Hún sat ein í rólunni og rólaði sér fram og aftur, aftur og fram. Ljósa hárið hennar sveiflaðist í vindinum og hún gretti sig á móti sólinni.
„Vorið er að koma!“ kallaði hún hátt upp í loftið, en fékk auðvitað ekkert svar. Hún hélt áfram að róla og róla þegar ský dró fyrir sólu, en skýið var ekki ský heldur ungur piltur sem undraði sig á því við hvern stelpan væri að tala.
„Ég tala við alla, heiminn, sjálfa mig og sólina líka“ sagði hún hátt með bros á vör.
Stráknum fannst hún vera eitthvað hálf skrítin, en var samt forvitinn um hvað var á gangi í hausnum á henni.
„Helduru í alvöru að vorið sé að koma?“ spurði strákurinn áhyggjufullur.
„Já“, sagði stelpan skælbrosandi, „ég kallaði það til himinsins og um leið og snjókornin hættu að falla komst þú.“