Það var morgun þennan heiðskíra dag sem Ned vaknaði með andfælum eftir hræðilega martröð, honum hafði dreymt að afturgengin dreki væri að hrella fólkið sitt í sómalandi. Í þann mund kom apinn, sem var nú auðmjúkur þræll hans og tík, sveipandi inn og tilkinnti honum að það væri kominn maður að sjá hann út af mikilvægu máli sem snerti þá alla. Ned sem var ekki mjög vænn fyrir ókunnugri snertingu tók sig til sporanna og þyrmdist út í garð að hitta mannin. Er út var komið sá Ned hvar þessi stórhærði, villuslegni og þögulli framandi maður sat við garðborðið og drakk sápuvatn sem apinn hafði þjónað honum. Ned settist í fang hans og spurði hann hvað honum byrgðist í brún. Maðurinn skeytti því að hann héti Flanders og væri draugabani ár suðaustri kominn til að bægjast hjálpar hans við að reka burt vættinn sem var verið að kvarta sáran yfir í sómalandinu kæra. Við þessa fregn engdist Ned allur í kroppnum þar til hann réði ekki við sig lengur og skeit óvart í buxurnar, svo mikil var geðshræringin. Eftir að Ned var búinn að fara og skeina sér með apanum og skipta um buxur spurði hann Flanders hvers kyns sá vættur sem umræddur væri kæmi til. Hann svaraði því að þetta væri afturgenginn skottudreki og þar sem Flanders væri draugabani og Ned væri Drekabani ættu þeir að geta sameinað krafta sína gegn frybblingnum atarna. Ned var undir sig hrifinn að fá slíkt tækifæri til að sanna sig eftir allt Hollywood lífið sem kom í kjölfarið við orustuna við Bakarann frá Bakersfield, þannig að hann öskraði á apann að koma með loðfeldinn sinn sem hann saumaði sér úr skinninu af Galli Sopa. Því næst þreif hann í geirinn sinn stökk á bak Flanders sem og svo góðfúslega benti honum á að hesturinn hans væri til hægri, þá sá Ned sér leik á borði og stökk á bak hestinum sínum, kláraði sápuvatnið hans Flanders og saman þeystu þeir svo út í vindin.
Eftir ríflega sjötíu klukkustunda hestareið komu þeir að skóginum þar sem hin hræðilega tröllskessa Lukka bjó. Flanders útskýrði fyrir Ned að það væru aðeins tvær reglur í þessum skógi, 1. Ekki sofna ofan á kaktusi og 2. Alls ekki vekja lukku. Ned hefði þetta í minnum og gerði sig þess búinn að færast til svefns er í þann mund hann fattaði að honum vantaði eitthvað til að sofa með sem kodda þannig að hann hélt út í skóginn og ætlaði að tína nokkra steina til að setja inn í svefnpokann sinn. En þegar hann var kominn langt út fyrir skynsamleg mörk fjarlægðar í burtu rakst hann á stórt og mikið bjarg. Það var ekki nokkur leið til að komast framhjá þessu bjargi þannig að Ned ákvað að æpa á það. Eftir nokkur æp tók hann eftir því að þetta var ekkert venjulegt bjarg, Ned hafði vakið mikla lukku með ópum sínum og er hún reis á fætur tók Ned eftir því sér til mikillar undrunar að Flanders sat á öxl hennar og var hlæjandi eins og vitleysingur.
Þetta fór nú allt að renna saman í hausnum á Ned, Flanders hafði þá logið drekasögunni að Ned til þess að lokka hann út í skóginn hennar lukku og myrða hann í nafni alls ills. Ned féll ekki fyrir sama bragðinu þrisvar, heldur hoppaði hann upp í höfuð hæð lukku og kyrkti hana með sokknum sínum. Þetta var þess valdandi að Flanders féll af baki, lenti með höfuðið á oddhvössum steini og missti allnokkuð af heilanum sínum út um allt. Ned var mjög stoltur af stórvirki sínu og ákvað að leggja undir sig skóginn og búa þar um aldur og eylífð.

…..framhald í næsta lífi