Æ vá. Hér er endirinn á þessu bulli.




Ég ryðst framhjá honum en einmitt þegar ég er að koma að líkinu sem er vandlega falið undan hvítu klæði byrjar allt að breytast aftur. Ég stend á palli í svörtum fötum með sólgleraugu. Á öðrum palli stendur Agent Smith með Ingu. Ég tek upp síman og hringi: “Tank, kenndu mér langstökk.” Ég stekk endilangt, lendi á sama palli og Smith og skýt af honum hendina. Hann fellur niður og Inga stekkur í fangið á mér. “Á… þetta átti ekki að gerast.”
“Kanski ekki, Smith. EN þú gleymir því að ÉG er hinn Eini.”
“Stjórinn sagði ekki að þetta færi svona.”
“Hver er stjórinn???”
Munnurinn hans byrjar að hverfa inní sjálfan sig. Ég skýt af honum hausinn. Þúsundir talna skjótast úr honum.
“Guð sé lof að þú fannst mig!” sagði hún með tárin í augunum. “En hvernig komumst við frá þessum stað?”

En við erum ekki lengur á “staðnum”. Allt er búið að breytast aftur. Það eina góða við það í þetta skipti er að ég er með Ingu, og ég ætla ALDREI að glata henni aftur. “Kannastu við þetta?” spyr hún.
“Neibb, lítur út eins og dæmigerður bandarískur skóli. Ég vona að við séum ekki í drama eða einhverju þannig.”
“Ekki vekja þér upp vonir” segir hún og sýnir mér heróinnálarnar.
“….Dang.”
“Finnuru brunalykt?” spyr Inga.
“Ég finn…. ekkert. Er það skrítið?”
“Ég er viss um að ég finni eitthvað.”
Úðararnir í loftinu byrja að spreya á okkur. Allt verður rennandi. Erfitt að sjá handa sinna skil. Þvílík demba.
“Við erum ekki ein.” segi ég. Einhver grípur í Ingu. Ég sker af honum hausin áður en hann getur gert neitt meira. Blóðið frussast í allar áttir. Blandast við dembuna. Allt verður rautt. Ég get ekki alveg séð hvað þeir eru margir. Ninjur. Það þurfti að vera ninjur. Ég berst við eins marga og ég get. Líkamspartarnir fljúga út um allt. En ég get ekki barist við þá alla. Ég tek í Ingu og við hlaupum niður gangin. Allar hurðir eru læstar. Óvinirnir nálgast hratt. Síðasta hurðin. Verður að virka. Plís? Plís? JESS! Ég læsi á eftir okkur en þegar ég sný mér við fæ ég hnéspark í kviðin af… Vlad?

_________________________________________________

“Af… af… af hverju???” hósta ég upp úr mér.
“Þú ert ekki enn búinn að fatta þetta, er það nokkuð?” svarar Tómas. Hann heldur Ingu upp við sig með Glock í hendinni, tilbúinn að skjóta hana.
“FATTA HVAÐ!?”
“Af hverju þú ert hérna.”
“Viltu ekki útskýra það aðeins fyrir mér?”
“Hehehe, eins mikið og ég vildi að ég gæti það, þá verð ég að fara. Og engar áhyggjur af Ingu. Ég mun fara vel með hana.”
“Þú ert fokkin dauður!!!”
“Ég held að þú ættir að róa þig aðeins.” Hann gengur að mér og stingur mig með sprautu.
“Skemmtu þér vel” er það síðasta sem ég heyri hann segja áður en hann hverfur með kærustuna mína og ég ligg hér eftir í mínum eigin blóðpolli, í forvímu að því sem hann sprautaði mig með. Milljónir hugsana skjótast í gegnum hausin á mér.

“Af hverju mistekst mér alltaf?
Djöfull voru hnéin á Tómasi beitt.
Mun ég lifa af?
Á ég eftir að sjá Ingu aftur?
Ætti ég að rífa hausin af Tómasi eða gelda hann?
Tómas…. Tómas Vladimar. Vladimar. Tómas Vlad. Vlad. Tommi Vlad. T.V. T.V? Sjóóónvarp? Hmph…
_________________________________________________

Vaaaá, hvað gengur á? Hei, what the fökk?! Ég er handjárnaður við stól. Ekkert í herberginu nema nema borð. Og sjónvarp oná litla borðinu. Ó, og svo stóllinn. Og líka öxin sem hengur fyrir ofan mig. Allt í einu kviknar á sjónvarpinu. Það er skrítin brúðukall í því.
”Halló, Siggi. Þú ert eflaust að velta fyrir þér hvar þú ert… núna.“
”nei.“
”Ég skal segja þér hvar þú gætir verið. Þú gætir verið í herberginu sem þú deyrð í. Fyrir ofan þig er exi sem dettur á þig, nema þú sért tilbúin að fórna því sem þér er kærast.“
”Ég mun ALDREI láta Ingu deyja!“
”Þetta er bara spóla. En ég meinti nú sjónvarpið samt.“
”Sjónvarpið? Allt í lagi.“
”Þá máttu fara.“
”Ooookei….“ sagði ég og labbaði út. 2 sekúndum seinna datt exin niður á hamsturinn sem ég sat á.
Allt í einu man ég það. Tómas Vladimar? Vladimar Lem! Vlad! Ég drap hann í… MAX PAYNE!…2

