Ákvað að taka bara þátt í þessari vitleysu og áður en ég vissi af mér var ég búinn að vippa þessu upp á 11 mínútum. Vona að ykkur líkar vel við þetta, ef ekki þá fáiði ekki muffins frá mér liggaliggalái…:)

Ég ætlaði mér að fara að leika mér úti með mér sjálfum en þá kemur stór vera og tekur mig upp og talar undarlega við mig. Mér líkaði alls ekki vel við þetta og reyndi allt til að komast burt frá verunni. Að lokum sleppir veran mér og ég fæ loksins að komast út.
En er ég var kominn á áfangastað þá mæti ég nagla. Af einhverjum ástæðum festist naglinn við málminn í hálsinum mínum og það angrar mig mjög mikið. Og einmitt er ég reyndi allt til þess að losa naglann frá mér þá kemur önnur vera sem líkist mér en samt ekki. Þessi vera var á mínu svæði, hvernig hún gat vogað sér að sjást þarna á mínu svæði skildi ég alls ekki.
Ég hleyp í áttina að verunni og reyni allt til þess að koma henni burt, og það án þess að snerta hana. Veran hræðist mig en reynir samt að sýna sig í leiðinni. Því endaði þetta með því að ég skaða veruna og yfirbuga hana og hún hleypur aftur þaðan sem hún kom upprunalega.

Hah! Núna ætlaði ég rétt að vona að þessi vera skyldi segja öllum hinum verunum frá því hver réði þessu svæði. Allt í einu kemst ég að því að ég er skítugur og blóðugur eftir bardagan og ákvað að þrífa mig eins og ég get. Ég byrjaði neðst og endaði efst en þegar ég fann blóðbragðið af hinni verunni þá fann ég undarlega tilfinningu. Nei ekki aðeins tilfinning, þetta var þrá. Ég þráði eitthvað, ég þráði að veiða eitthvað. Og einmitt á því augnabliki heyri ég undarlegt tíst, eða einhverskonar hljóð úr annari öðruvísi veru. Þessi vera var agnarsmá og hafði undarlegan munn. Og þarna jókst þráin mín enn meira, mig langaði alveg svakalega mikið að slökkva á lífinu í þessari veru. Mig langaði einnig að sýna mig, láta alla vita af styrki mínum, láta mig vita af mínum eigin styrk.

Ég læddist hægt og rólega að verunni á meðan að hún baðaði sig í litlum poll sem var nálægt. Ég reyndi eins og ég gat að láta ekkert heyrast í mér og því vandaði ég skrefin mín ofurvarlega. “Hægt og rólega, hægt og rólega.” hugsaði ég með mér.
Ég reyndi líka að sjá til þess að hreyfa hálsinn sem minnst svo það heyrðist ekkert í þessu drasli á honum. Ég nálgaðist veruna, hún hafði ekki ennþá heyrt í mér. Ég beið í smá stund og blandaðist náttúrulitunum svo veran skyldi ekki sjá mig almennilega. Og á einu andartaki stökk ég og reif veruna í sundur með öllu því afli sem bjó í mér. Og samstundis lét veran lífið.

Ég drap þessa veru og fann enga sektarkennd. Þarna hafði ég svalað þörfinni minni, þessari andskotans bölvuðu þörf til þess að drepa saklausar verur. Þetta var ein svakalegasta og besta tilfinning sem ég hafði nokkurn tíma upplifað. Þetta vildi ég gera aftur og aftur. En hvað átti ég að gera með leifarnar af verunni ?
Einfalt! Ég ákvað að fara með leifarnar til stóru verunnar sem vill alltaf nudda mér og halda mér uppi stöðugt brosandi. Þessi stóra vera sér um mig. Gefur mér mat og drykk og skjól yfir höfði mínu. Einhvernvegin þurfti ég að borga henni.

En þegar ég sýndi verunni leifarnar af minni verunni sem ég drap þá var eins og ég þekkti þessa veru ekki lengur. Veran horfði á mig og öskraði alveg svakalega reiðilega. Þarna hvarf góða tilfinningin mín sem ég var böðuð í. Hamingjan varð að óhamingju og vonin varð að þunglyndi. Þægindin urðu að engu og allt þetta gerðist á svipstundu. Átti ég semsagt ekki að vera góður við veruna ? Þessa góðu veru sem kallar mig alltaf…Kiþu.