Hver er ég? Hvað vitiði um HonkyCat? Harla fátt á miðað við að flest ykkar þekkja mig ekki í persónu. Nokkur ykkar vita að ég heiti Arnar, og nú vita það allir sem hafa lesið þetta. Ég er líka bassaleikari The Mono Sodium Glutomate og aðalagahöfundur þeirra ásamt Brynjari (AKA Bob Cat Bob, eða oRiley). Ég er líka góðvinur Gabriel Boccazzi, gítarleikara og söngvara The Draytones. Nú vitiði nokkuð um mig og þetta verður allt nefnt seinna í ævisöguni.

Ég fæddist á Íslandi, því góða landi. Í æsku minni gerðist margt sem ég man ekki eftir svo viðskulum hoppa beint í stofnun The Mono Sodium Glutomate. Ég stofnaði The Mono Sodium Glutomate með Brynjari og stuttu seinna fengum við trommarann Jóa úr hlíðum til liðs við okkur. Einn daginn fékk ég símtal frá góðvini mínum Gabriel Boccazzi, söngvara og gítarleikara The Draytones, en við vorum búnir að þekkjast síðan viðvorum pollar. The Draytones voru þá að taka upp sína fyrstu EP plötu og buðu þeir mér til London til að sjá þá taka upp. Eftir að þeir höfðu klárað að taka upp lagið Keep Loving Me, spurðu þeir mig uppúr þurru hvernig hlutirnir gengu hjá The Mono Sodium Glutomate. Ja, ég tók upp kassagítarinn og spilaði nokkur lög fyrir þá og Boccazzi var svo hrifinn af laginu Snails að hann vildi fá The Mono Sodium Glutomate til Englands og láta þá taka upp EP plötu, sem voru vanalega 5-6 laga plötur. Auðbitað slógu The Mono Sodium Glutomate til, sem verða héðan í frá í söguni kallaðir The MSG. The Draytones frestuðu sinni plötu, sem fékk nafnið Forever On, um ár vegna þess að Boccazzi vildi vera upptökustjóri á okkar plötu.

Á fyrstu EP plötur The MSG voru 5 lög, Snails, Cheese, I Got Hit By Lightning, Interstellar Overdrive, My Horse Ernie. Tvö þeirra voru eftir mig, My Horse Ernie og Snails, I Got Hit By A Lightning sömdum við Brynjar saman og svo var Cheese eftir hann einan og Interstellar Overdrive var níu mínútna kover af gömlu Pink Floyd lagi. Stuttu seinna sendi Gabriel Boccazzi okkur á veginn með The Arcade Fire, sem höfðu stuttu áður gefið út plötuna Funeral. Eftir nokkrar vikur á veginum vorum við orðnir nokkuð góðir kunningjar Arcade Fire og voru þeir að leita að ferskri hugmynd, og þá kom ég með hugmynd sem þeim leist mjög vel á, að gera plötu um hvað sé að gerast í heiminum í dag. Ég hjálpaði þeim að semja löginn, eða hjálpaði þeim áfram með lög sem þau voru kominn ágætlega langt með, útkoman varð Neon Bible. Ég sagði þeim akkurat hvernig þau skildu leika löginn og þurfti ég að kenna þeim mikið af nýrri tækni á hljóðfærinn. Ætlunin var að láta mig pródúsa plötuna en þurfti að skreppa á veginn með MSG stuttu áður en tökur bryjuðu. Ég bað þá ekkert að vera að kredita mig á plötuni og þau slepptu því, létu bara einsog ég hafði ekkert komið nálægt plötuni, einsog ég vildi hafa þetta. Neon Bible kom út stuttu áður en EP plata The Draytones, sem kemur minni ævi ekkert við og höldum okkar við efnið!

