!” sagði Svarti Sauðurinn, “þetta getur ekki verið hann.”
“Jú, ég er nokkuð viss um að þetta sé hinn heilagi gral,” svaraði Batguy.
“Er hinn heilagi gral banjó?” spurði n00binn.
“Heldur betur.”
“Ég er svolítið út úr,” sagði lobsterman,” hvernig á banjó að sigrast á hnökkunum?”
“Það veit ég ekki,” svaraði Batguy, “þið verðið að finna það út sjálf.”
“Ehh… takk… býst ég við” sagði Moony.
“Þetta var ekkert mál fyrir Jón Pál.”
“Ég hélt að þú hétir Batguy.”
“Já, það líka.”
Þá kvaddi hópurinn Batguy og hélt aftur til Reykjavíkur en þegar þau komu að Barðaströnd heyrðist skyndilega óp aftast úr hópnum.
“FOKK! Rainbow varð fyrir loftsteini!” öskraði Sauðurinn.
“Þetta var enginn loftsteinn, og nei, þetta var heldur ekki móðir þín.” sagði Moony, “Þetta var lolzor.”
“Ninjan?”
“Já, ninjan, hann er nálægt. Verið á verði.”
Andartaki seinna stökk svartklædd vera upp úr sandinum og allir drógu samstundis upp vopn sín. Bardaginn var gífurlegur en að lokum var ninjan yfirbuguð, enda er erfitt að berjast almennilega þegar það eru tíu metrar milli höfuðsins og búksins.
“Hún er dáin,” sagði lobsterman eftir að hafa athugað púlsinn á Rainbow.
“O rly? Ég hefði ekki getað séð það þar sem það VANTAR HELMINGINN Á HANA.” sagði NANANA.
“Easy tiger! Hvar er Moony annars?”
Þá föttuðu þau að Moony var hvergi að sjá.
“Við megum ekki sóa tíma í að leita að honum. Hann getur séð um sjálfan sig, hvar sem hann er. Hver veit nema það séu fleiri á eftir okkur.” sagði Sauðurinn. “Gröfum Rainbow og komum okkur.”
Þau héldu stutta athöfn til að minnast hinnar göldróttu Rainbow og hófu svo sundið til Snæfellsness. Þau komu á land stuttu síðar og héldu áfram í þögn þangað til lobsterman, sem hafði verið óvenju þögull spurði NANANA að því sem þau höfðu öll verið að pæla í síðan í bardaganum.
“Hvernig í andskotanum fórstu annars að því að rífa af honum augabrúnina?”