Hetjuskapur! Enn ríða hetjur um héröð og stoppa óbótamenn frá því að valda tjóni á eignum og geðheilsu saklausra vegfaranda! Riddarar, sem reyndar voru aldrei til hér á Íslandi á öldum áður, hafa snúið aftur og verja ykkur gegn árásum óprúttinna óbótamanna/mynda!

Nú spyrjið þið ykkur líklega, hvað í fjandanum er gaurinn að babla?

Svarið er einfalt, ég er hér kominn til að segja ykkur frá nútímalegri hetjusögu, eitthvað til að hlýja sér í skammdeginu, vissan um að hugrakkir menn eru úti að verja ykkur gegn óþokkum sem reyna að skemma jólaskapið strax í júní og öðrum sem jafnvel ganga svo langt að hreyfa sig úr stað!

Þannig er nú mál með vexti að við HugiFullkominn vorum úti að ríða um héröðin og vorum komnir að MSN, sem er stórt konungsríki við strendur Internetshafsins mikla. Hestarnir voru orðnir þreyttir þannig að við stöðvuðum svona rétt til að brynna þeim. Fljótlega heyrðum við köll óma, beiðni um hjálp flaut um loftið og barst okkur til eyrna! Við vorum ekkert að tvínóna við hlutina heldur skelltum okkur strax á bak og riðum í átt að hljóðinu. Þegar að staðnum var komið sáum við hræðilega sjón, hræðilega!

Þarna var bundin við stein Dagný nokkur, en þessi steinn var náttúrulega við hellismunna, en á milli okkar og þessarar hjálparlausu yndismeyjar var hið hræðilega, það sem fær venjulega menn til að detta niður af hræðslu og forða sér se, fætur toga, en við vorum ekki venjulegir, við vorum riddarar!

Þannig að þegar við sáum þessa hræðilegu veru spúa eldi allt í kring, skapilla með meiru, þessa hræðilega display-mynd sem hafði fangað Dagnýju og bundið hana svona líka fagmannlega við stein, hver hnútur var hertur vel og endurskoðaður þrisvar sinnum, einnig var bundinn hnútur á hnútana rétt til þessað tryggja þetta enn frekar! Display-myndin, sem hafði áorkað nógum skaða með að færa sig í fyrsta lagi en margfaldað skaðann með því að ræna eiganda sínum, kom auga á okkur hetjurnar þar sem við lágum í leyni í nálægum runna og spúði að okkur miklum eldi, en við vorum fljótir að hugsa og stukkum bakvið næsta stein. Við önduðum léttar rétt á meðan runninn fuðraði upp, en mynduðum síðan plan.

HugiFullkominn myndi ná athygli myndarinnar með grófum dansi upp við nálægt tré, á meðan ég myndi laumast aftan að henni og svoleiðis buffa hana! Buffa hana það illilega að hún myndi aldrei aftur líta dagsins ljós, vera gleymd mitt í ónýtum hörðum diski á næstu rusalhaugum!

Þannig að HugiFullkominn gerði sitt verk, fór að dansa grófan dans upp við nálægt tré og sinnti því verki svo vel að ég varð að taka vel á til að hætta að glápa á hann og einbeita mér að mínu verki. Ég læddist hægt og rólega aftan að myndinni á meðan hún var á fullu að hvetja HugaFullkomin áfram, þegar ég leit seinast sást vart orðið í hann fyrir stórum nærbuxum myndarinnar. En hann hélt ótrauður áfram og ætti skilið orðu fyrir!

Að lokum var ég kominn alveg upp að henni og með einu höggi í hæl hennar buffaði ég hana svo allsvakalega að slíkt hafði ekki sést um þessar slóðir í margar aldir! Myndin rak upp ógurlegt öskur og féll við, jafnsteindauð og steinninn sem hún lenti á.

Þannig að ég hljóp til HugaFullkomins og við hrósuðum sigri, hann klæddi sig aftur og við riðum af stað, vissir um að enn ein hetjudáðin væri að baki! Þangað til að Dagný öskraði á okkur.

“Fávitarnir ykkar! Þið gleymduð mér! Losið mig!”

Þannig að við snerum við, leystum hana á einstaklega hetjulegan hátt og fórum með hana til síns heima, skildum hana þar eftir og riðum svo inn í sólsetrið, enn ein hetjudáðin að baki.