Einu sinni fyrir langa löngu bjó maður útá túni.
Sá maður hét Bjarni og var hann ungur og hress hann átti þó því miður til að vera frekar mikið útá þekju
þegar kom að því að hann fór í málfræðipróf.
Bjarni gekk heim til sín og sá nokkra dansara á túninu sínu, hann brást reiður við og spurði hvurn fjandann þeir væru að gera,
en þá gufuðu þeir upp. Bjarni pældi ekkert meira í þessu heldur settist á uppáhaldsúfuna sína og talaðu við köttin Tuma.
Tumi var stór og fallegur kisi sem vissi ekkert betra heldur en súkkulaði og blóm því hann var svolítið væminn.
Bjarni átti sér þó eitt stórt leyndarmál. Hann var spæta! Á nóttunni klukkan 2:30 breyttist hann í Waldo the woodpecker og flaug um jörðina og nauðgaði trjám.
Eitt sinn var Waldo að nauðga tré enn sá ekki sveppina á því og þegar hann var að fljúga heim til að breytast aftur í Bjarna fór hann á svakalegt sveppatripp.
Hann byrjaði að sjá liti og fannst hann vera svo léttur á sér, hann skildi ekkert í þessu og ákvað að fljúga lágt svo hann sæi bleika kanínuflokkinn áfram því ekki vildi hann týna ofskynjunum sínum.
Hann flaug lengi vel og aldrei stoppuðu kanínurnar. Næsta dag var Tumi orðinn áhyggjurfullur og hringdi í kærustu Bjarna, Kittí enn hún sagðist ekki hafa séð hann (Tumi var alltaf hræddur um að Kittí myndi borða Bjarna
þegar hann breyttist í spætu því hún vissi ekkert betra enn spætustöppu.
Tumi ákvað þá að leggja uppí hættulega langferð til að finna Bjarna og bjóst til ferðarinnar.
Á meðan þetta var að gerast var Bjarni rammvilltur í skógi á Íslandi. Hann vissi ekki að til þess að rata útúr skóginum þyrfti hann aðeins að standa upp, en í staðinn skreið hann útum allt og skældi því hann var með heimþrá.
Allt í einu sá hann hreyfingu fyrir aftan sig og brást hræddur við. Enn þá var Tumi kominn til að bera Bjarna litla dópista heim.

ENDIR

Mér leiddist og skrifaði sögu.