Einn vondan veðurdag lengst uppi í fjöllum var hreiður og þar voru
Hrægammahjón. Hrægamman var að verpa og hrægamurinn var að lesa Moggann. Allt í einu skaust egg beint í fésið á hrægamminum og hann fékk æðiskast og öskraði: “BURT MEÐ ÞETTA EGG!!!!” Þá svaraði hrægamman
“Nei þetta er sonur min” og svo héldu rifrildin áfram alveg þangað til að það kom ljótur slímugur hrægammsungi út úr egginu. Þá
öskraði pabbinn: “OJ HVAÐA SKRÍMSLI ER ÞETTA?” Þetta er ungi
og hann á að heita Hræfinnur.
Annan vondan veðurdag var Hræfinnur að
æfa sig í að fljúga þá hitti hann feita eskimóauglu en uglur og hrægammar eru erkióvinir. Uglan öskraði: “BURT MEÐ ÞIG LJÓTA FÍFL!” Þá svaraði Hræfinnur rólega í æðiskasti “FOKKAÐU ÞÉR ÞARNA FEITA LJÓTA ÓGEД en þá réðst uglan á hann en Hræfinnur var fljótari og prumpaði klastraðri myglustöppu frá Asíu þannig að uglan datt niður á jörðina og lenti beint á oddhvössum steini þannig
að lítil baun (kannski heilinn) skaust í fésið á Hræfinni. Þá fór Hræfinnur til Austvestursnítilands og varð þar túristi og fór í mjög skemmtilegt þorp sem hét Haribarigari (eða kannski það) og sá þar mjög merkilegt hús sem maðurinn sem var fyrstur til að kúka bjó í. Síðan fór Hræfinnur á kaffihús og fékk sér drykk og þegar hann kom út sá hann geimverur frá reikistjörnunni Bersunaina. Hræfinni var einmitt mál að prumpa og flaug fyrir ofan geimverurnar, miðaði vel og prumpaði, lengi, lengi, lengi. Þær dóu allar og Hræfinnur kallaði í alla vini sína og bauð þeim til veislu og þeir borðuðu hræin. Svo kom bæjarstjórinn og gerði Hræfinn að prumphetju ársins.
Framhald í næstu grein.