Ég þekkti eitt sinn loðið úr, það var alltaf með kjaft og stæla. Það bjó í rigningargarði, næsta bæ við kirkjubæjarklaustur. Sjáum hvernig endaði fyrir honum..

Lobbi(loðna úrið) var fluttur í málningarstræti, handan við kókómjólkurland. Hann hitti mann sem leit út eins og snákur. Hann sagði hey “zneik æjj” maðurinn leit við, “hvað loðbakur”. Lobbi varð reiður og ætlaði að segja ljótt orð en hann varð fyrir eldingu. Hann sagði “ég selzka þig”, “ha ?”, “meina að þú ert dúllan mín”. Hvað er að lobba, hann er eithvað skrítin í dag. “Ég er loðið úr sem elskar snáka * hóst * stráka”, maðurinn(snákzi) “ojj ég héllt þú værir lobbi kjammi. ”Ég er hann“, hvað er í gangi lobbi loðni bara kominn útúr skápnum þótt hann væri ekki hommi. Hann skundaði heim leiður á svip, hálf grátandi. Þegar hann kom heim hugsaði hann ” hvað gengur að mér?“ hann segir andheiti við öllu sem hann ætlar að segja. Hann hitti snákza daginn eftir og ætlar að segja ”fyrirgefðu þetta í gær :(“ en seigir í raun ”þú ert nú ljóti snákurinn og átt ekki skilið að lifa“. Snákzi fór að gráta og sagðist vilja deyja. Þá gerir lobbi loðni sér grein fyrir því að hann er góður ef hann seigjiir gott en vondur ef hann seigjir gott. Hann ætlar að seigja ”drepstu“ og sagði ”þú átt skilið að lifa". Snákza leið vel sem eftir var og lobbi gat blótað eins og hann vildi og allir urðu ánægðir.

Wach your MoutH !