Jæja, ég er ekki komin aftur inná sorpið, enn nokkur próf eftir og ég má eiginlega ekki vera hérna núna því að þá síkist ég aftur af hinni rosalegu sorpsíki og kemst aldrei aftur í burtu - ekki að það sé eitthvað slæmt en ef maður ætlar að drulla sér í gegnum prófin þá þarf maður víst að læra - þannig að ég verð bara snögg og skýst svo í burta til at snakke dansk!

Anyway, þá var ég að skrifa sögu, ehemm…mjög merkilega indeed. En nóg um það…ætla bara að senda hana inn og athuga hvort einhver fattar hvað er í gangi, þannig er nefnilega mál með vexti að sagan er miklu lengri og miklu meira á bakvið hana, hún er bara ekki komin niður á blað - sem gerist líklega aldrei þar sem að ég gefst alltaf upp - svo að þetta gæti verið frekar ruglingslegt!

En endilega segiði hvað ykkur finnst ;)

Here we go…

Mér finnst ég vera að drukkna. Hvernig er hægt að vera svona heimskur. Svona asnalega vitlaus og skrítinn. Af hverju hlustar hann aldrei. Af hverju tekur hann aldrei eftir neinu. Mér líður illa. Líður eins og ég þurfi að kasta upp.
Þetta var bara koss. Bara einn koss. Og það er ekki eins og hann hafi staðið eitthvað lengi. Ég ýtti honum í burtu um leið og ég áttaði mig. Það var hann sem kyssti mig. Ég vildi að ekkert af þessu.
Hvernig fékk hann mig út í þetta? Ég vissi að þetta myndi aldrei ganga. Við vorum of náin. Ég hefði átt að segja nei. Ég vil ekki missa hann. Hvað er að mér? Ég verð að gera eitthvað. Ég get ekki misst fleiri. Ég verð að segja honum frá barninu. Ég get þetta ekki ein. Nei, ég get ekki sagt honum það. Þá finnst honum að ég sé að þröngva einhverju að sér. Ég verð að eyða því. Nei, ég get það ekki. Ég get ekki tekið líf. Ekki eftir það sem ég hef gengið í gegnum. Aldrei.
Ég verð að tala við hann. Ég verð að fá hann aftur. Ég get ekki án hans verið. Hann er besti vinur minn.
Mér finnst ég vera ein. Ein í heiminum. Ég fer til hans og segi honum allt og bið hann að fyrirgefa mér. Ég get ekki….
Ég get ekki farið til hans. Ég verð að standa á eigin fótum. Það er komin tími til þess. Ég get þetta. Ég þarf hann ekki. Hann er ekki það sem mig vantar. Það sem mig vantar er einhver sem stendur með mér í hverju sem á dynur. Öllu. Það er hann. Ég get þetta ekki….
Ég þarf ekki hjálp! Ég skal aldrei biðja um hjálp aftur. Það endar bara með ósköpum. Ég þarf ekki hjálp…


Ég elska hann….






Kæra Dagbók
Loftið er hvítt. Auðvitað. Loftin eru alltaf hvít á sjúkrahúsum. Þau lykta illa. Mér verður óglatt þar. Ég þoli ekki sjúkrahús!

