Guðmundur, sem hafði nýútskrifast úr Háskóla íslands gekk sæll og glaður um götur Reykjavíkur þegar hann kom auga á afskaplega bjánalega lopapeysu sem hafði verið skilin eftir á bekk. Guðmundur tók flíspeysuna og ætlaði að tæma vasana en ætli hann hafi bara ekki klínt hendinni í útrunnið hrásalat sem leyndist í botninum á flíspeysunni, en nei, þá var það bara gul hæna. En guð minn góður hvað hún var góð á bragðið.

Má bjóða þér sinnep kæra mey? Spyr kona hinu megin við götuna. Guðmundur svaraði. “Nei, ég er upptekinn.” “Nú mér sýnist þú bara vera að sleikja útrunnið hrásalat af puttunum þínum” segir konan. “Nú berð þú ljúgvitni, ég er að prjóna marmelaði.” “Áttu kanski fimmkall til þes að lána mér?” það hefi ég ekki fyrir viðrini eins og þig ,svaraði konan og strunsaði í burtu.

Maðurinn klæddi sig almennilega í peysuna því að það var byrjað að kólna og hélt áfram leiðar sinnar. Hann gekk og hann gekk þangað til að hann kom að krossgötum. Hann gat haldið áfram að Þvottahúsi Særúnar eða beygt til vinstri og farið á Matsölustað Friðjóns eða beygt til hægri og farið út í óvissuna því hann vissi ekki hvað væri þar. Hann ákvað að leggjast á næsta bekk og sofa á þessu. Guðmundur svaf alltaf á stórum ákvörðunum.

Hann svaf í rúm 3 korter og ákvað að fara í þvottahúsið þvo peysuna og á meðan fara og fá sér að borða. Niðri í þvottahúsi hitti hann svo talandi dýr sem hafði ekki beint átt von á. Það var talandi þvottbjörn með 3 lappir og skrautfjarðir úppur handabakinu sem stóð andspænis honum þegar hann var nýbúinn að setja þvottvélina í gang. Hann hugsaði með sér hvort hann væri sofandi eða vakandi.

Nú fékk Guðmundur aðsvif og settist niður. Honum var orðið illt í maganum á öllu hrásalatinu. Það leið yfir Guðmund. Hann var í dái í fjóra daga og átta nætur. Þegar hann vaknaði hafði þvottabjörninn stolið öllu innbúi Guðmundar, svo hann sat eftir slippur og snauður. Guðmundur fór að gráta og dó.

Boðskapur sögunnar er sá að borða aldrei útrunnið hrásalat úr vasa á bjánalegri flíspeysu sem fundist hefur á bekk í miðbæ Reykjavíkur, því það getur haft alvarlegar, eða jafnvel lífshættulegar afleiðingar.