Eftir nokkur ferðalög á vegum Englands var kominn tími til að við tækjum upp breiðskífu. Ég vildi fá Boccazzi sem pródúser en hann gat það ekki sem stóð svo það endaði með því að ég þyrfti að pródúsa hana. Við vildum hafa plötuna með nýju efni, engum gömlum lögum svo við byrjuðum að semja. Á þessu tímabili samdi ég lög einsog Before The Day, Crazy Alone og Passing Some Time. Ég setti þau auðvitað öll á plötuna okkar sem viðhöfðum ekki fundið nafn á ennþá. Hún gekk undir vinnuheitinu Before The Day. Eftir viku af tökum var mér boðið í útgáfu partí The Draytones, en þá var Forever On nýkominn út. Þat kynntist ég systur Gabriel Boccazzi, Mariu Boccazzi, hún var ljósmyndari og talaði ég við hana dágóðan tíma. Upptökur voru ekki að ganga sem best hjá The MSG, allir voru illa sofnir, sérstaklega Jói, sem var alltaf klæddur í mjög einkennilega samfestinga. Oft tókum við upp fram á nótt og byrjuðum svo aftur snemma næsta dag. Loksins kláruðum við upptökur, en við þurftum enþá mynd á koverið og nafn á plötuni, við notuðum svo nafnið The Third Spice. Sem kom Gabriel Boccazzi mjög á óvart því að hann vissi ekki að við kölluðum hljómsveitina eftir kryddi. Þegar við þurftum mynd á kverið hringdi ég í Mariu Boccazzi og hún tók nokkrar myndir og platan var tilbúinn. Við fórum beint aftur á veginn, nema í þetta skipti vega Bandaríkjana, og svo tóku við vegar Evrópu, það var löng ferð en þess virði, við græddum fúlgu á því. En ekki halda að við höfum bara veriðí þessu fyrir peningana. Í þessu tónleikaferðalagi kynntist ég líka fyrstu eiginkonu minni, Agöthu Christie, sem var barnabarnabarn rithöfundarins, Agöthu Christie. Góðvinur minn Sting hringdi líka í mig í ferðini og spurði hvort ég væri laus í stúdíóið eina helgina, ég svaraði játandi og tókum við upp saman nokkra góða smelli, en reyndar var ég aðeins pródúser, en ég hjálpaði honum að koma með þau innlegg í löginn sem mér fannst vanta.

Tónleikaferðalögum fylgdu líka viðtöl og einu viðtalinu kallaði ég óvart út að mér þættu gulrætur ekkert sérstaklega góðar. Ég var hataður af gulróta elskendum allstaðar, þangað til ég baðst afsökunar á ummælum mínum, en það var nokkrum mánuðum eftir á. Ekki bara ég þurfti að bitna á þessum ummælum heldur bandið sjálft The MSG. Við fórum nú að vinna að okkar næstu plötu sem var sú besta tilþessa. Við lokuðum okkur inní í Chateu stúdíóinu í frakklandi þarsem meistarar á borð við Jethro Tull og Elton John hafa tekið upp, en þetta stúdíó var sagt vera reimt. Eina sem ég fann fyrir satt að segja, var músagangur. Fyrsta lagið sem við tókum upp var Playing Chess, samiðaf mér. Til þess að fá skræka sándið í byrjunini á laginu var mjög einfalt, við plögguðum wah-wah pedal vitlaust í og þá kom þetta sánd, sem sló okkur samstundis, “Vá, við verðum að nota þetta!”. Svo vildi ég semja lag um drauga, sem mér fannst skyldu verk sveitarinnar til að ýta undir grun um draugagang í stúdíóinu, en lagið var gjörsamlega mistúlkað. The MSG voru stimplaðir sem djöfladýrkendur platan var brend á báli og lagið var bannað í útvarpi. Það var ekki fyrr en seinna sem sannleikurinn komst í ljós, lagið fékk heitið Demons Downstairs. Ég segji ykkur meira frá hvernig fór með þetta lag seinna í söguni. The MSG fór í frí stuttu seinna Brynjar fór til Tjékklands, Jói var heima og slappaði af á meðan ég nýtti tækifærið og fór til Ítalíu og kvæntist þar unnustu minni, Agöthu Christie. Platan kom út fljótlega eftir það og var kölluð How To Play Chess: An Essential Guide How To Play Chess.

