‘Ó, heimur. Ó, mikli heimur. Hví yfirgefurðu mig á þessari stundu? Hví hendurðu mér í sjóinn og stendur á bakkanum á meðan ég reyni að muna þá hluti sem sundkennarinn reyndi að troða inn í hausinn á mér í þriðja bekk? Hví, ó, hví?!

Er þetta það sem þýtur í gegnum huga þinn á venjulegum miðvikudegi? Er þetta það sem smeygir sér inn í alla litla skima meðvitundar þinnar og fyllir hjartað af sjálfsvorkun?

Þá höfum við einmitt rétta hlutinn fyrir þig!

8 karata gullfesti getur lýst upp daginn þinn eins og sól! Hún getur hjálpað þér að sitja í gegnum leiðinlega viðskiptafundi, eða erfiðan dag í Yoga tíma! Hún getur…’

…

Er það bara ég eða hafa auglýsendur gengið heldur langt á síðustu árum? Hugsaði Tómas þar sem hann sat í sófanum sínum, inni í stofunni sinni, sem einhverra hluta vegna virtist vera staðsett í húsinu hans. Hvílík kaldhæðnisleg tilviljun, ekki satt? Ekki? Ég verð að vera algerlega 100% sammála þér, kæri lesandi.

Þar sem hann sat og velti fyrir sér því hneykslismáli sem að Íslenskt samfélag dagsins í dag var að verða, gelti hundurinn hans, Bjartur, í von um að fá mat.

Tómas, verandi sá lati maður sem hann er, kaus að hundsa angistarlegt ýlfr hundsins og halda áfram að velta sér upp úr ekki-svo-heimspekilegum hugsunum hins venjulega miðaldra íslendings.





Það er einmitt af ofangreindum ástæðum, sem að ég hef ákveðið að leyfa Tómasi ekki að fá hlutverk aðalpersónu þessarrar sögu. Dóttir hans, Inga María, fær það heldur ekki. Einfaldlega vegna þess að höfundur þessarar stúlku veit sama og ekkert um þann skrautlega karakter.

Í staðinn mun steininum vera kastað til Áróru.

Áróra er gömul. Hún er kölkuð. Hún er á allan hátt leiðinleg persóna sem enginn ætti í raun að nenna að velta sér upp úr. Af þessum ástæðum hefur höfundur kosið hana. Ekki margir vita þetta, en höfundur þessarar…ritningar…sögu…einhvers…er sadisti. Þessvegna hefur hann ákveðið að gera þessa ritningu…sögu…eitthvað…eins kvalarfullt, langdregið og – auðvitað – leiðinlegt.

En þar sem að höfundur er álíka jafn lélegur í persónusköpun og hann er mikill sadisti, hefur hann ákveðið að það sé of mikið verk að búa til persónu Áróru, og hefur þar með ákveðið að halda sig við hinn upphaflega sögumann, Tómas.

Nú, þar sem höfundur er ekki heldur með neitt rosalega fjörgugt ímyndunarafl, og ætti í raun að vera að gera annað í augnablikinu, hefur hann ákveðið að skrifa aðeins um hugsanir Tómasar, í stað langrar sögu með hinu klassíska upphafi, meginmáli og endi.

…

Við fórum í þessa tilgangslausu dellu um það leytið sem að hinn litlausi karakter sem að söguhetjan, Tómas E. Guðmundsson var að hundsa hundinn sinn.

Fyrir þá sem að hafa einhvern áhuga á að vita það, þá stendur stafurinn ‘E’ í Tómas E. Guðmundsson ekki fyrir neitt sérstakt. Honum hafði einfaldlega þótt flottara að geta skrifað eitthvað sem millinafn, eins og allir gáfulegu mennirnir, svo hann ákvað að breyta nafni sínu úr Tómasi Guðmundssyni í Tómas E. Guðmundsson. Þessi Tómas okkar er hinsvegar ekki hið íslenska skáld ‘Tómas Guðmundsson’, fyrir þá sem að einhverra undarlegra hluta vegna voru farnir að halda það.

Höfundur er aftur farinn útaf hinu upphaflega umræðuefni, og ætlar þessvegna að fara aftur inn á það. Þar sem að höfundur er ekki góður í því að skipta um umræðuefni, þá mun það vera gert á mjög hraðan, óþægilegan og ruglandi hátt.

Tómas stóð upp og gekk inn í eldhús (ykkur fannst þetta ruglandi. Ég sé það í augunum á ykkur. Það er satt. ÆÆÆÆ SÍÍÍÍ JÚÚÚ!).

‘’Eintóma helvítis pakkadrasl sem að helvítis krakkinn lætur ofan í sig!’’ tautaði hann þegar að það eina sem blasti við honum í ískápnum var eintómt helvítis pakkadrasl.

“Getur barnið ekki farið að flytja út? Það verður 18 ára næsta sumar…betra er seint en aldrei, segi ég nú bara,” Það er rétt. Tómas er einn af þessum mönnum sem virðast ekki gera neitt annað en að tala endalaust við sjálfan sig.

Ofangreint barn mun auðvitað vera Inga María, fyrir þá sem að eru áhugasamir.

Þar sem að Tómas hafði ekki fundið neitt nema eintómt helvítis pakkadrasl í ískápnum, ákvað hann að setjast aftur niður fyrir framan sjónvarpið.

Vandinn var bara sá, að eins og áður kom fram, þá er hann Tómas E. Guðmndsson mjög löt persóna.

Af þeim ástæðum lét hann sér nægja að setjast við eldhúsborðið og lesa dagblaðið, jafnvel þó hann væri gleraugnalaus og gæti ómögulega lesið án þessara tveggja litlu, flötu glermassa.

Eins og greint var frá fyrr í þessari…ritningu…sögu…einhverju…þá hefur höfundur ekki mikið ímyndunarafl. Þessvegna verður hann að stoppa hérna, og einfaldlega hætta. Höfundur gerir sér fulla grein fyrir því að þetta er lélegur endir. Höfundur gerir sér einnig fulla grein fyrir því að fyrr í þessum texta kom fram að þessi saga væri ekki hin hefðbundna saga með upphafi, meginmáli og endi. Þess vegna verða lesendur einfaldlega að sætta sig við þetta.

ÞÍ END (sem er ekki til í þessari óhefðbundnu sögu).





Ég vil tileinka persónuna ‘Tómas’ til íslenskukennarans míns, Hjartar, sem ég byggði þessa persónu lauslega á.

Cho, you should know what I mean.