Ég samdi essa snilla sögu örugglega ein af eim bestu í heiminum



Týnda Kóronan



Einu sinni var prins í ríku sínu.
Við hliðinna á höllinni var landamæri og hinu megin við landamærin var önnnur höll og í henni átti heima prinsessa.
Prinsin var skotin í prinsessuni og hann ætlaði að byðja hennar en hann ætlaði ekki að gefa henni hring heldur kórónu, þetta var mjög falleg kóróna með rauðum, bláum, fjólubláum og gulum dementum.
Ein daginn þegar hann vaknaði og ætlaði að fara að hreinsa kórónuna var hún horfin.
Hann varð rosa hræddur en þá fann hann miða sem lá á gólfinu og á honum stóð ;
Kæri Prins
Núna er ég bún að stela fallegu Kóronunni þinni.
Ef þú villt hana aftur verðuru að finna mig.
Galdrakveðja
Galdrakallin í Dimma Skógi.

Greyið prinsinn fór að gráta, það var búið að stela kórónuni hans.
En allt í einu sá hann litla feita álfadís “ þú máttt ekki gefast upp, ég skal hjálpa þér “ Prinsinn var rosa glaður.
Hann ákvað að fara að leita af kórónunni.
Álfadísin ætlaði að hjálpa honum með að merkja leiðina með gull örvum.
Prinsinn var loksins tilbúinn, hann var búin að búa til nesti og látta hnakkin á strútinn sinn.
Strúturinn hljóp af stað, hann fór rosa hratt en þegar hann kom að skóginum hægði hann á sér því að hann sá gullitaða ör.
Þegar hann var kominn smá inn í skógin sá hann litla kanínu, hann spurði hana hvort hún hefði séð einhvern galdrakal með kórónu
“ já, hann hljóp þessa átt” sagði hún, benti áfram og hoppaði burt.
Hann fór þá leið sem kanínan sagði honum að fara og eftir smá stund sá hann aðra gull ör.
Hann hélt áfram þangað til að hann var kominn að stórum fossi , en hann sá enga brú hvað gat hann gert núna ?
Hann var að um það að gefast upp þegar álfadísin kom og galdraði fram brú.
En og aftur kom önnur hindrun en prinsinn var ekki duglegri að leisa hana eins og fyr.
Þegar hann var að fara að gefast upp kemur álfadísin og bjargar honum aftur.
Hann hélt áfram í marga marga daga og á hverjum degi var fullt af skepnum og allskonar drasli sem reyndi að stoppa hann en alltaf kom álfadísin og hjálpaði honum. Ein dagin verður hann rosa þreyttur og sest niður en um leið og hann er að fara að settjast sér hann lítin ljótan kofa hann hleypur að honum en þegar hann kemur að honum dettur hann ofan í holu og hugsar með sér “ ég bíð bara eftir álfadísini “ En Því miður kom hún ekki. Eftir nokkra tíma bið gafst hann upp og fór að gráta og öskra eins og smábarn, en þá kom álfadísin og hjálpaði honum því að hún heyrði hann gráta.
Hún galdraði fram stiga og hann klifraði upp og bankaði á dyrnar á húsinu þá kom gamal kall til dyra og rétti honum kórónuna og skellti strax aftur á hann, þetta var skrítið það var eins og honum var alveg sama um að prinsinn fengi hana aftur. Álfadísin sagði þá “ Jæja, víst þú ert búin að fá þitt veit ég ekki hvað ég get gert því það er engin til að hjálpa” þá sagði prinsinn “ En ég þarf að komast til baka villtu hjálpa mér?.” Og álfadísin ákvað að gera það.
Þriðja dagin á leiðinni til baka sjá þaug annan strút strúturinn hjá prinsinum var alveg rosa glaður og fer að Tala sem er rosa skrítið því að hann hefur ekki talað í mörg ár því að hann er þunglyndur.
Þetta reyndist vera kvenkyns strútur sem þaug sáu og strútrinn þeirra varð ofboðslega skotin í henni og villdi ekki fara frá henni svo prinsinn ákvað að taka hinn strútin með sér og skýrði hana Binnu en strúturin hans hét Stubbur því að hann var svo lítil.
Þaug reyndu að flýtta sér heim en það var bara svo erfitt að komast fram hjá öllum trjánum og gróðrinum.
Á endanum komust þaug heim og prinsinn fór að hitta prinsessuna og biðja hennar loksins hann fór ein labbandi og álfadísin fylgdist með honum.
Prinsessan var svo glöð að sjá hann að hún kyssti hann og knúsaði en að lokum rann upp stóra stundinn og hann bauð hennar, hún var svo til í það og hoppaði til hans og þaug ákvöðu að halda veislu fyrir alla sem þaug þekktu.
Veislan var góð og löng og allir skemmtu sér mikið en engin skemmti sér jafn vel og Prinsinn og Prinsessan sem lifðu hamingjusöm eftir í mörg ár og eignuðst fullt af börnum og nýjum vinum….


Ekki Flott ?