Eftir nokkrar fjarveru frá þessari heimsíðu, ákvað ég fyrir nostalgíulegt gildi að heimsækja hana aftur. Það er ekki laust við mín hreina og fallega sál fyllist viðbjóði að lesa aragrúa af skrifum sem helst mætti halda að væru skrifuð af vitfirtri og sullaveikri portkonu.
Já, svo slæm eru skrif yngri kvenna vorrar þjóðar að þau gætu látið fjölkvæntann mórmóna fremja sjálfsvíg.
Mál og stíll eru ef til vill hugtök sem þið þekkið ekki, enda reyna sífellt grunnskólar landsins að berja heimsku inn í fólk og ekki nema von enda grunnskólakennarar allir upp til hópa annaðhvort pervertískir eða ölóðir ef ekki bæði. Mig langar því að eiga nokkur orð um mál og stíl.
Mál samsvarar orðinu tungumál sem hægvirkt toppstykki ykkar þekkir hugsanlega betur. Til einföldunar fyrir ykkur allra heimskustu, þá er tungumál það sem þið gerið með munninum þegar þið eruð ekki að selja munnmök.

Ég gefst upp, þið lærið aldrei neitt um mál og stíl.
Ræðum þess frekar um ósóma og slæma siði sem örverpi þ.e. afturkreystingar þjóðfélagsins hafa tamið sér.
Nú tel ég nokkuð víst að bróðurpartur “kvenna” í grunn“skólum” landsins selji sig svo til daglega, og afgangurinn vikulega. Millið þess að svolgra í sig sæði heldrimanna og barnaníðinga fara þær með 500 kallinn sem þær höfðu upp úr krafsinu og nota hann til kaupa sér lím ellegar kveikjarabensín og anda að sér óminnisgufunum. Oftar en ekki ákveðja þær síðan að kveikja sér í vindling og brenna af sér nef, auga, vör og þrjá fingur.
Þegar sést hefur til þessarra stúlkukinda í almenningvögnum borgarinnar þá blaðra þær hver ofan í aðra um síðustu kúna á meðan þær klóra sér í sýktri sköpinni eða vörtugu endaþarmsopinu.
Slíkur er hégómi þeirra að þær troða sér gallabuxur sem voru líklega hugsaðar fyrir einhvers konar hundakyn á meðan spikið flæðir yfir buxnastrenginn og inngróin hárin blasa við í gegnum saumana.
Loks eftir um það bil 15 ár þegar druslan er ekki lítil lengur og hefur lokið skyldunámi, þó margar þeirra eru vafalaust dauðar úr brókarsótt fyrir þann tíma. Þá þykist hún voðarlega merkileg og ætlar sé kannski að hefja frekara nám en ekki enn hefur verið þekkt dæmi að kvenmaður nái að klára framhaldsskóla án þess að veita fjölda marga kynferðislega greiða til að fleyta sér upp menntastigann. Það kann því að vekja furðu að kvennmaðurinn vill sömu laun og karlmaður þegar komið er út á vinnumarkaðinn.

Feministinn ég má þó ekki mismuna kynjunum og því er vert að hafa orð yngri mönnum þjóðarinnar. Það að segja að þeir séu eftirbátar stúlknanna er firra og viðurstygð. Það er hreinlega undravert að hugsa til þess hvað Íslendingar geta státað sig merkum piltum. Þeir eru sómi vorrar þjóðar, sverð þess og skjöldur. Þ.e. þeir sem ekki deyja langt fyrir aldur fram af samræðissjúkdómi sem einhver smáhóran smitaði þá af. Maður fyllist horbjóði þegar maður sér ungt par á förnum vegi, það að þessi mara sem hin íslenska táningstúlkan er skuli draga ungan og efnilega pilt með sér í svað sjúkdóma og hórlífis ætti að vera refsivert með lögum.
Réttast væri að loka stúlkubarn um eins ár aldur inni, ef ekki fyrr, til að vernda hana fyrir sjálfri sér og loks þegar beljan verður kynþroska mætti nota hana til að unga út fleiri Íslendingum, eða svala kynferðislegum þörfum karlmanna, ég veit hreinlega ekki hvort konur nýtist til einhvers annars.