Mynd af litlu barni hékk á veggnum. Maður með bók í höndunum sat í bláum stól upp við vegginn undir myndinni. Það var ótrúlegur hávaði þarna inni. Fólk kom og fór í sífellu og hávaðasamar bjöllur ráku upp skerandi hljóð með stuttu millibili. Fólk kvartaði og kveinaði og úrill hjúkrúnarkona stóð og reifst við mann með stórt og myndarlegt glóðurauga. Símon opnaði bókina sína. Hann skoðaði síðustu færslu. Hún var um sjúkrahús. Hann hafði skrifað hana fyrir örfáum mínútum. Hann lokaði bókinni aftur. Einhver öskraði og rauk út. Símon sá ekki hver það var en hann grunaði sterklega hver það hefði verið. Maðurinn með glóðurauga var í það minnsta horfinn. Úrilla hjúkrunarkonan hafði snúið sér að nokkrum flissandi stelpum sem virtust einungis þjást af óstöðvandi flissi og unglingaveiki á háu stigi. Úrilla hjúkrunarkonan spurði þær hvað amaði að þeim en virtist ekki fá neitt annað svar en aðra bunu af flissi. Hún rak þær út. Á leiðinni út stoppuðu þær fyrir framan Símon. Eftir þónokkrar hnyppingar og pot og enn meira fliss þá snéri ein þeirra sér að mér og sagði: „Hérna okkur langaði bara að segja þér, eða henni Lucy, “ hún benti á aðra flissandi stelpuna, „langaði að segja þér að henni fyndist þú…ehe…mjög sætur.“ Símon hélt að þær myndu deyja úr flissi. Þetta var orðið lífshættulegt.
„Nú, þetta hef ég nú sjaldan heyrt áður. En gaman að heyra svona, sérstaklega þegar maður er orðinn svona gamall,“ sagði hann. Þetta var reyndar algjörlega ósatt. Fólk var alltaf að minnast á hvað þeim fyndist hann ofsalega myndarlegur drengur. Og hann hafði oft lent í því þegar hann fór í verslunarmiðstöðina með Adelu að unglingsstelpur hlypu upp að þeim flissandi og spyrðu um eitthvað fáránlegt eða einfaldlega sögðu hreint út hvað þeim fyndist hann sætur. Honum hafði alltaf fundist það kjánalegt og óskaði þess af öllu hjarta að hefði ekki þetta útlit sem mörgum þótti svo eftirsóknarvert. Hann var alveg til í að skipta því út fyrir eitthvað annað til dæmis eins og heppni í ástarmálum. Hann strauk fingrunum í gegnum hárið. Bókin hans datt á gólfið. Stelpurnar þrjár þyrptust að henni til að taka hana upp. Símon hrökklaðist í burtu. Stelpan sem hinar tvær kölluðu Lucy rétti honum bókina. Bókin var opin.
„Þú ert ekki gamall. Bara aðeins eldri en við, í mesta lagi 21 árs. Hvað ertu annars gamall?“ sagði hún og brosti. Hinar flissuðu. En Símon var ekki að hlusta. Hann starði á blaðsíðuna þar sem bókin hafði opnast. Þar var mynd. Mynd af stúlku. Adelu. Hann hafði teiknað hana í smíðatíma. Það var rétt áður en mamma hennar veiktist.
Hann umlaði „19 ára“ án þess að líta upp og stelpan hallaði sér yfir hann til að sjá hvað hann var að horfa á.
„Ekki áttu kærustu?“ sagði hún og flissaði.
Símon rauk upp úr stólnum. „Fyrst ég er svona ofboðslega sætur væri það þá ekki bara mjög líklegt!“ sagði hann hærra og hvassara en hann ætlaði sér. Fullt af fólki leit upp og stelpurnar hrökluðust í burtu. Hann leit ringlaður í kringum sig. Svo æddi hann í burtu með augun föst á myndinni.
Hann gekk á einhvern. „Afsakið,“ sagði hann. Hann leit upp. Andlitið á teikningunni var beint fyrir framan hann. Þau þögðu bæði.
Adela horfði á hann. Hann leit undan. Hún gekk að mótökunni og sagði eitthvað við konuna sem sat þar. Hún benti henni á hurð sem var rétt hjá. Adela gekk að hurðinni og bankaði. Ung kona opnaði og bauð henni inn. Símon horfði á dyrnar skellast á eftir henni. Hjúkrunarkona kom labbandi í áttina að honum og sagði hikandi: „Simon Marille?“
Hann hrökk við. „Já, ég, hvað?“
„Þú getur fengið að sjá pabba þinn núna,“ sagði hún og benti honum á að fylgja sér.
Þegar þau gengu framhjá hurðinni sem Adela hafði farið inn um stoppaði hann í smástund og las á nafnspjaldið sem hékk á hurðinni. “Katarina Fiennes – Kvensjúkdómalæknir” Hjartað í honum missti úr slagi.
Hann áttaði sig á því hvað hún ætlaði að gera.

Kæra Dagbók.
Ég uppgötvaði í dag að ég á barn. Ófætt. En nú er það dáið.



Værsgo og nu skal jeg gå og læse min danske opgavebog. Hvis jeg kommer ikke igen så har jeg død af kedileghed…Umm…maður verður að æfa sig…

Ps. I was never here…