Komið vinir, komið, ég hef sögu að segja.

Það var á gamlárskvöldi fyrir mörgum mörgum árum. Ég lá þarna útúrdópaður og illa til fara og þóttist vera konungur alheimsins. Þá allt í einu gekk til mín stúlka, sem seinna gerðist hugari og því síðar sorpari og mun líklegast lesa þessa grein, og sagði:

“Hey, kallinn, áttu pípu? Alveg helvítis hellings pípu? Þú veist að ég vil fá núna strax!”

Ég benti þessum unga dópista sem gæti og gæti ekki verið Sungirl á að þetta væri stolið hjá henni. Eitthvað virtist henni ekki líka mín skoðun á hennar kveðskap því hún sparkaði fast í klofið á mér þar sem ég lá bjargarlaus á götunni og gekk að því loknu í burtu.

*áts*

Þar sem ég lá þarna á götunni emjandi og veinandi komu tveir ungir piltar að mér. Ég var að vonast eftir því að fá verkjatöflur hjá þeim en í staðinn ákváðu þeir að taka mig upp, eftir að hafa létt mig með léttaratækinu þeirra að sjálfsögðu, og fóru að kasta mér á milli. Þrátt fyrir að vera mjög léttur fann ég samt sársauka og varð því mjög feginn þegar þessir ungu piltar, sem gætu og gætu ekki heitið ASS og Marserus, fengu leið á þessu og köstuðu mér útí nærliggjandi skurð.

Þar lá ég stórslasaður maðurinn þegar ég tek eftir því að piltur gengur meðfram skurðinum og kíkir ofan í hann í leit að einhverju. Þegar hann kom að mér fór hann að pikka í fingurna á mér. Ég spyr:

“Hvað ertu að gera fíflið þitt?”

"Ertu ekki humar?“

”Nei, hann er í næsta skurði steikta fífl!“

”Afsakið, óþarfi að vera svona ókurteis væni minn,“ sagði pilturinn, sem gæti og gæti ekki verið kokkurinn lobsterman (þetta gæti og gæti ekki verið stolin hugmynd úr Darth Bob), og gekk í burtu.

Þegar hann var horfinn úr augsýn mundi ég skyndilega eftir því að ég hafði gleymt að biðja hann um að bjarga mér upp úr skurðinum.

*slær sig á ennið, fær nú hausverk ofan á allt annað*

Ég leit upp í himininn, þar sá ég tvær stórar tölur fljúga og hlæja að mér. Þessar tölur gætu og gætu ekki hafa verið 2469 og 2829.

Mér var farið að líða illa, alir hlógu að mér og meiddu mig og gerðu grín að mér. Kannski hefði ég ekki átt að segja kvöldið áður í dope-ass-high vímunni minni að ég hataði alla sorpara sem þarna voru og fleiri slæma hluti, mögulega um mæður þeirra.

Þar sem ég íhugaði þetta án þess að komast að nokkurri niðurstöðu komu tvær stúlkur valhoppandi í áttina að mér. Þær snarstoppuðu þegar þær sáu mig og fóru að spyrja mig spurninga:

”Hvað ertu að gera þarna?“

”Ég er í sólbaði, HVAÐ SÝNIST ÞÉR?“

”Haha… Ertu í sólbaði? En sólin skín ekki þangað! Hvernig geturðu þá verið í sólbaði?“

”Þetta var kaldhæðni.“

”Óóóóó.. hehe! Ég skil! =D“ Hvernig henni tókst að segja þennan broskall, veit ég ekki.

”Viljiði hjálpa mér héðan upp? Eða ætliði að standa þarna í allan dag og hlæja að mér?“

”Standa hérna í allan dag og hlæja að þér! Hvað annað? Ég datt einu sinni oní holu og enginn vildi hjálpa mér uppúr, það er svoooo gaman að geta hlegið að öðrum einhverntímann!“

Önnur stelpan hafði verið þögul fram að þessu, en hvíslaði nú einhverju að þeirri málglöðu, sem gæti og gæti ekki heitið Gellan123.

”Ha? Hvað? … Er það? Vá… Hehe… Jæja!“ Nú sneri hún sér að mér og sagði:

”Við þurfum að fara! Pabbi hennar vill ekki að við hlæjum að ókunnugum í skurðum! Skrítni maður!“

Eftir að sú þögla, sem gæti og gæti ekki heitið Lily2, hafði kastað bolta úr rauðu hári í mig, sem ólíkt öllu öðru sem skeð hafði á undan meiddi mig ekki, gengu þær í burtu.

