Hver hérna inni þekkir ekki hinn fræga Villa Vesaling hinn þriðja?
Ekki margir það eitt er víst.
En fyrir þá sem ekki vita hver hann er vil ég koma því á hreint. Hann er án efa einn merkasti maður sem uppi hefur verið ó já það er hann. Hann til dæmis fann upp hina órtúlega gerveiku uppfinningu drullumallið sem hefur verið notast við á nær öllum heimilum á landinu í mörg ár. Þrátt fyrir að margum manninum myndi þykja það meira er nóg fyrir eina mannsævi að finna upp drullumallið er svo alls ekki í tilfelli undramannsins hanns VillaVesaling. Hann fann líka upp aðferð til að minnka framleiðslu munnvatns í gini feitra ljóna og hefur það bjargað mörgum lífunum. Svo ekki sé minnst á það þegar hann bjargaði alveg milljónskrilljón manns (eða svo) úr miklu grjóthruni með því að notast á við eina hárspennu sem hann hafði á sér af “eintómri tilviljun”.
En nóg með hans merku afrek, það er tími fyir útlitslýsinguna.
Hann er ja …. hvernig geturmaður orðað þetta? Ekki mjög hávaxinn …hann er eitthvað um 120 cm. á hæð. Hann ber á höfði sér mikinn og máttugan pípuhatt sem hann hefur ekki tekið af sér síðan í barnæsku (ekki einu sinni þegar að hann legur til sunds, hvílíkt og annað eins). Sömuleiðis hefur hann ætíð á sér stórt og mikið einglyrni sem hann fæddist með. Og já hann hefur á sér nef sem er að minnsta kosti jafn stórt og kreptur hnefinn á fullmöxnum manni.

Jæja nú ættu allir að vera með það á hreinu hver hann Villi er ekki satt …
Hefst nú sagan.

Í drungalegum kastala á drungalegum stað var hinn drungaleigi Villi Vesaling að leggja á ráðin hvernig hann gæti búið til nógu kúl dót að það myndi fá fólk til að fara úr skónum sínum og henda út í sjóinn af engum almennilega góðumástæðum.
“HARALDUR”. Villi kallaði á ljótann kriplings aðstoðarmann sinn sem var grænmetisæta by the way.
“Já meistari” svaraði Haraldur hinn ljóti þegar að hann haltraði inn til húsbónda síns.
“Ég vil að þú farir í þorpið og takir alla tómata sem þú sérð” sagði Villi og benti út um gluggann. “Ég er með ýkt massíva hugmynd sem mun fá fólk til að fleyga skónum sínum út í sjó”.
“Já meistari”. Haraldur faðmaði Villa “Þú ert góður meistari” og fékk að vonum gott högg á hausinn.

Haraldur dulbjó sig sem hænu og setti á sig sólgleraugu svo að enginn myndi þekkja hann.
Hann leitaði um allt þorpið af tómötum en fann engan.
2Ó, nei meistarinn verður ekki glaður“ sagði Haraldur þá í mikilli örvæntingu og greip utan um hausinn á sér.
”Psst“ herði Haraldur fyrir aftan sig.
Það var stór svartur hrafn sem reykti pípu. ”Ég gæti reddað þér nokkrum tómötum eeef þú gefur mér eitt stykki heila í staðinn“.
”Ekki málið“. Haraldur opnaði á sér hausinn og fann sér til mikillar undraunar heilann vanta. ”æ,æ meistarinn hefur líklega notað hann til að búa til ofur brauðristina sína“.
Haraldur hinn ófrýnilegi hugsaði sig um í drúga stund og komst að lokum að þeirri niðurstöðu að Villi Vesaling þyrti ekki á heilanum sínum að halda.
”Bíddu hér, ég kem rétt strax“. Haraldur haltraði eins hratt og hann gat í átt að kastalanum.

Krypplingurinn læddist inn til húsbónda síns og sá sér til mikillar ánægju að hann var sofandi.
Tók þá Haraldur upp sög (sem hann geymdi í sokknum sínum) og sagaði efri hlutann af haus Villa.
Haraldur kom klýstuðum heilanum fyirir í Nóatúns poka (sem hann geymdi upp í nösini á sér fyrir neyðartilfelli eins og þetta). Hann setti í staðinn fyrir heilann kúklingalæri sem er líklega alveg jafn nothæft samt sem áður og hélt á stað til baka til tómatasölumannsins mikla.

”Héddna hefuru 'ða“ sagði Haraldur og rétti hrafninum pokann. Hrfainn leit ofan í og brosti allan hringinn og meira en það (það var frekar ógeðslegt reyndar).
”og tómatarnir“. Haraldur rétti fram skítuga lúkuna.
”Já þeir“. Hrafninn gramsaði í pípuni sinni og kom að lokum út með hendina fulla af tómötum (að minnsta kosti 378 stikki). ”Vá ég get ekki beðið eftir að sjá svipinn á konunni þegar að hún sér jólagjöfina sína“ sagði sá svarti þegar að hann leit á heilan sem hann hélt á.

Villi hlaut nær engan skaða af nýja ”heilanum" sínum fyrir utan að öðlast nýjan persónuleika sem kallar sig Róbert og hann hætti að geta hreift vinstri hendina. Allir köstuðu þó skónum sínum út í sjóinn svo að hann var sáttur.

Og þetta var sagan af krypplingnum, snillingnum og leiðini til að finna hundarð og þrjátíu tröllskessur og múta þeim til að byggja fyrir mann kastala úr jarðaberjasultu inn í miðri eyðimörk.