Kommon ég varð að skrifa eina í viðbót. En í tilefni þess að ég er ekki í fyndnu skapi þá ætla ég að hafa þessa sögu alvarlega.
Samt ekki svona gay alvarlega frekar svona bara. Já þið komist að því. Og í þetta sinn verður þetta á íslensku, ég sver. Ég nenni ekki að skrifa á ensku.


Það var rigning.
Rigningin huldi tárin.
Við erum bara eins og dropar á glugga. Stóru droparnir gleypa þá litlu til að koma sér áfram.
Afhverju spurja sig margir en ég spyr mig hvernig.
Hún var dáin.
Isabella. Ást lífs míns.
Hvað gat ég gert nema reynt að gráta. Ég hafði sterka tilfinningu.
Það var ekki ást, ekki hefndarvilji eða neitt eins og það. Það var sorg.


Fyrr um daginn hafði allt verið eðlilegt ég og Isabella vorum saman í brúðkaupsferðinni okkar.
En Umberto drap hana .
Bara vegna þess að hún elskaði kvikindið ekki.
Djíses.
Hvað get ég gert. Það hjálpar ekkert til að drepa Umberto. Ég get þetta ekki lengur.


Ég flaug heim frá Paco Paco daginn eftir.
Mamma reyndi sitt besta að hugga mig þegar ég kom heim en það hjálpaði til.
Afhverju í andskotanum hélt mamma að það að segja ég samhryggist hjálpi. Samasem ekki rassgat.
Ég hugsaði með mér það er hlutur sem ég þarf að gera. Ég þarf að drepa þann sem Umberto elskar mest. Þó að það sé mamma hans. Mér er alveg sama. Mér er alveg sama um allt núna.


Tíminn stóð kyrr.
Ég var búinn að ráða njósnara og njósna um Umberto.
Ég varð að komast að því sem hann unni mest.

Dagurinn var liðinn. Njósnarinn var kominn. Hann sagði við mig. ,,Hann unnir sér sjálfum mest".
Þá þurfti ég að ganga í gegnum það aftur að drepa Umberto. Það var eins og gömull tugga sem ég gat ekki kyngt.


*Bang bang.*
Loksins búið.


Endir.

Vá þetta var hommaleg saga.
What ever.
Og endilega reyna að giska hvaðan ég fékk titilinn af nafninu. Og þetta er endanlega seinasta sagan um Carlos og félaga.