Við stóðum hér inni í stórum kirkjugarð að sirgja leggstein ömmu okkar við systkinin Steini og Sevídía. Nílega höfðu við keipt hvítar siljur til að skreita leiðið. Rigninginn var þeim heldur ekki að skapi en hressdumst þau bæði við þegar lítill þráðspatti skrieð upp úr mold sinni. Frekar stór miðað við orm , hann var greinilega allveg að drukkna og flýtti sér upp á yfir borðið og setti sig við hlið siljanna. Þau horfðu bæði yfirbugandi undrandi á þennann atburð. Pjattinn brosti strákslega framan í þau , svona eins og prakkarinn væri að kætast í honum eftir langa hvíld. En skindilega gránaði svipur pjattans , ekki vissu systkinin afhverju en skindilega kom kanína hlaupandi að leiðinnu og stefndi beint að orminum og hrefsaði hann í sig. Allt leiðið fór í rust og siljunar tætist upp meðan kanínan spændi upp moldunni , og mikð gaman af hafði hún af atvikinnu. Systkinin voru að sjálfsögðu undurskelkuð að sjá rjómalitaða kanínu svívirða leggsteinn ömmu sinnar.

Þegar Sevídía var heim kominn var rúmminu vel þegið enda leið henni mjög ævintíralega. Hún gláðti með undrunarsvip á skuggamyndir loftsins sem blómstruðu af ljósinnu frá glugganum. En skindilega flaug lítill fugl inn sem varð af skuggamynd. Fyrir neðann fuglinn var leggsteinn og á leggsteininum hvíldi þráðspjattur lítill. Steipti fuglinnsér þá niður í grasið varð af kanínu hljóp þá kanínan að leiðinnu og drap ömmuna. Sevídía hafði oft fengið sínir en enga jafnskrítna og þessa. Ákvað hún að bíða til næsta dags og spyrja steina af þessu.

Hmmmm nokkuð skríð hugsaði Steini meðann hann svolgraði í sér kaffið. Þetta er einfalt dæmi um endurhodgun svaraði hann . Þar sem ormurinn drap ömmu mina þíðir einfaldlega að hún sé orðinn dauðleg aftur svo frammleiðandi af því er hún semsagt endurfædd. Jahá svaraði Sevídía meðan sólskynið frá glugganum varpaði skugga og andlit hennar.