Það var eitt sinn.. fyrir langa, langa löngu í bæ einum einhversstaðar útá landi að prestur kom í heimsókn.. hjónakornin tóku á móti honum og buðu hann velkominn.. Bóndi og prestur setjast inní stofu og fara að tala um daginn og veginn. Bóndakona sest nálægt þeim við rokkinn sinn svo hún geti hlerað samtal mannana.. eftir dágóða stund, þegar presturinn er búinn með kaffið sitt labbar hann út og segjir “vert sæll og vertu blessaður” við bóndann. Konan var alveg í skýunum! Presturinn hafði blessað bóndann hennar. Núna varð hún að monta sig eitthvað við vinkonur sínar!
Hún tók upp tólið [símar voru víst til þá!] og hringdi í allar bestu vinkonur sínar. Ein þeirra varð svo pirruð á þessu monti í konunni þannig að næsta dag, þegar bóndinn var við veiðar kom hún heim til bóndakonu með köku. Bóndakonan hleypti vinkonu sinni að sjálfsögðu inn. Vinkonan setti kökuna á borðið og dró fram hníf. Hún byrjaði að skera kökuna en þegar bóndakonan kom nálægt henni til að hjálpa henni stakk vinkonan hana í hálsin. Bóndakonan hné niður og dó fljótlega *1 mínútu þögn*

[ekki eins og þessi saga tengjist þeirri sem ég ætla að segja núna.. viltu byrja fyrir alvöru? Frábært! :D]

Eitt sinn í fjarlægri sveit var ungur maður. Maðurinn hét Kári og var einkar ljótur maður. Hann átti samt fallega og góða stelpu. Þessi stelpa var afskaplega gáfuð og þótti Kára afar vænt um hana. Hún var líf hans og yndi. Þegar fólk kom í heimsókn talaði það aldrei við Kára. Fólk talaði bara við dóttur hans. Kári sat þó alltaf nálægt og hlustaði á samtölin.
Einn daginn kom eldri maður í heimsókn. Hann fékk leyfi til að tala við dóttur Kára. Kári fylgdi manninum upp og kom sér svo fyrir nálægt, þó ekki í sjónmáli, til að geta hlustað á samræðurnar. Maðurinn heilsaði dóttur Kára og sagði henni að hlusta vel á sig. “passaðu þig á föður þínum, hann gæti orðið svo öfundsjúkur út í þig að hann muni drepa þig. Snúðu vörn í sókn og dreptu hann áður.”
Þegar Kári heyrði þetta stífnaði hann upp. Hann fattaði svo að dóttir hans var svo góð að hún myndi ekki gera flugu mein.
Næstu dagar voru frekar vandræðalegir. Í hvert skipti sem dóttir Kára handlék hníf stífnaði Kári upp og byrjaði að skjálfa. Hann hugsaði um orð mannsins. Skildi dóttir hans taka mark á þeim?
Einn daginn í eldhúsinu tók dóttir hans upp hníf og labbaði að Kára. Kári varð svo hræddur að hann vissi ekki hvað hann ættti að gera. Hann tók vasahnífinn sinn upp úr vasanum og setti að hálsi dóttur sinnar. “hingað og ekki lengra!” sagði hann og reif hnífinn af henni. Stúlkan glotti bara og sagði “svo maðurinn hafði rétt fyrir sér”. Á sama augnabliki fann Kári fyrir hnífnum stingast inní hann. Hann hugsaði um mistök sín. Núna náði þetta svo sannarlega ekki lengra. Hann var dáinn. *1 mínútu þögn*

[ahahahaha plataði þiig! Núna kemur fyrir alvöru ^^ Lofa! :D ]

