Heiða litla var 10 ára gömul og forvitn eins og aðrar stelpur á hennar aldri. Hún hafði stundum heyrt stærri stelpur tala um “að vera með strák” og þegar hún var búin að brjóta heilann um það í nokkurn tíma hvernig það færi fram, fór hún til móður sinnar og spurði hana um þessa hluti. Það var lítið um svör hjá mömmunni, sem roðnaði bara og fór hjá sér. Í staðinn ráðlagði hún Heiðu litlu að fela sig á bak við gluggatjöldin í herbergi stóru systur þegar hún kæmi heim með strák næst. Hún gerði það og daginn eftir lýsti hún atburðarrásinni fyrir mömmu sinn.

“Systa og vinur hennar sátu saman og töluðu svolitla stund og þá stóð hann upp, slökkti flest ljós og fór að kyssa hana og faðma að sér. Ég held að Systa hafi verið hálflasin því hann fór með höndina innundir blússuna hennar til að finna hjartað, alveg eins og læknirin gerir. Nema hvað hann var ekki eins klár og læknirinn. Hann ætlaði aldrei að finna á henni hjartað. Kannski hefur hann verið eitthvað lasinn líka því að eftir smástund voru þau bæði farin að mása og stynja. Honum hlýtur að hafa verið kalt á hinni hendinni, því hann brá henni undir pilsið hennar. En þá versnaði Systa bara. Hún fór að andvarpa og stundi þungar svo engdist hún sundur og saman og renndi sér neðar í svefnsófann. Það var þá sem hún fékk hitann. Ég veit hún fékk hita því hún sagðist vera orðin sjóðandi heit. Loksins komst ég svo að því hvers vegna þau urðu svona veik. Lifandi silungur hafði einhvern veginn komist innundir föt stráksins. Svo stökk hann út úr buxunum hans og stóð út í loftið, ábyggilega 20 eða 25 cm langur. Ég get svarið það. En strákurinn greip utan um hann til að hann slyppi ekki burt. Þegar Systa sá hann varð hún skelfingu lostin. Hún glennti upp augun, munnurinn seig galopinn niður og hún fór að ákalla Guð og svoleiðis. Hún starði á fiskinn og sagðist aldrei hafa séð neinn svona stóran. Hún ætti að sjá nokkra af silungunum sem við pabbi veiddum í sumar. En hvað um það. Systa hleypti í sig kjark og reyndi að bíta hausinn af fisknum. Allt í einu heyrðust undarleg hljóð í henni og hún lét hann lausan. Hann hefur líklega bitið hana til baka. Þá greip hún silunginn með báðum höndum og hélt honum föstum meðan strákurinn tók upp munnkörfu eða eitthvað svoleiðis upp úr vasanum og renndi henni svo yfir hausinn á kvikindinu svo það gæti ekki bitið hana aftur. Þá lagðist hún á bakið og glennti sundur lappirnar til að hún gæti klemmt silunginn saman og vinur hennar hjálpaði til með því að leggjast ofan á hann þar sem hann lá milli fótanna á henni. En silungurinn barðist upp á líf og dauða. Systa fór að kveina og veina og strákurinn átti fullt í fangi með að halda sér ofan á henni. Ég held þau hafi ætlað að drepa silunginn með því að kreista hann á milli sín. Eftir svolitla stund hættu þau að hristast og gáfu frá sér heilmikið andvarp. Strákurinn stóð upp og mikið rétt hann var búinn að drepa silunginn. Ég vissi að hann var dauður vegna þess að hann hékk máttlaus út úr buxnaklaufinni og eitthvað af innyflunum stóð út úr honum. Systa og strákurinn voru náttúrulega dálítið þreytt eftir bardagann, en þegar þau voru búin að hvíla sig dálitla stund fóru þau að gæla við hvort annað. Hann byrjaði að faðma hana og kyssa aftur. En svei mér þá, silungurinn var ekki alveg dauður. Hann byrjaði að tútna út og þaut upp einu sinni enn svo að þau fóru aftur að slást við hann. Þessir fiskar eiga ábyggilega níu líf eins og kettirnir. Í þetta sinn reis Systa upp og reyndi að kála silungnum með því að setjast ofan á hann. Eftir hálftíma baráttu tókst þeim loksins að drepa fiskinn. Ég veit að hann var endanlega dauður vegna þess að strákurinn fletti roðinu af honum og henti því í klósettið.”

“Mamma af hverju ertu svona skrýtin í framan?”