Tónleikaferðinn byrjaði í Bandaríkjunum, en þar var allt brjálað útaf laginu Demons Downstairs. Aðalega ofsatrúafólk var á móti okkur, fólk brenndi plötunar á báli og aðrar vörur tengdar The MSG. Auðvitað þurfti ég að afsaka mig fyrir hönd The MSG og segja að þetta hafi allt verið misskilningur, en sagan um þetta tónleikaferðalag er rétt að bryja. Þegar við vorum búnir með bandaríkinn var með boðið, ásamt Brynjari, í 25 ára afmælisveislu Vigga (Eða Chocobofan einsogþið öll flest þekkið hann sem). Í afmælisveisluni misþyrmdi plötusnúði sem kom með vafsama spurningu um kynhneigð mína, en auðvitað var ég vel drukkinn og misskildi spurninguna. Næst fórum við að ferðast um Asíu, sem var ekkert mál fyrir utan það að við vorum næstum drepnir af mótmælendum sem höfðu eitthvað á móti því að The MSG myndu halda tóneika í Budokan höllini, því hún átti að vera fyrir minningu látinna hermanna, ekki til þess að halda rokktónleika í henni. Evrópa gekk vandræðalaus fyrir sig. Stuttu seinna flutti ég inn með konu að nafni Sara Bagley. Það varð konunni minni að miklu áfalli að ég færi í sambúð með annari konu og heimtaði hún skilnað, ég neyddist til að leyfa henni að halda húsinu og fallega bílnum mínum, sem má til gamans geta að ég keypti mér hann fyrir höfundarlaunin af Snails. Við vorum sendir aftur á veginn stuttu eftir þetta, en nú með tvem öðrum hljómsveitum Good Shoes og Tony Danza Tap Danca’ Extravaganza. Nema eftir fyrstu vikuna á veginum fór Tony Danza í mál við Tony Danza Tap You-Know-The-Rest og þeir þurftu að skipta um nafn en fóru svo á hausinn og þurftu að hætta. Svo spiluðum við á The Alabama Folk Festival, en þar voru margar góðar Folk-sveitir einsog The Sweet Crané’s Out Of America og The Trilogy Of Birds. Gabriel Boccazzi kom og við sömdum nokkur lög saman, ég átti inni hjá honum greiða, eftir allt var það mér að þakka að The Draytones væru til. Við sömdum ‘hittið’ Ah! My Eye!, og nokkur fleiri sem urðu ekki ‘hit’, einsog Drinkin’ Tea og Trouble In The Sewers. The MSG vildu svo taka sér hlé áður en við fórum í upptökur svo að við tókum um nokkur lög sem ég og Boccazzi höfðum samið saman og fórum svo í hlé. Ég eyddi mestum tíma mínum í að horfa á Frasier, en ákvað að skreppa í alpana á skíði með Söru Bagley. Þar samdi ég nokkur lög einsog My Love’s Bigger Than A Cadilac, en þá var ég inflúensaður af nýja kadiljáknum sem ég hafði verið að kaupa.

The MSG fóru svo beint í stúdíó, en í þetta skipti tókum við ekki upp í frakklandi heldur á Karabíska hafinu. Stúdíóð var á einum stórum húsbát. Platan kláraðist fljótt og fékk nafnið No Signs. Svo snérum við allir heim til London. Eitt var þá vandamál, við vildum ekki fara á veginn heldur fara heim og semja og vinna að okkur fjórðu og bestu plötu hingað til. Ég samdi fimm lög Brynjar samdi fimm og við snérum í stúdíóið og ætluðum ekki að ganga þaðan út fyrir að platan kláraðist. Vð mig við stjórnborðið gat ekkert farið úrskeiðis, eða það hélt ég. Við byrjuðum á lagi eftir mig, The Romantic Interlude. Það bryjaðir með rifrildi, ég vildi byrja það með feedbakki en Brynjar vildi það ekki, hann vildi frekar vera viss um að þetta yrði byrjunar lag plötunar og ef svo væri væri nett að hafa feedbakk í bryjuninni. Ég sagði honum að við myndum edita það út ef þetta yrði ekki byrjunalag plötunar. Næsta lag var líka eftir mig Birds In The Cupboard, þið heyrið skringilega strengi í því lagi, en það var bara ég að plokka strengina úr flyglinum mínum með gítarnögl. Já, ég var með flygilinn minn þarna inni. Eftir tvær vikur þarna inni, vorum við komnir með 5 lög af 10, við áætluðum semsagt tvær í viðbót en næstu fimm lög tóku vel uppí fimm mánuði. Sum þeirra voru mjög falleg og flókinn í spillun og sum þeirra voru eftir Brynjar. Þegar allt þetta var búið vissum við að þetta var endirinn. The MSG hættu, og ég fór að vinna að minni fyrstu breiðskífu. Ég og Sara fluttum upp í sveit englands þarsem ég bjó til lítið heimastúdíó í einu herberginu.

Ég fór að taka upp mína fyrstu sólóplötu og þetta var á Save The World/Save The Whales tímabilinu mínu svo að ég fór að rækta plöntur í garðinum mínum. Fyrsta smáskífan mín kom út hálfu ári eftir að The MSG hættu, hún var frekar ólík sem The MSG höfðu einhverntímann gert og það var það sem ég var að reyna. Lagið hét Trippin’ Is Fantastic en það var bannaðí útvarpi vegna tilvísanna í eiturlyf og kynlíf. Fyrsta platan mín kom út um mitt sumar og hulstrið innihélt mynd af mér haldandi á ketti í annarri hendinni og fugli í henni, platan hét Save The Whales, ég vil minn alla á að þetta var á dýravendurnar/náttúruverndar tímabilinu mínu. Á plötunni spilaði ég á öll hljóðfærinn sjálfur, og ég kunni ekki einu sinni að tromma og sum hljóðfærinn voru bara einfaldlega vitlaust notuð en ég reddaði mér. Plöntunar sem ég hafði plantað fóru að dafna og ég og Sara handtekinn í kjölfarið fyrir að rækta kannabis í garðinum okkar. Okkur var sleppt gegn tryggingu. Eitt kvöld ákvað ég aðstofna nýtt band eitthvað með ófrægum en góðum tónlistarmönnum, því ég vissi af hverju MSG hættu, það var vegna valdatafls.