Það var eitt sinn hestur. Mjög fallegur hestur. Eða.. nei.. mjög ófríður.. hann var samt vel viljugur og með fallegann vöxt.. eða.. þetta er lygi.. hann var latari en snigill og feitari en belja..
Allavega.. þessi hestur var svo ófríður að bóndinn nennti ekki að eiga hann.. hann sleppti honum í dalnum. Hesturinn hljóp.. nei labbaði.. segjum frekar skreið með fram dalnum.. hann var a hugsa um að gæða sér á girnilega grænu grasinu fyrir neðan sig en nennti því svo ekki.. “ég mun beygja mig niður fyrir vatni” hugsaði og hélt þessu ferðalagi áfram. Nokkrum tímum seinna var hesturinn alveg að deyja úr þorsta. Þá sá hann hana. Töfrandi, falleg, hvernig hún hreyfði sig. Vá! Slíka fegurð hafði hesturinn aldrei séð. Hann labbaði að henni og fékk sér að drekka. Þessi á var svo falleg að hálfa væri nóg. Máski var það bara útaf því að hesturinn var svo þyrstur, en hann naut allavega vatnsins í botn.
Allt í einu finnur hesturinn að það er barið aftan á hann. Hesturinn kippist við og ætlaði að taka hausinn upp og koma sér frá bakkanum en var of latur. Aftur var barið á hann. Hesturinn var næstum dottinn ofan í beljandi stórfljótið. [já mikið rétt =)] Hesturinn leit aftur fyrir sig. Þetta var lítil stelpa! Og hún var að klappa honum. Núna var að duga eða drepast. Hesturinn varð að koma sér upp. Hann lyfti hausnum nokkra sentímetra upp. “sterkur, hestur sterkur.” Hugsaði hann..
Nei! Hann gat það ekki. Hann hætti að streitast á móti og þegar annað þungt högg féll á bakið á honum datt hann ofan í fljótið. *1 mínútu þögn*

[já.. þessi saga tengdist heldur ekkert þeirri sem ég ætla að segja.. orðin leið/ur á þessu? Aight.. látum þær tengjast :D]

Litla stelpan horfði á eftir hestinum þegar hann rann með fram ánni. Hún signaði sig og hélt svo ferð sinni áfram. Hún valhoppaði um dalinn með litla körfu í hendinni. Þessi stelpa hét Klara. Hún var með ófríðari stelpum sveitarinnar. Hún hafið slitið hár sem stóð út í loftið, var rangeyg og þótti ekki vel vaxin. Klara hataði náttúruna. Hún var þar bara því að það var ekki búið að finna upp á tölvum. Klara var viss um að hún hafði fæðst á vitlausri öld.. þetta gat ekki átt að vera svona. Klara var góður forritari. Það vissu allir! Hún gat bara ekki notað það! Klara ætlaði að finna uppá tímavél. Hvenær? Það var annað mál. Jón Grjón bóndinn á Kjartansstöðum var maðurinn sem ætti að hjálpa henni. Hann var neflilega enginn venjulegur bóndi. Jón Grjón var sagður vera göldróttur. Hann átti enginn dýr og hvað þá pening svo það var ómögulegt að segja hvernig hann fékk matinn sinn. Jón Grjón var líka hættulegur maður. Eða… það héldu allir.
Klara ákvað að taka áhættuna. Hún bankaði uppá hjá Jóni Grjóni. Dyrnar opnuðust en samt var Jón Grjón ekki við dyrnar. [:O] hún gekk inn og sagði “halló” leðurblaka flaug yfir hana og reif í hárið á henni.. [jamm leðurblökur á Íslandi :D] Klara barði í hausinn sinn og sló til leðurblökunar. Lítill bréfmiði datt á gólfið. Hún tók hann upp og á honum stóð “út!”
“pfff” hugsaði Klara. Hún var sko ekki hrædd við bréfmiða.. hún labbaði innar og leit í kringum sig. Hún rakst á þá ljótustu grímu sem hún hafði séð. Þetta var af konu sem var alveg stíf í andlitinu. Konan var ljótari en hún Klara! Klara kveikti á kerti og sá fleiri grímur. Hún sá grímu ungs manns sem var ófríðari en allir menn sveitarinnar. “ojj” hugsaði Klara. Hún vildi svo ekki sjá þennan mann meira. Hún leit í kringum sig og sá að herbergið var fullt af ljótum grímum. Allt í einu sá hún hest. Þessi hestur var sko ljótur! Ljótur og feitur [:O] Klara kannaðist við þennann hest.. þetta var hesturinn sem hún hafði klappað áðan! Hún varð að koma sér í burtu frá þessum stað. Hún hljóp út. Þegar hún kom að dyrunum stóð einhver í gættini. Þetta var Jón Grjón!
Klara. Ég hef beðið eftir þér! Hann tók upp hníf og setti að hálsinum hennar.

Sál Klöru umbreyttist! Hún fór í grímu, gríman var ljót. Þvílíkur hryllingur! Þá áttaði Klara sig. Þetta var hún! Lítið tár rann úr sálinni. Síðasta tár Klöru.. síðasta tilfining.


[þetta gæti verið ástæðan fyrir því að Íslendingar eru svona fallegir og hestarnir svona góðir! Hmm..:P
nahh..
oog já.. lokin voru gerð í flýti *-) þreyta :O
Fyrsta greinin mín á sorpinu ef þetta verður samþykkt :D whee]