_________________________________________________

Ég var kominn í leðurjakkann með Berettu í hönd og blóð lak niður hausinn. Aftur á glæpavettfangi.
”Skot í hausinn.“ tilkynnir fulltrúinn mér. ”Morðingin var að leita að vísbendingu á fórnarlambinu. Hann hefði átt að leita af henni í hausnum á sér.“
”Mér sýnist hann hafa gert það.“ svaraði ég og leit á mig. Heilinn lafandi út. Ég lít hörmulega út.
Ég geng aftur út í rigninguna og sé ”hann“. ”Vlad!“
”Hvernig drap Max “mig” aftur í endan?“
”Ég held að hann hafi skotið hann niður.“
”Ekki móðgast en mér líst ekkert á það.“
”Það er slæmt.“ Ég tek Berrettuna, skýt hann niður og geng að honum.
”AAA…. FU*K!“ Hann beinir Magnuminum að mér. Ég tek vopnin af honum.
”HENDIN Á MÉR!“
Bæði.
”KLOFIÐ Á MÉR!“
Hann nær Magnum-inum og skýtur mig í öxlina.
”ÞETTA ER EKKI FUC*ING BÚIÐ!“ öskrar hann og hleypur burt. Ég elti hann fast á eftir. Umhverfið byrjar að breytast aftur. Einmitt þegar ég er að ná honum morph-ast hurð fyrir. Ég ryðst inn þar sem Vlad heldur byssuni að Ingu.
”Svo það kemur allt að þessu!“ öskrar hann. ”Ég veit að þú elskar Ingu, EN elskaru hana nógu mikið til að deyja fyrir hana?“
”Þú veist greinilega ekkert um mig. Ég elska hana meira en þú veist. Þú ert bara hugarfóstur! Holdgervingur sjónvarpsins! Farðu! FARÐU ÚR HAUSNUM Á MÉR!“
”Þótt að þú sért búinn að læra mikið ertu ekki orðinn nógu viljasterkur til að losna við mig. Þú ert samt nógu aumur til að losna við Ingu.“

Svo skaut hann. Inga féll til jarðar. Ég er brjálaðri en ég hef nokkru sinni verið. Ég skýt hann í tætlur. Bókstaflega. Ég get bara vonað að hann væri farinn núna. En það skiptir ekki máli. Inga er samt dáin.

_________________________________________________

Þar sem Inga er dáin á ég mér engan tilgang lengur. Ég get ekki fundið neitt gott við þennan skrítna heim sem ég er staddur í. Ég held henni fast upp við mig. Ég finn hvernig líf hennar fjarar út. Mér hefur mistekist. Ég… ég vildi að ég væri dauður.

Ég geng út, skýt nokkrar geimverur og stíg í bílin. Verð að komast burt áður en þeir sprengja allt. Ég reyni að keyra burt en það er fullt af geimverum fyrir og bíllin verður allur subbóttur af græna blóðinu sem spýtist úr þeim. Þvílík demba. En þrátt fyrir það sé ég það. Kjarnorkubomban er á leiðinni úr himnum og það er ekkert sem ég get til að sleppa frá því. Hér kemur það. 3…2…1… búmm.

”SJITT!!!“ segi ég er ég rís upp úr spítalarúminu.
”Ekki fegrustu orð sem ég hef heyrt frá sjúklingi sem er búinn að vera í dái í eina viku.“ sagði læknirinn.
”dái…?“ Ég er alveg í ruglinu.
”Ég talaði við kærustuna þína. Hún er að koma til að sækja þig.“
”Inga?“
”Nema þú eigir aðra kærustu.“ sagði hann og glotti.

Eftir að kafna næstum úr faðmlögum af Ingu, riðum við heim á Eragon. Kanski, bara kanski var bílslysið það besta sem hefur hent mig.

_________________________________________________

”Helduru virkilega að hann vakni aldrei aftur?“ sagði Inga með tárin í augunum.
”Sigurður er nógu heppinn að vera á lífi eftir bílslysið. Ég mun ræða við foreldra hans á morgun hvort þau vilji halda honum á öndunarvélini eður ei.“ svaraði Björnþór læknir.
”Þú mátt ekki drepa hann.“
”Þú gerir þér grein fyrir að hann gæti aldrei vaknað aftur.“
”Af hverju ekki? Þú sagðir áðan að hann ætti að vakna fljótlega!“
”Það er það skrýtna. Það er eins og heilin vilji ekki vakna. Ég get ekki útskýrt það en þangað til heilinn er búinn að því sem hann er að gera, á Sigurður ekki eftir að koma úr dáinu."
Inga kyssti hann á ennið og kvaddi hann. Ekki endilega að eilífu, en þangað til sjónvarpsýkti heilinn hans gerði það sem hann þurfti að gera.

_________________________________________________

Eftirmáli:
Foreldrar Sigga héldu honum á öndunarvélini en áttu ekkert annað en vonina, um að einn dagin mundi sonur þeirra vakna aftur. Inga heimsótti hann á hverjum degir í þrjá mánuði. Eftir það minnkuðu og minnkuðu heimsóknir hennar. En hún hefur ekki gleymt honum og mun aldrei gera það.
Siggi er enn í dáinu. Kanski í einn dag í viðbót. Kanski hundrað. En hann veit að einn dagin mun hann sleppa frá sjónvarpsveikumheila sínum og byrja að lifa lífinu.

(And I find it kind of funny
I find it kind of sad
The dreams in which I'm dying
Are the best I've ever had
I find it hard to tell you
I find it hard to take
When people run in circles
It's a very very, mad world, mad world)


The End?