Ég fór að finna tónlistarmenn í bandið Arnar & The Running Birds, það gekk vel, reyndar setti ég bara Söru á píanóið og fann nokkra aðra vel hæfa músíkanta, og tókum við upp okkar fyrstu plötu sem hét einfaldlega Arnar & The Running Birds. Hún fékk fína dóma, en ég lét ekki heyra aftur í mér fyrr en eftir tvö ár þegar Arnar & The Running Birds gerðu aðra plötuna sína Running For A Record, hún var tekinn upp í stúdíóum Atlantic í eyjum í karíbahafinu og varð Sara mjög hrifinn á reggí tónlist þar. Svo byrjuðu Arnar & The Running Birds að taka upp sína næstu plötu, þá fékk ég félaga minn Jackie McKeown, úr The 1990’s tilað semja lög með mér, en hann sagði mér að The 1990’s væru að fara að hætta og kannski ættum við að stofna súpergrúppu en ég sýndi því enga athygli þá. Ég og Jackie sömdum nokkur lög og The Running Birds gáfu út sína seinustu plötu. Ekkert heyrðist frá mér í fimm ár eftir þriðju og seinustu Running Birds plötuna, The Runnin’ Running Birds. Svo kom önnur sólóplatan mín, en hún var tekinn upp heima í Ensku sveitinni. Svo fréttum við að Viggi væri látinn, og ég hringdi samstundis í Brynjar og við ákváðum að halda re-union MSG tónleika sem væru Vigga Tribute concert. Þar kynntist ég nýrri eiginkonu Brynjars, japanskri listakonu að nafni Óbó, og syni þeirra Brynjari yngri, en Óbó bannaði mér að tala við Brynjar yngir, veit enn ekki af hverju. Tónleikarnir heppnuðust velog vildum við fara að taka upp nýja MSG plötu.

Við hittumst allir í stúdíói í New York mánuði seinna, Ég, Jói og Brynjar, og fórum að taka upp nokkur kover, Hey Bulldog og Down On The Corner, þetta endaði með því að Brynjar strunsaði út eftir fyrsta korterið í bræðiskasti, kom svo aftur og korteri eftir það strunsaði ég út, svo það varð ekkert af þessari nýju MSG plötu. Ég gerði hinsvegar nýja sólóplötu, Save The Whales II. Svo fór ég á veginn með nýju bakkupp bandi. Á leiðinni tl Japans vorum ég og Sara stoppuð í tollinum með kíló af kannabis í einni töskuni og vorum við sett í fangelsi, ég notaði mitt eina símtal til aðhringja í Brynjar en Óbó bannaði mér að tala við hann.

Nokkrum mánuðum eftir að ég var látinn laus og bannaðað stíga fæti í Japan aftur, kom ég loksins heim. Það fyrsta sem ég frétti var að Brynjar hafði verið myrtur fyrir framan heimili sitt í New York. Svo stuttu seinna lést Linda úr hjartáfalli. Þetta endaði með því að ég flutti til Los Angeles þarsem ég brotnaði niður, fékk taugaáfall. Ég gat ekki samið tónlist og ég borðaði fátt annað en Kókaín og drakk fátt annað en mjólk. Ég var kominn niður í allt að 42 kíló og enginn var viss um hvar ég var.

Loksins reif ég mig uppúr þessu og samdi nýja plötu. Sú plata var mitt kombakk inní tónlist eftir 8 án þess að vera í bransanum. Ég flutti til Berlínar og fór að vinna með raftónlist og pródúsa plötur annara tónlistarmanna á borð við Gabriel Boccazzi og Win Butler. Ég gaf svo út plötuna Ten Trees sem innihélt eitt 79mínútna og 42 sekúndna lag sem hét Ten Trees. Þetta var mín tilraun til þess að komast inná Psychedelic/Proggressive/Folk senuna, en hún mistókst. Í kjölfarið gaf ég svo út ógrynni sólóplatna sem fengu flest allar mjög góða dóma. Svo hvarf ég og flutti til Monakó og giftist svo fyrrverandi eiginkonu minni Agöthu Christie aftur. Svo 10 árum seinna kom ég með plötuna Memory Not Yet Full og fékk hún mjög fína dóma gagnrýenenda og var kölluð mín besta plata síðan The Running Birds. Svo kom út platan Don’t You Let Me Down: The Very Best Of, og svo stofnaði ég súpergrúppu með góðvini mínum Jackie McKeown og öðrum vini, Gabriel Boccazzi. Við gáfum út tvær plötur en svo lést Jackie og við hættum. Svo fór ég að vinna að ævisögu minni og nú er það efst í mínum huga, að klára hana. Bíddu við… Hey! Hún er tilbúinn.

Takk Fyrir Mig!