Einu sinni voru grísir sá elsti var kallaður 1.
næst elsti var kallaður 2. og sá ingsti 3.
Þeir áttu heima í litlum brúnum kassa. Bestu vinur þeirra var jón á hellu, og hann var stórskrítinn og allir hötuðu hann, þannig að þetta var eiginlega ekki vinátta og allir hötuðu hann því hann var með stærra nef en þeir. Einn daginn voru litlu grísirnir að þvó sér og þá kom kobbi sveitastjóri og sagði við þá. Jón á hellu er búinn að skera af sér nefið og nú eru allir ornir vinir hanns, hvað eigum við til bragðs að taka. 1. 2. og 3. huxuðu málið og sögðu svo í einum kór (þeir voru einu sinni í kór þannig að þeir kunni þetta alveg) “ekki rassgat” og héldu áfram að þvo sér. En svo kom Jón á hellu á nýum bíl og keyrði inn í húsi og lenti sem betur fer bara á 3. þannig að enginn slaðist alvarlega. 3. sagði þá “ef þetta hefði verið bjalla þá hefði ég geta meitt mig en sem betur fer var þetta bara toyota. en Jón á hellu sagði ”viljiði vera vinir mínir“ 1. ”nei“ 2. ”nei“ 3. ”en hann er með lítið nef“
1. ”hvað með það hann er samt leiðinlegur“ 2. ”ok hendum honum á eldavélina“ þeir fóru og tóku Jón á hellu og hentu honum á eldavélina og hann lenti ekkurat á hellu Þannig að það mætti seja að Jón væri á heitri hellu. Hann brendi sig á rassinum og 1. 2. og 3. drápust úr hlátri og dóu. En nú á hann jón á heitri hellu alla vinina og helti gulri málningardollu yfir þá þannig að þeir voru kallaðir ”litlu gulu grísirnir".

THE END