Ég var farinn að sætta mig við að búa við Skurðaveg 5 næstu árin þegar allt í einu sá ég ungt par labba til mín. Allavega leiddust þau. Alveg þangað til að þau sáu mig það er að segja.

”Viltu hjálp félagi?“ spurði strákurinnæ

”Það væri, reyndar, mjög vel þegið,“ svaraði ég.

”Ekki málið þá!“ sagði strákurinn, sem gæti og gæti ekki heitið HerraFullkominn, og hjálpaði mér fullkomlega uppúr skurðinum. Get it? HerraFullkominn? Fullkomlega? Oh, bother…

”Vá! Takk fyrir! Það hafa like, milljón manns komið hingað og meitt mig og hlegið að mér en enginn hjálpað mér!“

”Hvað er að fólki nú til dags? Á afa míns yngri árum var fólk ekki svona, nei það hjálpaði náunganum hvenær sem hann hjálp þurfti!“ sagði strákurinn.

”Hjálpaði hverjum?“ spurði ég.

”Oh, bother…“ svaraði hann, ruglingslega.

”Elsk… Ég meina, HerraFullkominn, ég meina, æ, eh, heyrðu, eigum við ekki að fara að koma okkur? Við.. Ég meina, ég á pantað borð á þessum líka róm…Ég meina, kósí, ég meina, frábæra stað og við, ég meina, ég þarf að mæta til að gera tilkall til þess.“ sagði stúlkan, sem gæti og gæti ekki heitið supernanny.

”Þið eruð ekki saman, er það?“

”Jú.“ svöruðu þau bæði ósjálfrátt.

Síðan áttuðu þau sig.

”Nei! Nei, sko við bara, nei!“

”Nei, eh, ég ruglaðist, við rugluðumst. Já.“

Þögn.

Ég taldi það gáfulegast að leyfa þeim að halda að ég hefði trúað þeim og kvaddi þau því. Haltraði ég síðan í áttina að næstu heilsugæslustöð þar sem ég ætlaði að láta lækni líta á mig.

Loks kom ég að einni og gekk inn fyrir. Var lítið að gera svo ég gat labbað beint inn og fengið lækninn í pleisinu til að líta á mig. Var þetta kvenkyns læknir sem leit ekkert allt of gáfulega út. Ég var smeykur…

”Hæ, hvað er að þér?“ spurði hún.

”Mér er illt í fætinum, hérna sérðu… Á!“

”Hmmm… Bíddu aðeins.“ Hún skoðaði fótinn.

”Jebb, þú ert fótbrotinn. Ætli ég verði ekki að skjóta þig. Kemur fyrir bestu hesta… Sorglegt.

“SKJÓTA MIG?”

“Einmitt. Hefurðu eitthvað út á það að setja?”

“JÁ! Ég er ekki hestur, ég mun jafna mig ef ég fæ almennilegt gips!”

“Einmitt… Bíddu aðeins,” sagði hún og skrapp aðeins út.

Þegar hún kom aftur sá ég að hún var með riffil.

“HA? Ætlarðu í alvöru að skjóta mig manneskja?”

“Auðvitað. Ég veit hvernig á að bregðast við fótbroti, ég lærði dýralæknisfræði á Hvanneyri.”

“Fyrst þú ert menntaður dýralæknir afhverju ertu þá hérna á Heilsugæslustöðinni ÞAR SEM ALVÖRU LÆKNAR EIGA AÐ VERA?” panikkeraði ég.

“Mín afstaða er: Menn eru dýr. Gefðu mér opið færi, þá er líklegra að ég hitti þig almennilega.”

“ÞÚ ERT EKKERT AÐ FARA AÐ SKJÓ…”

*BANG*

“ÞÚ SKAUST MIG!” öskraði ég.

*BANG*

Þögn.

“OG AFTUR!”

*BANG BANG BANG*

“Ertu nokkuð enn lifandi væni?” spurði læknirinn.

Þögn.

“Jæja. Ég skil ekki afhverju fólk verður alltaf svona trekkt þegar ég ætla að fara að skjóta það… Þetta er það sem á að gera samkvæmt handbókinni!” sagði læknirinn, sem gæti og gæti ekki heitið Sirja.









—————————————–


Ég efast um að þetta hafi verið fyndið. En ég vil heyra ykkat álit! Ég vil líka fá að vita hvort þið skiluð þetta!

Ég meina, það þarf greinar á þetta áhugamál…