Mikið rétt kæru íslendingar. Þetta er ein af fornsögum Íslands, er gerist rétt á eftir að Davíð hinn mikli drottnaði yfir landi voru. Nú mun ég segja ykkur sögu sem útskýrir hvers vegna er svo komið fyrir okkur nú…..
“Einu sinni var karl og gulrót í koti sínu og áttu þau engin börn.
Karl þurfti að moka allan flórinn sjáflur en gulrótin sat bara og saumaði lopapeysur á klónuðu kindurnar.
Eitthvað urðu þau að gera í þessu, og ákváðu þau að fara til hins mikla Kára, GerviGuðinn sjálfan.
Er þau loksins fengu áheyrn, gengu þau til Kára og féllust á hné.
Sagði Karl þá: “Ek vill afkvæmi eignast, Kári jökulkaldi,” sagði Karl. “Einhver þarf að moka flórinn.”
“Mikið rétt karl minn. En eitthvað þarf ég í staðinn. Hvað hefur þú að gefa?”
“Hér hef ég Íslandskindina, okkar fágætasta fjársjóð. Eigi hafa hana margir augum litið, nema kannski á túrista póstkortum.”
“Karl minn, þar gengur þú með mikil verðmæti og vilt skipta þeim fyrir króga?”
“Mikið rétt Kári í jötunmóð. En góða vinnumenn vill ek, eigi lata sem pepsí drenginn.”
“Það færðu Karl minn. Mun ég þurfa eyrað úr þér og endann á gulrótinni. Muntu mikla vinnumenn fyrir það fá.”
Sker þá Karl af sér eyrað og endann á gulrótinni og mæla þeir sér mót eftir viku.
Viku seinna fer Karl og vitjar Kára í von um að fá sína króga.
“Hér er ég Kári minn, og vildi ég fá mit vinnuafl, eins og um var samið.”
“Mikið rétt Karl, sonur Karls, sonur Karls, afkomandi Hitlers og erfingji 3ja ríkisins. Hér eru þínir krógar.”
Sýnir Kári Karli og Gulrótinni erfðabættu króga þeirra.
“Hér hefurðu þitt vinnuafl. Vænti ég þess nú að fá minn enda samningsins. Hvar hefur þú þjóðargersemina?
Karl teygir sig ofan í poka og dregur þar úr Íslandskindina.
”Hér hefur þú hana Kári hinn mikli. Megi margar flugur klessa á þína bílrúðu.” (Þetta var gott og gilt orðtak í þá daga, og væri góð skýring á því með frekar nútímalegu orðtaki: “)
Skilja Kári og Karl þá sáttir.
Svo kom í ljós að eitthvað virtist vera að þessum Gulrótarafkvæmum, þau biluðust og átu allar kindurnar og áttfættu hestana af hinum forna kynstofni Sleipni.
Gulrótarbörnin átu foreldra sína og drottnuðu yfir myrkum öræfum Íslands sem enginn heilvita maður þorir að fara inn á. En það dugði þeim ekki lengi, enda fjölguðu þau sér fljótt……..
Kári og Íslandskindin giftust og lifðu hamingjusamlega og eignuðust lömb sem voru færð til slátrunar til dýrðar Hins Mikla Davíðs. Seinna voru Kári og Íslandskindin étin er Gulrótarbörnin voru það mörg að þau Íslands og fóru niður í langsbyggð.
Hófst þá hið mikla stríð sem er nefnt “Slátrunarstyrjöldin” en ekki verður farið út í þá sálma nú.
Köttur út í mýri,
sett upp á sig stýri
úti er ævintýri.”
Þetta var ein af hinum frægu fornsögum Íslands og útskýrir hvers vegna GulrótarDjöflarnir eru til og plága okkar geislavirku auðn.