Ástæða þess að ég sendi þetta sem grein er sú að ég á vini á háum stöðum.

Núna leiðist mér svo mikið að ég er að skrifa einhvað bull á huga, hversu langt bullið verður það veit ég ekki.

Kanskí ég bloggi smá:

Í dag vaknaði ég, fékk mér kornflex, fór í skólann. Byrjaði í stærðfræði, tvöfaldri, tók það með troppi, og rústaði öllum í jöfnureikningi.
Svo fór ég í íslensku þar sem ég var látinn semja tvö tanku ljóð sem hljóma svona:

Ég stend nú upp
sest aftur alveg niður
klóra á mér rass
þarf að raká mér smettið
hárið fer í mín augu.

og svona:

úti sit ég hér
hraunið út um allt hér heim
krummi er á staur
mávurinn fer héðan burt
endan skal ég brátt finna.


Eftir þennan merkilega íslensku tíma fór ég í eyðu, þar skellti ég mér í kringluna og skoðaði bíómyndir.
Þarnæst fór ég í útlensku og komst að því að ég kann enga útlensku. Svo fór ég í íþróttatíma og ég var ekki bezti maðurinn í liðinu, þar sem ég var ekki með gleraugun mín.

Nú sit ég á bókasafninu og bulla meðan ég bíð eftir að vinur minn komi úr tíma.

Þá er komið að sögunni:

Einu sinni var maður að nafni Jens röltandi niður hafnargötuna, svo dó hann, og ég fór að hlægja.



Til gamans má geta að mér leiðist.
En hvað gerir maður í því? Það er spurining, sumir runka sér.
Ég stunda ekki svoleiðis ólifnað.

Sumir skoða huga.
Það virðist ekki vera neitt gott á huga akkúrat núna.

Svo nú bið ég vini mína á háum stöðum að hleipa þessu í gegn. Því að mér leiðist.