Stóri skáeygði strákurinn hann Sigurjón, betur þekktur sem Grjóni, gekk upp tröppurnar. Hann gekk og gekk og gekk og gekk og gekk og gekk. Já, mikið rétt, þetta var helv*ti langur stigi! En svo nennti hann ekki að labba og ýtti á “on” á rúllustiganum. Hann færðist hægt og rólega upp, í átt að áfangastaðnum. Hjartað hans hamaðist. Búmm Búmm Búmm, með föstum og ákveðnum takti. Hjartað var á fullu! Búmm Búmm Búúúúm Búmmmm Búmm Búúúmmmm. En núna með furðulegum og óreglulegum takti. Hann Grjóni var byrjaður að svitna. En það var nú bara vegna þess að það var svo heitt þarna. Hann átti líka við hjartavandamál að stríða. Grey strákurinn. En, loksins þegar hann náði toppnum, þegar hann fann að rúllustiginn var ekki lengur undir löppunum hans, heldur steypt gólf, þá gerði hann sér grein fyrir hann að hann væri kominn uppí póstgeymsluna. Þar hafði hann ekki komið í marga mánuði, því enginn vildi senda honum póst. (Enda var gæjinn skáeygður!)

En núna, núna sá hann glitta í bréf í póstkassanum sínum. Hann gekk rólega í átt að bréfinu. Þegar hann loksins nam staðar hjá póstkassanum sá hann brúnar slettur á bréfinu. Neftóbak. Hann sem aldrei hafði fengið póst áður. Var þetta afmæliskort? Eða kannski bara reikningur? Bæklingur? Ástarbréf? Hann velti þessu fyrir sér, svo lagði hann höndina að umslaginu, og opnaði það. Þetta var bæklingur. En enginn venjulegur bæklingur. Þetta var bæklingur sem átti eftir að breyta lífi Grjóna. Bæklingur um hvernig maður ætti að læra á banjó. Nú var hann Grjóni okkar sko alveg harðákveðinn í því að læra á banjó. Hans tækifæri í lífinu til að gera eitthvað skemmtilegt. Hann fór í hljóðfærabúð og keypti sér banjó. Nýjasta nýtt beint frá Spáni. “Turbo X Banjo 3000” hét banjóið hans. Kostaði ekki nema rúmar 74.000 krónur. Nú var skáeygði risinn okkar að pæla í því að stofna hljómsveit.

“Hmm” sagði Grjóni og klóraði sér í hausnum. “Fyrst þarf ég að finna einhverja til að vera með mér í hljómsveitinni…humm…hvar væri nú best að leita, google? altavista? leit.is?” Nei hugsaði Grjóni með sjálfum sér. “Ég held að það sé bara best að fara á ebay og kaupa mér hljómsveitarmeðlimi” Hann reddaði sér söngvara, sem kunni bara að jóðla. Hann reddaði sér líka trommara, en sá trommari kunni bara á bongó trommur. Svo fékk hann sér eitt stykki DJ. Þá var hann kominn með banjó, bongótrommur, jóðl og DJ scratch. Frábær samsetning að hans mati.

“I know. Yes. Aha. Oh yeah, the band's name is ”Krúsídúllurnar“. Yeah, sure. Ok, bye bye” sagði Grjóni í símann einn daginn. Hann var að tala við Fat Tony. “Swaaty Ugahili Baaaa LookaLooka Shoozzi” sagði afríski bongótrommuleikarinn, hann Geir. En enginn skildi hann, svo enginn svaraði honum. Grjóni gaf honum þorskhausa, svosem ekki af neinni ástæðu. Honum leið bara eins og að gefa Geira nokkra þurra þorskhausa. Geira fannst hausarnir alveg voða voða góðir. “Takk æðislega” sagði Afríku-Geir, á frábærri íslensku.

Það var þá, akkúrat þessi sekúnda í lífa Grjóna, sem hann fékk hugskeyti. Hugskeyti frá ömmu Siggu, sem bjó í Þórshöfn. Það var þá sem skáeygði risinn okkar hann Grjóni kom með tíðindin. "Strákar, við erum að fara til *bíííiííp*

-To Be Continued-


Hvað gerist næst hjá Krúsídúllunum okkar?
Hvert fara strákarnir?

Þetta eru spurningar sem þið spurjið ykkur eflaust ekki um.

En samt. Allt þetta í framhaldinu af…Stóra skáeygða stráknum honum Sigurjóni. (vó maður geðveikt nafn)