Þið afsakið hvað hún kemur seint, en ég var búin að vera að leita að persónunum mínum =/ Well enjoy og svo kemur fram haldið um leið og ég verð búin að skrifa það =D


Sjónvarpið malaði og Jhad kveikti sér í playmokalli * hóst * afsakið meinti sígó * hóst * nei djók, pípu með þurrkuðu horssataði. Reyndar var hann að reykja appelsínu en neitaði að viðurkenna það fyrir sjálfum sér. Það var dauðaþögn í húsinu fyrir utan sjónvarpið og útvarpstækið, en þau voru bæði stillt á hæsta. En undir niðri heyrði hann einhverja skruðninga, garnagaul =O Hann fékk sér bleikar apríkósur, og beið, en enn heyrðust skruðningarnir, og þeir komu ekki úr maganum, þetta var frá jörðinni! Nei, hvað ætli jörðin hafi garnagaul, eða hefur hún garnagaul??
*-*_*-*
Já, ég hef svona á milli lína, sammála? Datt það í hug!
*-*_*-*
En annars staðar í heiminum langt í burtu, í annarri stjörnuþoku langt frá okkar hefur Svarthöfði, arrrg nei einbeita sér!!!
Já, en annars staðar í heiminum, var stelpa með deja vu! Ég veit ekki hvort þið vitið hvað deja vu er, en ef ekki þá útskýri ég það; deja vu er sú tilfinning sem er þannig að þér finnst þú hafa upplifað einhvern hlut áður.
*-*_*-*
En annars staðar í heiminum langt í burtu, í annarri stjörnuþoku langt frá okkar hefur Svarthöfði, arrrg nei einbeita sér!!!
Já, en annars staðar í heiminum, var stelpa með deja vu! Ég veit ekki hvort þið vitið hvað deja vu er, en ef ekki þá útskýri ég það; deja vu er sú tilfinning sem er þannig að þér finnst þú hafa upplifað einhvern hlut áður.
*-*_*-*
En annars staðar í heiminum langt í burtu, í annarri stjörnuþoku langt frá okkar hefur Svarthöfði, arrrg nei einbeita sér!!!
Já, en annars staðar í heiminum, var stelpa með deja vu! Ég veit ekki hvort þið vitið hvað deja vu er, en ef ekki þá útskýri ég það; deja vu er sú tilfinning sem er þannig að þér finnst þú hafa upplifað einhvern hlut áður. Hún hafði svo sannarlega upplifað þetta áður, Hope horfði á foreldra sína rífast um hvor hefði fengið meiri kjúkling og hvor hefði fengið meiri kartöflur!
Þetta var samt augljóst, ekki var mamma með helling af kjúklingabeinum á disknum og pabbi var ekki með hauga af kartöfluhýði! Hope fer út á ganginn og lokar hurðinni, fer í dúnmjúka úlpuna og hleypur út í frostið, allt er svo stillt og hljótt, eða hvað, óljós titringur neðan úr jörðinni, og hún var sannfærð um að hann færi vaxandi! Hún hljóp eftir götunni og dinglar bjöllunni hjá bestu vinkonu sinni.
*-*_*-*
Eldfjallafræðingurinn Sigfinnur Jónsson (WTF hann var ekki ein persónan í sögunni!) leit á mælinn, eldfjallið var alveg að fara að gjósa! Miklir skruðningar og viðeigandi kvika gususuðust upp úr eldfjallinu(gusuðust skruðningarnir upp?) Oh well, lets keep it with the original story!=0 Jájá Sigfinnur drapst í kvikunni og kom ekki mikilvægum skilaboðum um heimsendi til skila blablabla.
*-*_*-*
Joan opnaði hurðina fram í forstofuna og gægðist inn fyrir dyrnar, reynið að ímynda ykkur þetta, svarthærð stelpa sem er mjög hrædd!!
“Mamma!! Þú sagðist ætla að koma heim um fimmleytið!”
Hugsanir þutu um kollinn á henni, hvar var mamma, hún hafði ætlað að sækja pabba í vinnuna!
Hún kveikti á sjónvarpinu og við blasti henni mynd af bílslysi.
“Já, fólkið sem dó í bílslysinu heita Annetta og David Smithers.”
Fréttaþulurinn snéri sér að annarri frétt um undarlega skruðninga og ýmislegt frá jörðinni meðan Joan starði á sjónvarpið.
“Mamma, pabbi?”
Hún brast í grát, þegar hún hafði séð þetta kaos í bílslysinu, hún yrði að fara fljótt, annars kæmi löggan, hún vildi ekki fara með löggunni. Með augun full af tárum hljóp hún upp stigann og sótti bakpokann sinn og setti allt það mikilvægasta ofan í hann.
Hún horfði æa myndina af mömmu og pabba, og setti hana svo ofan í bakpokann sinn og stökk niður í eldhúsið og tók með sér vatnsbrúsa og appelsínusafa og svo tók hún pítsurnar frá því í gær og epli, heilan poka! Hún hljópút í myrkrið en fann þá að eithvað blaut skall á hana.(dummdummdummdummm)Hvað var þetta, hún leit í áttina að stóra kjarnorkuverinu og sá að það stóð í ljósum logum, og frá geislavirki úrgangurinn spýttist út í loftið.
*-*_*-*
Johny var að horfa á sjónavarpið, ekki að það væri eithvað undarlegt. En fréttin var undarleg:
“Öll dýrin í dýragarðinum eru að ganga af göflunum. Og úlfarnir eru sloppnir og enginn veit hvað orðið hefur af þeim.”
Johny fór út á svalir, blómin í garðinum voru öll að deyja, hann skildi ekkert í þessu!
Hann horfði á garðinn sinn og fann titring í jörðinni. Hvað var þetta? Svo leit hann í kringum sig og sá tvö rafgul augu stara á sig. Þetta var úlfur. Lamaður af ótta lyppaðist Johny niður og sá úlfinn stökkva í átt að sér. Og svo fann hann beittar vígtennurnar sökkvast í hálsinn á honum, honum sveið, en úlfurinn hljóp í burtu, þetta var undarlegt, því að hann ætti að vera dauður, en sárið var bara upphlayft og grátt.
Svo kom sprengingin, svo há og mikil að hann féll á fæturna, svo ekkert.